Η απόγνωση του Voice

Το εφετινό μουσικό τηλεπαιχνίδι του τηλεοπτικού entertainment έχει μια πρόδηλη διαφορά από τα προγράμματα του είδους του που έχουν προηγηθεί παλαιότερα.

Επαγγελματίες που υπάρχουν εδώ κι αρκετό καιρό στην μουσική σκηνή ως δεύτερα, τρίτα ονόματα , αλλά και με δισκογραφική πορεία, κι άλλοι που μια ατυχία, ένα απρόοπτο ή μια άλλη …εναλλακτική, (π.χ. Ασθένεια , άλλη δουλειά ) τους σταμάτησε στα μισά της κλίμακας καριέρας, είναι ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτα υψηλό ποσοστό στις συμμετοχές του τηλεπαιχνιδιού του Αντ1 «Τhe voice».

Το άγχος των συγκεκριμένων διαγωνιζομένων προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί και αρεστοί στην επιτροπή των λαμπερών , καταξιωμένων συναδέλφων τους, ώστε να περάσουν στο επόμενο στάδιο της διαδικασίας δεν μοιάζει με των ερασιτεχνών διαγωνιζομένων. Οι δεύτεροι έχουν την… αθωότητα του ενθουσιασμού , ένα πράμα του τύπου… δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι , μου αρκεί κι ένα χαμόγελο του Ρέμου η μια ναζιάρικη συγκαταβατική ματιά της Βανδή και ήδη είμαι στο … μουσικό στερέωμα!!!!

Στην περίπτωση των επαγγελματιών διαγωνιζομένων όμως, η πεισματική και υπεροπτική αφέλεια που χαρακτηρίζει τους νέους προς εισαγωγή στο καλλιτεχνικό στερέωμα, έχει αντικατασταθεί από μια πονεμένη σεμνότητα.

Μια σεμνότητα που περισσότερο ταιριάζει σε άγχος … ψάρακλα , παρά θυμίζει την φυσιολογική αγωνία επαγγελματία που παίρνει μέρος σε οντισιόν για να κερδίσει έναν ρόλο στο βιογραφικό του.

Έτσι κι αλλιώς αυτό που έχει σημασία ειδικά στην περίπτωση τους είναι ότι η όλη δοκιμασία γίνεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Τουτέστιν μπροστά στα υπέρλαμπρα φώτα της δημοσιότητας. Οι ελπίδες έτσι φουντώνουν περισσότερο. Η προοπτική για μια θέση εργασίας τώρα που όλα έχουν σταματήσει να κινούνται, φαντάζει και πάλι. Θα ´ναι από τα φώτα , αλλά τι σημασία έχει ; Δουλειά να βρεθεί…

Τόσο ωραίες φωνές -κάποιες καλύτερες και από των κριτών τους, και κάποιες που δεν έχουν ούτε καν θέση στο τηλεπαιχνίδι (είσαι τόσο άρτιος που δεν έχω κάτι να σου δώσω αν έλθεις στην ομάδα μου !!!! ). Τι συνέβη και αυτές οι φωνές δεν ανέβηκαν στην κορυφή ; Γιατί δεν έγιναν αυτοί οι εκλεκτοί των εταιρειών και οι ερμηνευτές των επιτυχιών ; Γιατί δεν πέρασαν στην πρώτη γραμμή του Πάλκου ; Δεν πρόλαβαν ; Δεν χώρες αν ; Δίστασαν η δεν πρόταξαν τα στήθη ;

Κανείς δεν νοιάζεται για το τι συνέβη μέχρι τώρα. Η αλεστική μηχανή της showbiz άλλωστε είναι γνωστή και αδιαμφισβήτητη τόσο, που δεν προκαλεί κανένα ενδιαφέρον χρόνια τώρα.

Για τους τηλεθεατές το θέαμα είναι πιασάρικο και ίντριγκαδόρικο όπως επιβάλλει το ριάλιτι (θα την αναγνωρίσει άραγε την πρώτη του τραγουδίστρια ο Stavento ; …αχ η γλυκούλα πόσο συγκινήθηκε και κόπηκαν τα γόνατα της..!), αλλά και αρκούντως ψυχαγωγικό. Τι ωραίες φωνές ! Μια χαρά και φτηνά περάσαμε κι απόψε σιγοψιθυρίζουν οι…Καναπεδες.

Κι όμως αν αφήσεις κατά μέρος όλα αυτά τα προσεκτικά επιλεγμένα τηλεοπτικά εφέ, το Voice στην ουσία του , αφήνει περισσότερο από ποτέ μια απέραντη γεύση θλίψης… την στιφάδα της απόγνωσης.