Οι «χρησμοί», η οικονομική ορθοδοξία και το στοίχημα – Αναπάντητα καυτά ερωτήματα

«Οι άμυνες της χώρας απέναντι στην πανδημία αντέχουν. Είμαστε όμως ακόμη στην αρχή. Πέρα από τη δοκιμασία για την δημόσια υγεία, γίνονται ήδη ορατές οι παρενέργειες στην οικονομία. Δεν είναι, ωστόσο, όλα ζοφερά. Έχουν ήδη σπάσει ορισμένα ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας, που εμπόδισαν την ανάκαμψη της Ελλάδας στην προηγούμενη κρίση». (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29/03/2020)

Προκαλεί εύλογες απορίες η συγκεκριμένη αναφορά στο κύριο άρθρο της εφημερίδας.

Ποία ήταν τα «ταμπού της οικονομικής ορθοδοξίας» που εμπόδισαν την ανάκαμψη;

Αφορούσαν τους απλούς πολίτες και ιδιαίτερα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους;

Έμειναν δικαιώματα και κεκτημένα αλώβητα από την θύελλα που το πολιτικό σύστημα, με την συνενοχή ή την ανοχή των βασικών πυλώνων του, προκάλεσε;

Δεν περικόπηκαν οι μισθοί από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις;

Δεν φαλκιδεύτηκαν τα εργασιακά δικαιώματα;

Δεν σφαγιάστηκαν οι συντάξεις από την κυβέρνηση Παπανδρέου και πάλι από την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου πριν τους δώσει την χαριστική βολή η κυβέρνηση Τσίπρα;

Δεν κουρεύτηκαν τα αποθεματικά των ταμείων κατά 53,5%;

Υπάρχει ένας από τους μεγάλο-κεφαλαιούχους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που να έχει «ευεργετηθεί» -σε αντιστοιχία με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους- από αυτή την οικονομική ορθοδοξία;

Οικονομική ορθοδοξία, αν η διατύπωση δεν είναι «χρησμός», σύμφωνα με ποιο «ευαγγέλιο»;

Οφείλουν όσοι την «ευαγγελίζονται» να μιλήσουν ξεκάθαρα. Της σχολής του Σικάγο, του Milton Friedman, των Ξαφά, Μάνου και λοιπών «ταύρων» της Δράσης;

Του «θριάμβου» της ιδιωτικής οικονομίας, τα αποτελέσματα του οποίου στην Δημόσια Υγεία παρακολουθούμε να διαδραματίζονται στα νοσοκομεία των ΗΠΑ, σε αντίθεση με τα δικά μας τα οποία, παρά την διαχρονική ασέλγεια των κυβερνήσεων επάνω τους, –προφανώς για το γεγονός ότι το ΕΣΥ έχει το 1/5 των κλινών ΜΕΘ ανά κάτοικο σε σύγκριση με την Γερμανία δεν ευθύνονται ούτε οι συνδικαλιστές ούτε πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι, αλλά οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις- εξακολουθούν και αντέχουν;

Για να εκμηδενιστούν οι αντιδράσεις των μισθωτών ενοχοποιήθηκε και εξακολουθεί να στοχοποιείται συστηματικά και με ένταση ο συνδικαλισμός. Σύμφωνοι, ο συνδικαλισμός έχει ευθύνες, αλλά ποιος, αναμάρτητος, θα ρίξει την πρώτη πέτρα;

Φυσικά δεν θα έπρεπε κανένας, όχι μόνο γιατί ο στρεβλός συνδικαλισμός δεν προέκυψε από παρθενογένεση, αλλά κυρίως γιατί μεγάλοι ένοχοι είναι και οι δημιουργοί του. Οι πολιτικοί και ο τύπος, τα κόμματα που τον εξέθρεψαν –ασφαλώς με διαφορετικό βαθμό ευθύνης το καθένα- και η τέταρτη εξουσία που δεν είχε την ικανότητα ή την βούληση να ασκήσει τεκμηριωμένη αλλά έντιμη και έντονη κριτική προς πάσα κατεύθυνση.

Και πως μπορεί μόνο ο εργασιακός συνδικαλισμός να είναι κακός ενώ οι άλλοι καθαγιάζονται και επιβραβεύονται;

Είναι καλός, για παράδειγμα, ο συνδικαλισμός των βιομηχάνων, των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επαγγελματιών;

Δεν διεκδικούν τα κλαδικά τους συμφέροντα ή τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Δημόσιο συμφέρον;

Πότε έγινε αυτό και δεν το καταλάβαμε; Είναι καλός ο συνδικαλισμός των Δικαστικών;

Δεν συναλλάσσεται με την εξουσία; Θα μπορούσε ο πρόεδρος μιας Συνομοσπονδίας ή Ομοσπονδίας εργαζομένων να επιλεγεί για Π.τ.Δ.;

Αν μάλιστα είχε και Ακαδημαϊκές περγαμηνές έστω και αν, από την πρόσφατη επιλογή, φαίνεται να μην αποτελούν προαπαιτούμενο;

Αλλά αφού έγινε λόγος για την «οικονομική ορθοδοξία» ας συζητήσουμε και για κάποιες άλλες «ορθοδοξίες» περισσότερο σημαντικές.

