Ράβδος εν γωνία άρα… Σημίτης

Όταν θέλεις, ντε και καλά, να υποστηρίξεις κάποιον, από εδώ το γυρίζεις από εκεί το φέρνεις, στο τέλος καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα που θυμίζει το γνωστό «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει».

Κάπως έτσι ο Μ. Μητσός -με αφορμή την πρόσφατη πολιτική δραστηριότητα του Ρέντζι στην Ιταλία- αγιογραφεί, για πολλοστή φορά, τον Σημίτη.

Στην προκειμένη περίπτωση το επιχείρημα είναι ότι αφού ένας χαρισματικός ηγέτης, όπως ο Ρέντζι, αποδείχθηκε νούλα ίσως είναι καλύτεροι οι μη χαρισματικοί π.χ. ο Σημίτης.

Γράφει συγκεκριμένα ο Μ. Μητσός; «Ο πιο επιτυχημένος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης […] δεν ήταν ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά ένας πολιτικός που τον παρομοίαζαν με λογιστή επειδή κουβαλούσε πάντα μαζί του χαρτί και μολύβι»! (ΤΑ ΝΕΑ, 15/01/2021).

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο κύριος Μητσός αγνοεί τον Πρωθυπουργό που αποκατέστησε την Δημοκρατία και την θωράκισε με ένα σύγχρονο προοδευτικό σύνταγμα, έκανε την Ελλάδα 10ο μέλος της Ε.Ο.Κ. επιτυγχάνοντας ρυθμούς ανάπτυξης σχεδόν διπλάσιους από αυτήν, διαχειρίστηκε αποτελεσματικά και υπεύθυνα τα Δημόσια οικονομικά παραδίδοντας το Δημόσιο Χρέος κάτω του 30%, εξόπλισε την χώρα αποθαρρύνοντας τις επιβουλές της Τουρκίας, αποκατέστησε τις διμερείς σχέσεις με κρίσιμους διεθνείς παράγοντες κ.λπ..

Ίσως ο κύριος Μητσός ήταν μικρός την δεκαετία του ’70 αν και θα έπρεπε να διαβάσει ή να ρωτήσει τους παλαιότερους.

Ας παραγνωρίσουμε και το γεγονός ότι «ξεπετάει» τον Αντρέα δίχως τον οποίο ο κύριος Σημίτης θα ήταν, πιθανόν, ένας πολύ επιτυχημένος αρχιλογιστής.

Παραγνωρίζοντας αυτά ας επικεντρωθούμε στις «εκπληκτικές» επιδόσεις Σημίτη χάριν των οποίων του επιδαψιλεύει την νέα «αγιογραφία» ο κύριος Μητσός.

Είχε την τύχη να διαδεχθεί το 1996 τον Ανδρέα στην πρωθυπουργία με τον μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ εδραιωμένο ακλόνητα στους «αρμούς της εξουσίας» –μετά την οκταετή διακυβέρνηση 81-89 και την διετή 93-95 η οποία ακολούθησε την «Δεξιά παρένθεση»- έχοντας επιπλέον, από την πρώτη στιγμή, εξασφαλίσει την «συνοδοιπορία» της διαπλοκής.

Είχε, επιπλέον, την τύχη να διαχειριστεί τα πρώτα κοινοτικά πλαίσια στήριξης , χάρις στα οποία αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος των πόρων διοχετευόταν στα διευρωπαϊκά δίκτυα με αποτέλεσμα την, έστω με καθυστέρηση και ακριβοπληρωμένη, υλοποίηση έργων υποδομής.

Σε αυτά τα έργα υποδομής στηρίζονται κυρίως οι υμνητές Σημίτη, παραγνωρίζοντας τον βασικό παράγοντα υλοποίησής τους.

Παραγνωρίζοντας επίσης την διόγκωση της διαφθοράς, καθώς επίσης και τις πολιτικές στρεβλώσεις που επί των ημερών του σημειώθηκαν.

Αγνοεί επίσης ο αρθρογράφος, και θέλει να μας κάνει να λησμονήσουμε, την ληστεία των 35 τρισεκατομμυρίων του χρηματιστηρίου.

Αγνοεί ότι παρέδωσε, μετά από την οκταετή πρωθυπουργία του, το Δημόσιο Χρέος στο 109,9% -δίχως σε αυτό να υπολογίζονται τα χρέη των ΔΕΚΟ και των swaps γεγονός που θα το είχε απογειώσει- έχοντας το αυξήσει σε σχέση με το 95, όταν για παράδειγμα το Βέλγιο είχε μειώσει την ίδια περίοδο το χρέος του από 130,2% σε 98,4%. Αγνοεί ότι δειλιάζοντας άφησε ανέπαφο το ασφαλιστικό.

Αγνοεί τους σκελετούς που κρύφτηκαν κάτω από το χαλί εν όψει των Ο.Α. και τα Ολυμπιακά ακίνητα που 16 χρόνια μετά σαπίζουν.

Αγνοεί την προμήθεια του C4I το οποίο ουδέποτε λειτούργησε. Αγνοεί ότι οι μισοί υπουργοί του είναι υπόδικοι ή καταδικασμένοι.

Αγνοεί τα Ίμια, την Μαδρίτη, το Ελσίνκι, τον Οτσαλάν, την «λαθραία» και άστοχη ένταξη στο ευρώ.

Η λήθη και η παραχάραξη της λογικής στην υπηρεσία της νέας «αγιογραφίας». Αλλά δεν πειράζει. Αν το απαιτεί η «αγιογραφία»: Ράβδος εν γωνία άρα… Σημίτης.