Το μέγα γεωπολιτικό σχέδιο της Τουρκίας αφορά τη heartland εκτός από τη Μεσόγειο

Η καταδικαστική δήλωση για την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης που περιλήφθηκε στο communique της Συνόδου Κορυφής ήταν αυτονόητη, όμως μέχρι εκεί.

Οι ηγέτες ήταν επιφυλακτικοί δεδομένου του Μεταναστευτικού κι έτσι δεν προχώρησαν στην επιβολή κυρώσεων.

Κι ενώ ο Χαφτάρ εισέρχεται στον αστικό ιστό της Τρίπολης, η δήλωση της τουρκικής πλευράς ότι θα τρυπήσει μετά τις γιορτές στο επίμαχο χώρο ανατολικά της Κρήτης δεν πρέπει να μας καθησυχάζει.

Ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να προλάβει να τελέσει το τετελεσμένο πριν πέσει η φιλική του κυβέρνηση στην Τρίπολη.

Κι αυτό γιατί, όπως είναι γνωστό, στην περιοχή ανάμεσα στην Κρήτη και τη Ρόδο υπάρχουν οι δύο μεγαλύτερες πιθανές ρεζέρβες φυσικού αερίου.

Εκεί φαίνεται θα παιχτεί η επικίνδυνη ζαριά.

Επιδιώκει η Τουρκία να προκαλέσει θερμό επεισόδιο για να το εκμεταλλευτεί ως αφορμή για ευρύτερες πολεμικές επιχειρήσεις;

Θα αφήσουμε την πρωτοβουλία στους Τούρκους να έχουν το πρώτο καίριο πλήγμα;

Θα προλάβουν οι μεγάλοι να περιορίσουν το θερμό επεισόδιο σε χρόνο και έκταση;

Θα έχουμε κάποιον νέο Σίσκο να μας εμποδίσει;

Θα μας «τυφλώσουν» οι Αμερικάνοι; Θα έχουμε άλλο ένα no ships, no troops, no flags;

Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολο να απαντηθούν δημόσια, αλλά υπάρχουν…

Ακολουθούν δύο πρόσφατα άρθρα με ιδέες για το τι πρέπει να κάνουμε, αλλά και άλλα ερωτηματικά … που δημοσιεύθηκαν στο slpress αυτές τις μέρες.

Αντι-οθωμανισμός και η αποκάλυψη της τουρκικής γεωπολιτικής απειλής έναντι της Δύσης

Η ψυχραιμία του ελληνικού λαού απέναντι στην προκλητικότητα της Τουρκίας είναι αναγκαίο να ενισχυθεί με μια νέα πειστική εθνική στρατηγική, καθώς τα ελλείμματα και οι υστερήσεις που διαπιστώνει στην διπλωματική και αμυντική δυνατότητα της χώρας δημιουργούν στον κοινωνικό παράγοντα επικίνδυνες αμφιβολίες και για τη δυνατότητα αποτελεσματικής αποτροπής.

Αμφιβολίες που ενισχύονται από την κατάρρευση του στερεότυπου σωτηριολογικού ρόλου των συμμάχων (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ).

Στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν τραγικό λάθος εάν η κυβέρνηση διολισθήσει στην καταγγελία του σκεπτικισμού που κυριαρχεί γι΄ αυτά τα θέματα, ως λαϊκισμό, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με το Μακεδονικό που χαρακτήρισε τους αντιτιθέμενους στην Συμφωνία των Πρεσπών ως ακροδεξιούς εθνικιστές.

Η πολυπλοκότητα των μειζόνων προβλημάτων υψηλής έντασης που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση απαιτούν εθνική ομοψυχία και έξω από το Κοινοβούλιο και αυτή πρέπει να την καλλιεργήσει.

Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται με την παρακολούθηση των τουρκικών πρωτοβουλιών, αλλά με την αισθητή διεκδίκηση των πρωτοβουλιών στην έριδα αυτή σε όλα τα μέτωπά της.

Ένα αραβικό αντιτουρκικό μέτωπο

Οι φρεγάτες της Γαλλίας και της Ιταλίας στην κυπριακή ΑΟΖ είναι μια καλή εξέλιξη και αποτελεί ενισχυτικό παράγοντα στην διεθνοποίηση της τουρκικής προκλητικότητας, ιδιαίτερα στο επίπεδο του Αραβικού Κόσμου.

