Χορηγοί ή «αγαπητικοί»;

Ο χορηγός συγκροτούσε μια ομάδα πολιτών, οι οποίοι υπηρετούσαν στο θέατρο ως χορός, και τους προσέφερε στέγαση αλλά και σίτιση για τις πρόβες. Φρόντιζε για όλες τις ανάγκες […] Πλήρωνε τις φορεσιές για τους ηθοποιούς και άλλες έκτακτες ανάγκες, τα «παραχορήματα», τους κομπάρσους, δεύτερο βοηθητικό χορό, και διάφορες άλλες ανάγκες, […]. Wikipedia

Ως γνήσιοι, εξ αίματος, απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων δεν θα μπορούσαμε να μην συνεχίζουμε την παράδοση.

Όμως έχουμε, φυσικά, εκσυγχρονίσει τους διάφορους «πρωταγωνιστές» του «θεάματος», τους «θιάσους» τον «χορό» και την σκηνή της «παράστασης».

Είναι φυσικό, αφού η πόλις-κράτος δεν υφίσταται πια, να μην υπάρχει ούτε το θέατρο, στην αρχαία του μορφή και ρόλο, όπως δεν υπάρχουν και οι δημοκρατικοί θεσμοί που δημιούργησαν τον Χρυσό Αιώνα.

Όμως σε πείσμα των αναγκαστικών, αλλά και των άλλων «εκσυγχρονισμών» οι χορηγίες εξακολουθούν να υφίστανται, «εκσυγχρονισμένες» φυσικά.

Είναι πασίγνωστο και ομολογημένο το ένα(1) εκατ. που εισέπραξε, για λογαριασμό του «εκσυγχρονισμού», ο «στρατηγός» του.

Άλλωστε, σύμφωνα με την κατάθεση-δήλωση του ιδίου, κατά το σωτήριο έτος 2000 εισέρευσαν στα ταμεία του «Κινήματος» 16 δισ. δρχ. ως «χορηγίες» επιχειρήσεων.

Αν το ποσό εντυπωσιάζει θα πρέπει να συγκριθεί με τα 105 δισ. €(35 τρισ. δρχ.) που άλλαξαν χέρια κατά την μεγάλη «ληστεία» του χρηματιστηρίου, που έλαβε χώρα εκείνη την περίοδο.

Υπό το «άσβηστο φανάρι» της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού φυσικά.

Προφανώς οι «χορηγίες» δεν κατευθύνονταν –και δεν κατευθύνονται- μόνο προς τον, εκάστοτε, ευρισκόμενο επί σκηνής «θίασο» αλλά και προς τους εφεδρικούς.

Επίσης οι «χορηγίες» δεν κατευθύνονταν μόνο σε «θιάσους» αλλά και σε πρωταγωνιστές.

Τα «αμέτρητα» του Άκη και τα μετρημένα (400.000€) του Τάσου είναι προφανώς η κορυφή του παγόβουνου.

Οι χορηγίες που τρέχουν προς ορισμένους «πρωταγωνιστές» μπορεί να ξεπερνούν, αθροιστικά, τις αντίστοιχες προς τους «θιάσους».

Είναι φυσικό αφού -ανέκαθεν ίσως αλλά τις τελευταίες δεκαετίες με ιδιαίτερη ένταση- είναι ιδιαιτέρα must, όταν διαθέτεις το χρήμα, να έχεις «δεσμό» -όχι αίματος αλλά χρήματος- με έναν, τουλάχιστον, «πρωταγωνιστή». Προς αμοιβαίο όφελος, όπως είναι αυτονόητο, «χορηγού» και «επιχορηγούμενου».

Επειδή, όπως λέει ο λαός, «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη» -και στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας και του «γνήσιου και ανόθευτου» ανταγωνισμού- με το πέρασμα του χρόνου οι «χορηγοί» έβαλαν στόχο την διαμόρφωση δεσμών με ολόκληρους «θιάσους». Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και δεν απαιτείται ανάλυσή τους.

Είναι γνωστό ότι, ανέκαθεν, ορισμένοι επέβαλαν την πρωταγωνίστρια (ή τον πρωταγωνιστή) της «καρδίας» τους χρηματοδοτώντας την «παράσταση».

Αφού κανένας δεν «τρώει» μόνο «αγάπη», μετά την εποχή του ρομαντισμού, απαιτείται το έργο να «κόβει και εισιτήρια».

Έτσι οι «ξεπεσμένοι θίασοι» και οι «παρακατιανοί πρωταγωνιστές» ξεμένοντας από χορηγούς είναι αναγκασμένοι να περιοριστούν σε «ρόλους» guest star.

Ενίοτε, ορισμένοι «χορηγοί» ονειρεύονται τον εαυτό τους στον ρόλο του πρωταγωνιστή.

Ίσως, γιατί, «πολλοί μίσησαν το χρήμα αλλά την δόξα ουδείς».

Ο Μπερλουσκόνι έδειξε τον δρόμο ανοίγοντας την όρεξη σε μιμητές.

Οι «παραστάσεις» δεν είναι, φυσικά, διαδραστικές.

Οι «θεατές», σε αντίθεση με τα εικαζόμενα, -και τα προβλεπόμενα στο «πρόγραμμα»- δεν συμμετέχουν.

Εθισμένοι μπροστά στις οθόνες «καθεύδουν» -διχασμένοι μεταξύ «Παλαιολόγου» και «Νοταρά»- ενώ οι «εχθροί» είναι εντός των τειχών, η Δημοκρατία «στα γήπεδα αναστενάζει» και η Ελλάδα με τσακισμένα άρμενα περιμένει τις νέες καταιγίδες.