Ποία ακριβώς είναι η ουσία της Αστικής Δημοκρατίας;

Ποίοι είναι οι πυλώνες της;

Εξαντλείται η ουσία της με την ελεύθερη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε τέσσερα χρόνια;

Η ανεξαρτησία των εξουσιών έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία ή είναι απλά για τους τύπους;

Η λειτουργία του Κοινοβουλίου είναι τυπική ή ουσιαστική;

Οι βουλευτές είναι «χρήσιμοι» για να επικυρώνουν απλώς ειλημμένες αποφάσεις ή να εξουσιοδοτημένοι από τον λαό να σηκώνουν το βάρος των αποφάσεων σύμφωνα πάντα με το Δημόσιο Συμφέρον;

Ορθοδοξία, πολιτική, είναι να είναι οι εκπρόσωποι του λαού άβουλη «αγέλη» ή καθένας τους χωριστά να βουλεύεται και να δρα κατά συνείδηση;

Μπορεί η πολιτική να νοείται ως επάγγελμα ή ακόμα χειρότερα οικογενειακή επιχείρηση;

Οι βουλευτές είναι, εν τέλει, εκπρόσωποι του λαού ή, ιδιότυποι έστω, «υπάλληλοι» μιας επίσης «ιδιότυπης επιχείρησης» υποχρεωμένοι να επικροτούν πάντα τις επιλογές της «διοίκησης».

Πως νοείται η ανεξάρτητη λειτουργία της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας εις τα καθ’ ημάς; Όχι στους τύπους αλλά στην ουσία αυτής της ανεξαρτησίας η οποία αποτελεί μια από τις προϋποθέσεις της Δημοκρατίας.

Πόσο ανεξάρτητη μπορεί να φαίνεται, στους πολίτες, η Δικαιοσύνη όταν, τα κόμματα «σφάζονται» για την επιλογή-διορισμό της ηγεσίας της; Όταν αποτελεί κουραστικό στερεότυπο να καταλήγει ο καταλογισμός ευθυνών στις πολύκροτες υποθέσεις πάντα σε παραγραφές ή σε αδιέξοδο οι πολίτες αναρωτιούνται, είναι τάχα τυχαίο;

Να μιλήσουμε για την Δημοκρατική και την ηθική «ορθοδοξία».

Πόσο συμβάλλει στην Δημοκρατική ορθοδοξία ο, σχεδόν απόλυτος, έλεγχος των ΜΜΕ από το μεγάλο κεφάλαιο;

Πόσο αμερόληπτοι μπορεί να ήταν οι ιδιοκτήτες που ενθυλάκωσαν δεκάδες δισ. δρχ. κατά την μεγάλη ληστεία του χρηματιστηρίου;

Κάποιοι μάλιστα από αυτούς όχι μόνο από τα μέσα(ΜΜΕ) αλλά και από άλλες εταιρείες τους;

Ακόμα και στις περιπτώσεις, αν υπάρχουν τέτοιες, που το κεφάλαιο αυτό δεν συναλλάσσεται με το Κράτος –δηλαδή με τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς- ή δεν έχει εκκρεμότητες με την Δικαιοσύνη, πιστεύει κανένας ότι μπορεί να εξυπηρετεί και να προβάλλει το Δημόσιο συμφέρον ενάντια στις εκάστοτε επιδιώξεις του;

Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν σύμφωνα με αυτό που επιτάσσει η δημοκρατική δεοντολογία;

Και αν οι στόχοι της ιδιοκτησίας προσδιορίζονται, όπως είναι φυσικό, από τα ίδια συμφέροντα μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι δεν υποκύπτουν, εκόντες-άκοντες, στην ίδια «δεοντολογία» οι πλέον προβεβλημένοι λειτουργοί του τύπου;

Ολοκληρώνοντας το, υπό τον τίτλο «Το στοίχημα», κύριο άρθρο της η εφημερίδα καταλήγει:

«Έχει αρχίσει επιπλέον να διαμορφώνεται ένα νέο συλλογικό ήθος.

»Η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν θα είναι εύκολη. Θα είναι, πάντως, λιγότερο δύσκολη αν επιχειρηθεί με την κοινωνία ενωμένη.

»Γι’ αυτό πρέπει να επιχειρηθεί δίκαια, με αναλογική κατανομή των βαρών αλλά και συναινετικά, χωρίς τους διχαστικούς περισπασμούς του παρελθόντος. Η κοινωνία έχει δείξει ότι μπορεί».

Έχουμε λοιπόν τον «καταλύτη» για την «επανεκκίνηση της οικονομίας», το «νέο συλλογικό ήθος»!!!

Δηλαδή το συλλογικό ήθος έφταιγε! Αυτό καθόριζε τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, η κοινωνία έπαιρνε τις αποφάσεις.

Σαν να είχαμε κάποιο είδος άμεσης δημοκρατίας και να μην το είχαμε καταλάβει.

Οι πυλώνες της Δημοκρατίας, οι εξουσίες, είναι «αθώες του αίματος».

Οι πολίτες φταίνε, που τις ανάγκαζαν να παίρνουν λάθος αποφάσεις.

Οι πολίτες φταίνε που δεν αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα –σαν τον «ηρωικό» συνταξιούχο που είπε στον ΓΑΠ «κόψε μου μια σύνταξη ακόμα»- να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Τώρα όμως που το «νέο συλλογικό ήθος» φαίνεται, κατά την εφημερίδα, να επικρατεί υποτίθεται ότι θα οδεύσουμε ως αμνοί, αδιαμαρτύρητα, στην θυσία του «Πάσχα» αποδεχόμενοι τον «χρησμό» της «αναλογικής κατανομής των βαρών», μετά την οποία, υποπτευόμαστε ότι, λίγοι θα κάνουν «Ανάσταση».

Ας μην βάλει κανένας, από την κυβέρνηση -και όσους την παγιδεύουν με λάθος αναλύσεις- στοίχημα.