Η αντίδραση της Αιγύπτου, της Λιβύης του Χαφτάρ και η απρόσμενη καταγγελία της τουρκικής προκλητικότητας από το Ριάντ πρέπει να λάβουν ευρύτερη αραβική βάση στη λογική της συγκρότησης ενός αραβικού αντιτουρκικού μετώπου, καθώς η Τουρκία επιδιώκει ξεδιάντροπα την ηγεσία του σουνίτικου Ισλάμ σε συνεργασία με το Πακιστάν.

Ο Ερντογάν μετά την σύνοδο του ΝΑΤΟ εγκαινίασε στο Λονδίνο ένα τζαμί, όπου εκφώνησε λόγο μπροστά σε χιλιάδες Τούρκους και άλλους μουσουλμάνους, τονίζοντας την ισχύ της Τουρκίας, η οποία αναλαμβάνει να προστατεύσει τους απανταχού σουνίτες.

Είναι σαφές ότι επιδιώκει να κερδίσει αυτό τον ρόλο σε μια στρατηγική στόχευση της ανασυγκρότησης του χαλιφάτου.

Λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε το σχέδιο της συγκρότησης Ισλαμικού Στρατού κατά του Ισραήλ.

Η κίνηση στη Λιβύη και οι κοινές ναυτικές και αεροπορικές ασκήσεις Τουρκίας-Πακιστάν στην Ανατολική Μεσόγειο δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολίες στη Δύση, στη Ρωσία και στην Κίνα για τις ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας που συνίστανται στην δημιουργία ενός παγκόσμιου ανταγωνιστικού παίκτη.

Η στρατηγική αυτή δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, την Ρωσία, αλλά και για την Κίνα, έναντι της οποίας ο Ερντογάν «παίζει» με τους μουσουλμανικούς τουρκογενείς πληθυσμούς της δυτικής Κίνας, αλλά και με τους τζιχαντιστές της κεντρικής Ασίας με βάση και την ξεχασμένη θεωρία του παντουρκισμού.

Οι στρατηγικές αυτές βλέψεις της Τουρκίας που φαίνεται ότι είναι σε εγκάρδια συνεννόηση με το πυρηνικό Πακιστάν που ελέγχει και τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορη ούτε την Ινδία, ούτε το Ιράν. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η στρατηγική καλύπτει τον χώρο της Heartland…

Αυτά πρέπει να προβάλει η Ελλάδα στις διπλωματικές της επαφές αλλάζοντας κυριολεκτικά την πίστα του γεωπολιτικού παιγνίου της Τουρκίας.

Σύνοδος Κορυφής, Τραμπ, Βερολίνο

Στη Σύνοδο Κορυφής της 13ης Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όπου θα συζητηθούν η αναθεώρηση της Συνθήκης για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), το δημοσιονομικό μέσο σύγκλισης και ανταγωνιστικότητας (BICC) και τεχνικές εργασίες για την ενίσχυση της τραπεζικής ένωσης, πρέπει να φανεί πολύ επιφυλακτικός σε όλα τα θέματα και να παρουσιάσει ένα στιβαρό σενάριο της πολυδιάστατης γεωπολιτικής τουρκικής απειλής με ταυτόχρονη σύνδεσή της με το μεταναστευτικό.

Οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιληφθούν πως εάν η Τουρκία καταφέρει να ηγηθεί του σουνιτικού Ισλάμ με την στήριξη του Πακιστάν, θα πνίξει την Ευρώπη στους μουσουλμάνους μετανάστες, καθώς και ότι η περαιτέρω ενίσχυση της πολεμικής της βιομηχανίας δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμη ανταγωνιστή στις εξαγωγές εξοπλισμών (που θα μπορεί νε εξοπλίζει τζιχαντιστές όπου δει), αλλά ένα δυνητικό πυρηνικό αντίπαλο.

Μια Τουρκία που θα αντλεί πόρους από ενεργειακούς πόρους θα είναι ασυγκράτητη.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ στις 7 Ιανουαρίου πέρα από τα παραπάνω πρέπει να επισημάνει το γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο, τις σχέσεις της με το Αραβικό Κόσμο και να του θυμίσει το ρόλο της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου», ώστε να αντιληφθεί ο Τραμπ πως η Ελλάδα είναι το προπύργιο της Δύσης.

