Επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής και κατοχής

Ο Ερσίν Τατάρ που ανεδείχθη νικητής στο ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Κύπρο, με 51,7% των ψήφων, ήταν τρίτος στις δημοσκοπήσεις, πριν από τον α’ γύρο.

Με το άνοιγμα της Αμμοχώστου, που του το πρόσφερε ως δώρο ο Ερντογάν, ήρθε δεύτερος στον α’ γύρο.

Όσοι υπολόγιζαν ότι ο αντίπαλός του, ο μετριοπαθής Ακιντζί θα αναδεικνυόταν νικητής, γιατί θα εξασφάλιζε την πριμοδότηση του άλλου Τουρκοκυπρίου υποψηφίου Ερτσουμάν, διαψεύστηκαν.

Η Άγκυρα ελέγχει τους Τουρκοκυπρίους και δεν διστάζει να επεμβαίνει δυναμικά κάθε φορά που νομίζει ότι μπορεί να υπερισχύσουν δυνάμεις στην Κύπρο, που θα μπορούσαν να της δημιουργήσουν πρόβλημα.

Η Άγκυρα καλλιεργεί το μύθο των δήθεν αυτόνομων Τουρκοκυπρίων, τους οποίους «προστατεύει» από τους Ελληνοκυπρίους, γιατί θέλει να συγκαλύπτει διεθνώς την Τουρκική κατοχή και να την παρουσιάζει ως δήθεν αυτόνομη επικράτεια των Τουρκοκυπρίων, που αντιπροσωπεύεται από το δικό της ανεξάρτητο Τουρκοκυπριακό κράτος.

Δεν ανέχεται όμως οποιαδήποτε τάση «ανεξάρτητης» πολιτικής από τους Τουρκοκυπρίους, ακόμη και αν οι «προοδευτικοί» Τουρκοκύπριοι διεκδικούν ουσιαστικά την ίδια «λύση» για το Κυπριακό, που συστήνει η Άγκυρα: τη διζωνική δηλαδή ομοσπονδία με πολιτική ισότητα.

Μια τέτοια λύση θα οδηγούσε στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην υποκατάστασή της από ένα «ομοσπονδιακό μόρφωμα» δύο «ίσων συνιστώντων κρατών».

Το τελευταίο θα νομιμοποιούσε την Τουρκική κατοχή και θα έθετε ολόκληρη την Κύπρο υπό τον στρατηγικό έλεγχο της Άγκυρας, εφόσον καμία απόφαση δεν θα μπορούσε τότε να λαμβάνεται, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκικής πλευράς.

Υποτίθεται ότι με τη «λύση» αυτή θα επιστρεφόταν στην Ελληνική πλευρά ένα ορισμένο ποσοστό εδάφους, στο οποίο θα περιλαμβάνονταν η Αμμόχωστος και η Μόρφου.

Το ενδεχόμενο όμως αυτό, το οποίο δεν θα μπορούσε να αντισταθμίσει την υποδούλωση της ελληνικής πλειοψηφίας στην Τουρκική μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα, αποδεικνύεται και αυτό φρούδα ελπίδα.

Η Άγκυρα έχει καταστήσει σαφές από καιρό ότι δεν προτίθεται να επιστρέψει τη Μόρφου, το οποίο εποικίζει, και έσπευσε, με την ευκαιρία των Τουρκοκυπριακών εκλογών, να κλείσει το δρόμο και για την Αμμόχωστο.

Η στρατηγική της «προσέγγισης» των Τουρκοκυπρίων, ως βάση για τη λύση του Κυπριακού και η μετατροπή, με τον τρόπο αυτό, του Κυπριακού από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε διακοινοτικό πρόβλημα, έφτασε στα όρια της.

Χρειάζεται σήμερα μια νέα στρατηγική και επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως προβλήματος εισβολής και κατοχής.