Σε κοινή γραμμή ΝΔ, βαθύ παρακράτος και τουρκικές υπηρεσίες με στόχο τον Κοτζιά

Σε νέα επιχείρηση κατασυκοφάντησης του Νίκου Κοτζιά, επιδόθηκαν η Νέα Δημοκρατία και τα περισσότερα -προσκείμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης- Μέσα Ενημέρωσης, με αφορμή δηλώσεις του πρώην υπουργού Εξωτερικών στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.

Σε συνέχεια της εκστρατείας δυσφήμησης του προσώπου του, που ξεκίνησε από ντόπια και ξένα κέντρα αμέσως όταν ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, τώρα επινόησαν το εφεύρημα ότι ο Νίκος Κοτζιάς ετάχθη υπέρ του «ξεπουλήματος θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας και της Κύπρου στην Τουρκία».

Στη πραγματικότητα, οι αναφορές του πρώην υπουργού Εξωτερικών κινήθηκαν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Ειδικότερα, έκανε ρητή αναφορά στην ανάγκη να προστατευθεί με κάθε τρόπο η ασφάλεια της Κύπρου, τα συμφέροντά της, τα θαλάσσια σύνορά της και, βέβαια, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της (ΑΟΖ).

Κάτι που, όπως τόνισε, επιτυγχάνεται μέσα από τις συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή.

Έφερε, δε, σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα τις τριμερείς Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να εντάσσονται σε αυτήν το τελευταίο διάστημα, και Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, στην οποία προστέθηκε η Γαλλία.

Ως γνωστόν, ενεργειακοί κολοσσοί των ΗΠΑ και της Γαλλίας επιδεικνύουν ιδιαίτερα αυξημένο ενδιαφέρον για τους ενεργειακούς πόρους στην περιοχή, τόσο πριν, όσο και –πολύ περισσότερο- μετά την εξαιρετικά σημαντική ανακάλυψη πολύ μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο «οικόπεδο “Γλαύκος”».

Κλειδί οι συμμαχίες

Οι περιφερειακές συμμαχίες και ιδιαίτερα η ένταξη σε αυτές κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και της Γαλλίας, δεν έπεσαν ως μάννα εξ’ ουρανού.

Απαιτήθηκε σχέδιο και επίπονες προσπάθειες ετών για να υλοποιηθούν.

Το ίδιο και η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, μέσω και του 6ου στόλου της, στην θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, ταυτόχρονα με τις έρευνες της Exxon Mobil στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου η τελευταία διενεργούσε –και θα συνεχίσει να κάνει- έρευνες για την ανακάλυψη κοιτασμάτων.

Μάλιστα, από αυτές τις έρευνες προέκυψαν τα θεαματικά αποτελέσματα στο «Γλαύκος».

Πέραν των γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ, η ενεργητική διπλωματία που ακολουθήθηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πιο εμφανή παρουσία μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή που αποσκοπεί στην αποτροπή των τουρκικών σχεδίων.

Κάτι που αντικειμενικά λειτουργεί, τουλάχιστον στην παρούσα, ως ασπίδα προστασίας της Κύπρου, και προς όφελος των ελληνικών συμφερόντων.

Σε αυτό το σκηνικό, υψηλής σημασίας επίτευγμα, με την επίμονη προώθησή του από την Αθήνα, ήταν η απόφαση της Ουάσιγκτον να συνεργαστεί με το τριμερές σχήμα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ.

Σύντομα, μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, θα πραγματοποιηθεί τετραμερής στην Κρήτη, όπου δεν αποκλείεται να μετάσχει και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο.

Το «βαθύ κράτος» στην υπηρεσία της Άγκυρας

Κάποιοι, όμως, εδώ στην Ελλάδα, κάνουν σαν να μην τα βλέπουν (ή να μην θέλουν να τα δουν) όλα αυτά.

