Τη βυθισμένη Ατλαντίδα ισχυρίζεται ότι εντόπισε Βρετανός ιστορικός

Ιστορικός ισχυρίζεται ότι εντόπισε που βρίσκεται η βυθισμένη Ατλαντίδα, υποδεικνύοντας μια μεγάλη έκταση, που μοιάζει με βυθισμένο νησί, στον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού δυτικά της Βρετανίας.

Η Ατλαντίδα, σύμφωνα με τη διήγηση του Πλάτωνα στα έργα του «Τίμαιος» και «Κριτίας», που υποτίθεται ότι απηχεί ιστορική γνώση που αποκάλυψαν στον Σόλωνα οι Αιγύπτιοι ιερείς της Σάιδος, ήταν ένα μεγάλο νησί (Ἀτλαντὶς νῆσος) στον σημερινό Ατλαντικό Ωκεανό.

Η Ατλαντίδα είχε εξελιγμένο πολιτισμό και αναμετρήθηκε στρατιωτικά με την Αθήνα της εποχής της, από την οποία και ηττήθηκε.

Όλα αυτά τοποθετούνται από τον Πλάτωνα 9.000 χρόνια πριν την εποχή του Σόλωνα, δηλαδή περίπου στο 9.500 π.Χ., δηλαδή 11.500 χρόνια από σήμερα.

Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε στα κύματα, ενώ και η Αθήνα υπέστη καταστροφές και κάπως έτσι χάθηκε ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός.

Σήμερα ξέρουμε ότι η τελευταία εποχή των παγετώνων άρχισε να τελειώνει πριν 12.000 χρόνια, με την τήξη των πάγων, μια εντυπωσιακή χρονική σύμπτωση που ίσως αιτιολογεί τη διήγηση του Πλάτωνα για ένα μεγάλο κατακλυσμό, άνοδος της στάθμης της θάλασσας, του οποίου «θύμα» ίσως να υπήρξε η Ατλαντίδα.

Πολλοί σημεία έχουν προταθεί κατά καιρούς ότι θα μπορούσαν να είναι η Ατλαντίδα, ακόμα και η Σαντορίνη, αλλά ο Πλάτων είναι σαφής: Η βυθισμένη ήπειρος βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, δηλαδή πέρα από τα Στενά του Γιβραλτάρ και ο Πλάτων γνώριζε άριστα γεωγραφία.

Εάν λοιπόν υπήρξε η Ατλαντίδα θα ήταν κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ο Βρετανός ιστορικός, Μάθιου Σίμπσον (Matthew Sibson) πρότεινε πρόσφατα ότι μία πιθανή τοποθεσία της Ατλαντίδας θα μπορούσε να είναι ο πυθμένας γύρω από τη βραχονησίδα Ροκάλ (Rockall), όπως δημοσίευσε η βρετανική «Telegraph».

Ο βράχος του Ροκάλ θα μπορούσε να είναι η κορυφή της βυθισμένης Ατλαντίδας; Αυτό προτείνει ο ιστορικός Μάθιου Σίμπσον.

Πράγματι, ο πυθμένας γύρω από το Ροκάλ μοιάζει σαν ένα βυθισμένο νησί σχεδόν στο μέγεθος της Βρετανίας.

Η ιστορία του Πλάτωνα αναφέρεται στη διαμάχη ανάμεσα στους Αθηναίους και τους κατοίκους του νησιού της Ατλαντίδας 9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα.

Προφανώς, η γνώση του μακρινού παρελθόντος είχε ξεχαστεί από τους Αθηναίους της εποχής του Σόλωνα, αλλά οι Αιγύπτιοι ιερείς την αναμετέδωσαν στον Αθηναίο νομοθέτη.

Η φυλή των Ατλάντων ήταν δυνατή και υγιής, είχε όλες τις ηθικές αρετές και ζούσε ειρηνικά και με απλότητα για όσο διάστημα η θεϊκή τους φύση υπερίσχυε.

Αυτό κράτησε για πολλές γενιές, έως ότου η ισχύς και η απληστία άρχισε να τους διαφθείρει.

«Όταν η ανθρώπινη φύση άρχισε να επικρατεί», έγιναν αμαρτωλοί και κατακλύστηκαν από τα εγκλήματα.

Άρχισαν να κάνουν πολέμους με τον υπόλοιπο κόσμο και υπέταξαν άλλους λαούς κάτω από την σκληρή δύναμή τους.

Μόνο οι Αθηναίοι κατάφεραν με τη στρατιωτική τους αρετή και την ηθική τους ισχύ να νικήσουν την Ατλαντίδα και να τη σταματήσουν να ελέγχει τον υπόλοιπο κόσμο.

Παράλληλα, ο Δίας βλέποντας αυτή την ανηθικότητα των κατοίκων της Ατλαντίδας συγκάλεσε τους υπόλοιπους θεούς σε συμβούλιο, για να καθορίσουν μία τιμωρία, η οποία θα ήταν και η πλέον αρμόζουσα.

Το κείμενο του «Τίμαιου» διακόπτεται απότομα σε αυτό το σημείο, αλλά από τη σύντομη αφήγηση στον Κριτία πληροφορούμαστε πως ο θυμός των θεών ήταν τελικά τόσο ισχυρός, ώστε το νησί καταστράφηκε μέσα σε μία μέρα και μία νύχτα από σεισμούς και στη συνέχεια καταποντίστηκε στα βάθη της θάλασσας, αφήνοντας πίσω του μόνο μία μάζα από λάσπη, την οποία ήταν αδύνατον να διαπλεύσουν τα πλοία.

Εκτός από τα έργα «Τίμαιος» και «Κριτίας», ο Πλάτων δίνει πληροφορίες για τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό και στους «Νόμους».