Εκεί πρέπει να μοχλεύσει το αντιγερμανικό αίσθημα του Τραμπ και να του εξηγήσει ιστορικά τις σχέσεις της Γερμανίας με την Τουρκία από την οθωμανική περίοδο μέχρι και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από το Τραμπ δεν φθάνει να ζητήσει μια καλή δήλωση αλλά άμεση έμπρακτη αποδέσμευση στρατηγικών όπλων προς την Ελλάδα, δεδομένης της τουρκικής απειλής προς τη Δύση.

Μπορεί δε να αφήσει να πλανάται και η ιδέα πως η Κάρπαθος μπορεί να υποδεχθεί τη βάση του Ιντσιρλίκ.

Παράλληλα, το ΕΛΙΑΜΕΠ καλό θα ήταν να διοργανώσει στο Βερολίνο και σε μερικές άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και στο Πεκίνο, ημερίδες για τις επιδιώξεις της (νέο-οθωμανισμός, υφαρπαγή ενεργειακών πόρων, ηγεσία του σουνιτικού Ισλάμ, παντουρκισμός στην Κεντρική Ασία, ισλαμικός στρατός, στρατιωτικές και πυρηνικές φιλοδοξίες κ.ο.κ.), ώστε να καταστεί ευκρινής ο αποσταθεροποιητικός και αναθεωρητικός ρόλος της Τουρκίας.

Έργα εθνικής αυτοπεποίθησης

Παράλληλα, με τη μεταφορά του εθνικού κινδύνου στο γεωπολιτικό επίπεδο της ευρύτερης τουρκικής απειλής, η κυβέρνηση πρέπει να στηρίξει την εθνική αυτοπεποίθηση με μια σειρά «έργων» – δράσεων προς αυτή την κατεύθυνση.

Το δόγμα της επίλυσης των διαφορών μέσω του διεθνούς δικαίου, προφανώς είναι καλό ως βάση, αλλά ποιος έχει εμπιστοσύνη σε αυτό; Μόνο οι ισχυροί που μπορούν και το επιβάλλουν.

Για παράδειγμα, διατυπώνεται η ιδέα να προσφύγουμε στη Χάγη όχι κατά της Τουρκίας, αλλά της Λιβύης ή να μην υπάρξει ποτές διαπραγμάτευση πακέτο κλπ.

Είναι επίσης προφανές ότι ο όρος «συνεκμετάλλευση» ακούγεται ως πλήρη παράδοση και δορυφοριοποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Θα ήταν σκόπιμο, να ορίσει η Ελλάδα υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποδεχθεί τουρκικά κεφάλαια στις εταιρείες εξόρυξης ενεργειακών πόρων στην ελληνική ΑΟΖ, δηλαδή, τι πρέπει να αποδεχθεί σε επίπεδο αναγνώρισης των ελληνικών και των κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Όμως, οι διπλωματικές αντιδράσεις και ελπίζουμε στο άμεσο μέλλον και οι πρωτοβουλίες της χώρας μας, πρέπει να ενισχυθούν στο επίπεδο της ταχείας και ουσιαστικής ενίσχυσης του αμυντικού βραχίονα της χώρας.

Η χώρα πρέπει να διαθέτει τη δυνατότητα να προκαλέσει τέτοια πλήγματα στον αντίπαλο που θα τον κάνουν να σκεφτεί τρεις φορές να καταπατήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Η δυνατότητα αυτή πρέπει να χτιστεί με τον πλέον σύγχρονο τρόπο –αμυντικό και επιθετικό- και στη λογική ότι είμαστε μόνοι.

Εννοείται ότι απαιτείται αναγόμωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος με την Κύπρο και η ενίσχυση των πρωτοβουλιών της προηγούμενης κυβέρνησης για την αμυντική βαλκανική συνεργασία (δεδομένου ότι ο νέο-οθωμανισμός περιλαμβάνει και τα Βαλκάνια που αποτελούν το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης).

Μία διάσταση της αμυντικής θωράκισης της χώρας, αλλά και της γενικότερης ελληνοτουρκικής διαμάχης, είναι το Μεταναστευτικό. Είναι δραματικό λάθος να μεταφερθούν στην ενδοχώρα οι μετανάστες. Αυτό έχει λογική μόνο εάν τους διοχετεύσεις στην Ευρώπη. Αλλά αυτό δεν γίνεται, ούτε είναι σωστό να το επιδιώκουμε.

Γι΄ αυτό πρέπει να επανεξεταστεί η ιδέα της κατασκευής κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων στα ελληνικά νησιά Λέβιθα και Κίναρο του κεντροαανατολικού Αιγαίου, που εγκατέλειψε η κυβέρνηση, όπως αποκάλυψε ο Σταύρος Λυγερός.

