Το Γερμανικό άλλοθι και το τέλος των ψευδαισθήσεων για κυρώσεις στην Τουρκία

Το «ανέκδοτο» είναι παλιό. Μετά το φιάσκο του Οκτωβρίου, σχετικά με τις επαπειλούμενες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Είναι δεδομένο ότι η Γερμανία –και κάποιοι ακόλουθοί της- δεν θα συμφωνήσει.

Αν ψάχνετε την αιτία μην την αναζητάτε μόνο στα εξοπλιστικά.

Μπορείτε να την διαβάσετε και στην «ούγια», made in Turkey, σε μια σειρά από βιομηχανικά προϊόντα.

Από ηλεκτρικές συσκευές (BOSH, SIEMENS, PITSOS, κ.λπ.), αυτοκίνητα, και πληθώρα άλλων ειδών -Γερμανικής καταγωγής, κατ’ όνομα πλέον όσον αφορά την παραγωγή- συμφερόντων των Γερμανών βιομηχάνων όχι όμως και των εργαζομένων και των πολιτών της Ε.Ε. και της ίδιας της Γερμανίας.

Η εμπειρία της συνόδου της Ε.Ε. του Οκτωβρίου ήταν απολύτως διδακτική για να επιτρέπονται παρανοήσεις.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δύο ήταν οι κερδισμένοι.

Αυτοί που ήθελαν κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, δίχως να συνδυαστούν με αντίστοιχες κατά του τραμπούκου της Ανατολικής Μεσογείου, και οι Τούρκοι που εξασφάλισαν, μέσω του «μηχανισμού αποφυγής κρίσεων του ΝΑΤΟ», ότι ο στόλος μας θα τους κοιτά από μακριά και με τα κιάλια.

Ίσως και να μην τους στραβοκοιτάμε γιατί τους αποσπούμε από τα ερευνητικά σουλάτσα που κάνουν στην υφαλοκρηπίδα μας.

Βέβαια υπάρχει και ένας τρίτος κερδισμένος, οι ΗΠΑ –του Τραμπ παρεμπιπτόντως- που φαίνεται ότι στα εξοπλιστικά, στα λιμάνια, στα ναυπηγία, στις βάσεις, στο G5 τα πήραν όλα.

Εν τω μεταξύ η Τουρκία γκριζάρει όλο και πιο πολύ την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο αφού όχι μόνο κάνει γεωτρήσεις –στην ανακηρυγμένη υφαλοκρηπίδα ενός μέλους της Ε.Ε.- αλλά και σε πείσμα των αποφάσεων του ΟΗΕ εισβάλει για μια ακόμα φορά στην Αμμόχωστο.

Την ίδια περίοδο διεξάγει έρευνες στην υφαλοκρηπίδα –σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο- της Ελλάδας, καθιστώντας ρουτίνα και δεδομένο την επιβολή των απόψεών της διεθνώς, ενώ την ίδια στιγμή ημέτεροι «εκσυγχρονιστές» και «κοσμοπολίτες», με αιχμή τον κύριο Γεραπετρίτη φροντίζουν να περιορίσουν στη συλλογική μας συνείδηση τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Η αρχή έγινε με τα Ίμια όταν, προκειμένου να καλυφθεί η τότε κυβέρνηση, το κύριο επιχείρημα της και εξωνημένης 4ης εξουσίας ήταν το περίφημο:

«Τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο;».

Τα κόκκαλα των ηρώων του 40 –για να μην πάμε παλιότερα και δικαιώσουμε τον Φαλμεράιερ- θα τρίζουν.

Ήδη, και ενώ για μια ακόμα φορά η Τουρκία έχει αρχίσει το «Ανατολίτικο παζάρι» επαναλαμβάνοντας την αποδοτική –όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος- τακτική του Σεπτεμβρίου η Γερμανία φροντίζει να εξαφανίσει τις προσδοκίες προκαλώντας την δικαιολογημένη οργή του κυρίου Δένδια.

Βεβαίως για να κάνει πιο ανώδυνη την κριτική ο Υπουργός έκανε λόγο για αφέλεια ενώ το σωστό θα ήταν να μιλήσει για ιδιοτέλεια.

Γιατί προφανώς δεν είναι αφελείς οι Γερμανοί.

Προφανώς δεν είναι η Καγκελαρία που καθορίζει αυτήν την στάση.

Προφανώς δεν είναι ούτε οι Τούρκοι μετανάστες ούτε βέβαια τα τρία εκατομμύρια «πρόσφυγες» που υποτίθεται ότι φιλοξενεί η Τουρκία «προφυλάσσοντας» την Ευρώπη.

Αυτό το τελευταίο είναι η στάχτη στα μάτια των πολιτών της Γερμανίας.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα οικονομικά συμφέροντα των Γερμανικών εταιρειών παίζουν την μουσική και η κυρία Μέρκελ χορεύει.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Μακρόν μίλησε για διακοπή της τελωνειακής συμφωνίας της Ε.Ε. με την Τουρκία.

Τα εξοπλιστικά είναι η αιχμή του δόρατος.

Τουλάχιστον αυτά παράγονται εντός της Ε.Ε. από Ευρωπαίους εργαζόμενους.

Η πλημμυρίδα όμως των προϊόντων που παράγονται στην Τουρκία και κατακλύζουν την Ευρωπαϊκή αγορά ωφελούν τους Γερμανούς βιομήχανους αλλά σε βάρος της Ευρωπαϊκής βιομηχανίας και των εργαζομένων ακόμα και των Γερμανών.

Δεν πρέπει λοιπόν να περιμένουμε τίποτα από την Ε.Ε.. Τίποτε ουσιαστικό τουλάχιστον.