Έτσι, τώρα, επινόησαν «νέα προδοσία» Κοτζιά.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίζονται πως ο πρώην υπουργός Εξωτερικών τάσσεται υπέρ του «να τα βρουν» η Ελλάδα και η Τουρκία και, ακόμα χειρότερα, να πάρει η Τουρκία μερίδιο από την κυπριακή ΑΟΖ.

Ουδέν ανακριβέστερον.

Το αντίθετο. Ο Ν. Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια του Φόρουμ των Δελφών, είπε ότι επειδή τα συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου συγκρούονται με αυτά της Τουρκίας, επιβάλλονται περιφερειακές και διεθνείς συμμαχίες για την αποτροπή της επιθετικότητας της γείτονος.

Παρατήρησε ωστόσο, ότι, αφού διασφαλιστούν οι ΑΟΖ, και στην παρούσα πρωτίστως της Κύπρου, στη συνέχεια μπορούμε να συζητήσουμε με την Τουρκία –σε επιχειρηματικό επίπεδο- τρόπους που μπορεί να μετάσχει η τελευταία στην οικονομική ανάπτυξη, ασφαλώς και όχι της κυπριακής ΑΟΖ, η αναφορά του Ν. Κοτζιά ήταν κατηγορηματική, αλλά γενικά στη Μεσόγειο.

Το αυτονόητο, ωστόσο, διαστρεβλώθηκε ως «νέα εθνική υποχώρηση», μετά το Μακεδονικό, αυτή τη φορά προς την Τουρκία.

Μάλιστα, τα τρολλ της Νέας Δημοκρατίας, η ονομαζόμενη «Ομάδα αλήθειας», κυκλοφόρησαν στα social media ξεκομμένες φράσεις από το βίντεο με τη δήλωση Κοτζιά, σε μια – τραβηγμένη από τα αλλιά- προσπάθεια να κάνουν το άσπορο μαύρο.

Τόσο οι μονταζιέρες της Πειραιώς, όσο και τα κάθε λογής υπερπατριωτικά παράκεντρα εξουσίας, εντός του «βαθέως κράτους», αλλά και των πολιτικών χώρων της ακροδεξιάς συνθηματολογίας, έφτασαν στο σημείο να υιοθετήσουν αβλεπί ακόμα και τις συνειδητές διαστρεβλώσεις και λαθροχειρίες της τουρκικής εφημερίδας «Σαμπάχ».

Τι είπε, όμως, ο Ν. Κοτζιάς;

Ότι η Ελλάδα μαζί με την «αποτροπή της Τουρκίας και την διασφάλιση της ασφάλειας της ίδιας κι της Κύπρου», πρέπει «να βρει τρόπους οργάνωσης, επιχειρηματικής, τις μπίζνες δηλαδή, όχι της γεωπολιτικής, για να συμμετάσχει η Τουρκία, με τρόπο που της αντιστοιχεί και της αρμόζει, στην οικονομική ανάταση στη Μεσόγειο συνολικά.

»Όχι ασφαλώς στην κυπριακή ΑΟΖ. Ποιος είναι αυτός; Να τον ψάξουμε».

Άραγε, όλοι αυτοί οι «υπερπατριώτες» ξεχνούν ότι η Τουρκία, στα νότια παράλιά της, διαθέτει ένα άκρως εκτεταμένο παράλιο μέτωπο, και, ως εκ τούτου, έχει αιγιαλίτιδα και άλλες θαλάσσιες ζώνες;

Άλλο, λοιπόν, να αποτρέπει κανείς το να βάλει χέρι η Άγκυρα στην κυπριακή ΑΟΖ, κάτι που προωθεί παριστάνοντας τον «πατερούλη» των κατεχομένων, και άλλο να υποστηρίζει ότι δεν έχει καμιά σχέση η Τουρκία με τη Μεσόγειο συνολικά.

Πρέπει να είναι κανείς ή τυφλός ή να μην έχει δει ποτέ του χάρτη γεωγραφίας, για να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο.