Αμείλικτα ερωτήματα για την κατάσταση της χώρας

Η τρέχουσα δραματική συγκυρία για τη χώρα μας θέτει ορισμένα καίρια ερωτηματικά, ειδικά μετά την ανάκληση του παγώματος των διαπραγματεύσεων των ΜΟΕ του υπουργείου Εθνικής Αμύνης από το Μαξίμου, τη δήλωση Ντόκου για συνεκμετάλλευση, τις αναπάντητες στον ΟΗΕ και αλλού των τουρκικών πράξεων κ.ο.κ..

1. Μετά την αποκαλυπτική ανάλυση του Γιώργου Αδαλή στο slpress.gr, όπου θέτει το ερώτημα εάν η ExxonMobil πρόκειται να πουλήσει τα asset της στην Ελλάδα και σε ποιους, τίθεται μια σειρά από εύλογα επακόλουθα ερωτήματα:

· Προβλέπουν οι συμβάσεις εκχώρησης της Ελλάδας και της Κύπρου δυνατότητα ελέγχου και έγκρισης από αυτές του πιθανού αγοραστή αυτών των δικαιωμάτων από τις εταιρείες;

· Αν όχι, τι μέτρα μπορεί να πάρουν τα δύο κυρίαρχα κράτη ώστε να μην τα αγοράσουν τουρκικά συμφέροντα;

· Υπάρχει ρήτρα πρώτης προτίμησης, δηλαδή, αν πουλήσει κάποια εταιρεία ελληνικά δικαιώματα, να έχει το Ελληνικό Κράτος δικαίωμα πρώτης προτίμησης;

· Σκοπεύει να περάσει σήμερα-αύριο το πολύ διάταξη στην Βουλή που να λέει ότι οι αλλαγές στα δικαιώματα ερευνών και εξόρυξης που έχει αποκτήσει στο ελληνικό χώρο μια εταιρεία πρέπει να εγκρίνονται από το ελληνικό κράτος;

2. Πότε θα αποδεσμευτούν τα απαραίτητα κονδύλια και πότε θα τα ψηφίσει η Βουλή για την αγορά έξυπνων τορπιλών, και όλων των αναγκαίων προμηθειών και αγορών που έχει προγραμματίσει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας για να καταστήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας αξιόμαχες; Πότε θα κλείσει το περιβόητο ζήτημα των δύο φρεγατών και των F16 και πότε θα είναι λειτουργικοί αυτοί οι εξοπλισμοί για την άμυνα της χώρας, έτσι ώστε και ο διπλωματικός λόγος της Ελλάδας να έχει ένα βάρος;

3. Τελικά, η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα, πώς αντιλαμβάνονται την πολυδιάστατη τουρκική αμφισβήτηση με πράξεις επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας;… ως απλές διπλωματικές πιέσεις και κινήσεις; …ως υβριδικό πόλεμο; Ως τι;

4. Έχει αντιληφθεί ο πολιτικός κόσμος την τραγική μοναξιά της Ελλάδας και της Κύπρου σε ότι αφορά την τουρκική προκλητικότητα, το μεταναστευτικό, την «ουδετερότητα» του ΝΑΤΟ, την ανυπαρξία της ΕΕ, την υποκρισία των ΗΠΑ; (Σ.Σ: με εξαίρεση την παραδοχή Πράιατ πως σε μια ελληνοτουρκική σύρραξη, οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν τίποτε).

5. Μπορεί ο πολιτικός κόσμος και ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα κόμματα να αντιληφθούν πως ο ελληνικός λαός δεν καλύπτεται από τον καυγά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά θέματα, απ΄ εναντίας η ρητορική τους προκαλεί αμηχανία, ηττοπάθεια και πανικό;

Από το 2010 η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας, γεγονός που δεν μπόρεσε να παραδεχθεί το πολιτικό σύστημα που ήταν υπεύθυνο γι΄ αυτήν.

Από το 2015 αντιμετωπίζει ένα συνεχώς κλιμακούμενο υβριδικό πόλεμο και από το 2019 μια συνεχή αδυναμία πρόβλεψης και ουσιαστικής απάντησης των τουρκικών προκλήσεων.

Η υποβάθμιση αυτών των γεγονότων από το πολιτικό σύστημα δεν περνά απαρατήρητη από τον ελληνικό λαό.

extrapolation