Έχει δίκιο ο κύριος Δένδιας που έθεσε την Γερμανία προ των ευθυνών της -έστω κι αν στεναχώρησε τον «αγιογράφο» των ΝΕΩΝ ο οποίος τον στοχοποιεί συστηματικά και απροσχημάτιστα- τονίζοντας ότι δεν ανταποκρίνεται στον ηγετικό της ρόλο.

Γιατί κάποτε πρέπει να πάψουμε να είμαστε τα «πειθήνια παιδιά».

Οι καραμέλες των «ανταποδοτικών» κονδυλίων και οι απειλές για νέα μνημόνια δεν πρέπει να μας κάμψουν.

Οι δικές μας κόκκινες γραμμές πρέπει να ορθωθούν αποφασιστικά και δεν περιορίζονται στα έξη μίλια.

Έχουν δίκιο εκείνοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες που λένε ότι το «ανέκδοτο» με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος.

Μόνο όταν η Ευρώπη θα αποφασίσει να «αυτοκτονήσει» η Τουρκία θα γίνει μέλλος της. Τουλάχιστον για τα επόμενα 100 χρόνια.

Προς, το παρόν το «φλερτ δίχως γάμο», ενισχύει τους Γερμανούς βιομηχάνους και τροφοδοτεί τις νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις του Ερντογάν αλλά υπονομεύει τις προοπτικές και πλήττει την εγχώρια βιομηχανική παραγωγή της Ευρώπης, κατ’ ακολουθία δε και την απασχόληση στην Ευρώπη.

Οι πολίτες της Ευρώπης θα δώσουν τη λύση. Όχι κυβερνήσεις χειραγωγούμενες από οικονομικά συμφέροντα.

Προϋπόθεση είναι η επάνοδος της 4ης εξουσίας στην υπηρεσία των πολιτών και της Δημοκρατίας.

Από την άλλη πλευρά και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποτελέσουν τον μοναδικό πυλώνα στον οποίο μπορούμε να στηριχθούμε.

Προφανώς δεν ήταν μόνο η πολιτική Τραμπ που αποθράσυνε την Τουρκία.

Η τελευταία αποτελεί έναν σημαντικό γεωστρατηγικό παράγοντα για να εκχωρηθεί στην Ρωσία.

Ούτε για χάρη του Διεθνούς Δικαίου ούτε, πολύ περισσότερο, της Ελλάδας ή της Κύπρου.

Βεβαίως ούτε η Τουρκία θα κόψει σε καμία περίπτωση τους δεσμούς με την Δύση.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε άμεσα σε κατάρρευση.

Ούτε η Ρωσία θα μπορούσε να την σώσει, ούτε το Κατάρ, ούτε το Αζερμπαϊτζάν, ούτε η Λιβύη.

Παίζει το παιχνίδι του παζαριού καλά το τραβάει εκβιάζοντας μέχρι εκεί που την παίρνει.

Σε περίπτωση μάλιστα που το κοσμικό-Κεμαλικό στρατόπεδο επανέλθει στην εξουσία οι δεσμοί με την Δύση θα ενισχυθούν και τα «αντίδωρα» που θα είναι διατεθειμένοι οι σύμμαχοι και εταίροι να εκχωρήσουν στην Τουρκία θα είναι πάλι και σε βάρος μας.

Οι τρείς πυλώνες στους οποίους οφείλει να στηριχθεί η εθνική στρατηγική για την αποτροπή της Τουρκικής πρόκλησης εκκινούν ασφαλώς από την ανάγκη να αναχθεί το πρόβλημα σε Ευρω-Τουρκικό και ενδο-συμμαχικό.

Δεν είναι διμερές πρόβλημα και όπως τόνισε (Ε.Μ.Σ. (27/10/19) ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να κατανοήσουν ότι:

«Συστάσεις και προτροπές που μας καλούν τάχα να «λογικευτούμε και να τα βρούμε, πολύ δε περισσότερο πιέσεις φίλων, συμμάχων ή εταίρων, δεν γίνονται δεκτές».

Με αυτήν την προϋπόθεση ασφαλώς η κυρίως μάχη θα δοθεί εντός των οργάνων της Ε.Ε. και της συμμαχίας.

Όμως, όπως έχει αποδείξει επώδυνα και το παρελθόν, δεν πρέπει να περιοριστούμε εκεί.

Πρέπει ταυτόχρονα «να οικοδομούμε ισχυρές συμμαχίες, στη βάση διμερών ή πολυμερών συμφωνιών, που αναβαθμίζουν τη θέση μας στην περιοχή» (Κ. Καραμανλής, Ε.Μ.Σ., 27/10/19).

Η πολιτική αυτή ήδη υλοποιείται αλλά πρέπει να επεκταθεί πέραν των εύθραυστων καθεστώτων της Εγγύς Ανατολής.

Τέλος, καθοριστικό παράγοντα αποτροπής θα αποτελέσει όχι μόνο η προετοιμασία αλλά και η αποφασιστικότητά μας. Να γυαλίζει το μάτι μας.

Να γίνει κατανοητό σε όσους επιβουλεύονται τα εθνικά μας δίκαια, αλλά και σε εκείνους που «σφυρίζουν αδιάφορα» παριστάνοντας τους «επιτήδειους ουδέτερους» ότι το κόστος που θα πληρώσουν, αν τολμήσουν, δεν αξίζει τον κόπο.

Πρέπει, επιτέλους παραμερίζοντας τους «πρόθυμους εκσυγχρονιστές», να τιμήσουμε την ιστορία μας. Οι μάχες που δεν δίνεις είναι οι μόνες σίγουρα χαμένες.