Αυτή ήταν η επισήμανση που έκανε ο Ν.Κοτζιάς, και όχι, τα ευφάνταστα σενάρια που κατασκεύασαν οι μονταζιέρες της λάσπης περί δήθεν ξεπουλήματος του Καστελόριζου και της κυπριακής ΑΟΖ.

Μαστίγιο και καρότο

Η παρουσία της Τουρκίας στη Μεσόγειο είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός.

Και, αντί να στρουθοκαμηλίζει, είναι προτιμότερο να σκεφτεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας πως θα αναγκαστεί η Τουρκία να «συρθεί» στο τραπέζι της ειρηνικής συνύπαρξης μέσω διαπραγματεύσεων.

Αποτροπής των εντάσεων και συνεργασία στην εκτός της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, Μεσόγειο.

Όσο επιχειρείται ο αποκλεισμός της από την περιοχή, τόσο θα ενισχύονται οι παληκαρισμοί της και οι κουτσαβάκικες συμπεριφορές της Άγκυρας.

Τόσο το σύστημα Ερντογάν θα προσπαθεί να «νομιμοποιήσει» στο εσωτερικό της χώρας του την επιθετική συνθηματολογία του.

Και το σοβαρότερο: Εκτός των άλλων, είναι ευρέως γνωστά τα σχέδια της Τουρκίας για θεαματικά ποιοτική αναβάθμιση του οπλοστασίου της τα επόμενα δυο χρόνια, καθώς και η απόκτηση εξοπλισμού διεξαγωγής θαλάσσιων ερευνών.

Εάν εξάγει τα εσωτερικά προβλήματα και την επιθετικότητά της στη Μεσόγειο (και στο Αιγαίο), έχοντας στη διάθεσή της αναβαθμισμένο το οπλοστάσιό της, η κατάσταση θα περιπλακεί και δεν αποκλείεται να κτυπήσει κόκκινο.

Κατά συνέπεια, ο βασικός άξονας της πολιτικής της χώρας μας για συμμαχίες Ελλάδας – Κύπρου με περιφερειακούς και διεθνείς «παίκτες», σε συνδυασμό με την διατήρηση διαύλων επικοινωνίας με την Άγκυρα, αποτελεί περισσότερο τακτική μαστίγιου και καρότου, και όχι πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, όπως κάποιοι θέλουν να βλέπουν στον ύπνο τους.

Τα λοιπά ευφάνταστα σενάρια που θέλουν τον Ν. Κοτζιά να ξεπουλάει ακόμα και την ελληνική ΑΟΖ, στερούνται σοβαρότητας.

Εύλογα, όμως, προκύπτει το ερώτημα: Αν ήταν όλα τόσο καλά καμωμένα από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, τότε γιατί τα τελευταία χρόνια ουδεμία τόλμησε να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ;

Πόσο μάλλον, όταν είναι γνωστό ότι για να ανακηρυχθεί, πρέπει να υπάρξει συμφωνία με τα ενδιαφερόμενα γειτονικά κράτη (Κύπρο, Αίγυπτο, Λιβύη, Ιταλία, Αλβανία), και βέβαια με την Τουρκία.

Οι υπέρμαχοι της ακινησίας στην εξωτερική πολιτική, ωστόσο, έφτασαν στο σημείο να σαμποτάρουν ακόμα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αλβανία.

Στην πραγματικότητα, αυτό το βαθύ κράτος που πλειοδοτεί σε δήθεν υπερπατριωτισμό, ζει από την διαιώνιση των προβλημάτων.

Αρνείται να δει τις νέες γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται σε κάθε εποχή, και αρέσκεται να ζει στο … συννεφάκι των «εθνικών μύθων» και «παραμυθιών» του παρελθόντος.

Μόνο που τα προβλήματα, όταν δεν επιλύονται εγκαίρως, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ανατροπή των όποιων ισορροπιών, στη συνέχεια σε κρίσεις, και τέλος, συχνά, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, σε εθνικές ήττες υπό τη σημαία του δήθεν υπερπατριωτισμού.