«Η φυλακή της Ιστορίας και το θάρρος του Τσίπρα»

«Πριν από ένα χρόνο σχεδόν κανείς δεν πίστευε ότι ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας θα καταφέρει να επιλύσει μια παλιά διαμάχη στη νοτιοανατολική Ευρώπη: τη διαμάχη που ξεκίνησε η Ελλάδα για το όνομα της Μακεδονίας, που πλέον θα λέγεται Βόρεια Μακεδονία. Η διαμάχη έγινε ορατή το 1991 όταν, ύστερα από την κατάρρευση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η νοτιοανατολική αυτή δημοκρατία της ανακήρυξε την ανεξαρτησία της», αναφέρει σχόλιο στο πρωτοσέλιδο της Frankfurter Αllgemeine Zeitung.

Η διαμάχη, σημειώνει ο αρθρογράφος, είχε αρχίσει να διαφαίνεται στον ελληνικό εμφύλιο (1944-1949), αν όχι νωρίτερα.

Ο αρθρογράφος κάνει εκτενή αναφορά στους «Σλαβομακεδόνες» ή «Σλαβόφωνους Έλληνες» που ζούσαν στην περιοχή και οι οποίοι, με την υποστήριξη Βελιγραδίου και Μόσχας, τάχθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων κομμουνιστών.

Κατά τον ελληνικό εμφύλιο, σημειώνει το άρθρο, η Γιουγκοσλαβία αποπειράθηκε να ελέγξει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπως παρόμοιες απόπειρες είχε κάνει και στο παρελθόν.

Ωστόσο οι Έλληνες κομμουνιστές ηττήθηκαν και έτσι οι «Σλαβομακεδόνες» ηττήθηκαν διπλά, σημειώνει το άρθρο προσθέτοντας: «Στα βιβλία ιστορίας των νικητών οι λέξεις “κομμουνιστές” και “σλάβοι” έγιναν συχνά συνώνυμα. Ο εμφύλιος περιγράφηκε ως πόλεμος μεταξύ των “Σλαβοκομμουνιστών ληστών” εναντίον της Ελλάδας».

Μεταπολεμικά, σημειώνει ο αρθρογράφος, για τη συμφιλίωση της ελληνικής κοινωνίας αποδόθηκαν τα δεινά του πολέμου σε μια εθνική και γλωσσική μειονότητα κι έτσι δεκάδες χιλιάδες «Σλαβόφωνοι» εγκατέλειψαν τη χώρα.

«Από αυτό το μελανό κεφάλαιο της ιστορίας η Ευρώπη δεν ξέρει τίποτα. Κανένα μνημείο στην Ελλάδα δεν υπενθυμίζει τα άδικο που υπέστη ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού» αναφέρει το σχόλιο, σημειώνοντας ότι οι έλληνες εθνικιστές προτιμούν μέχρι σήμερα να κάνουν αναγωγές στην ελληνική αρχαιότητα και τον Μ. Αλέξανδρο, όταν αναφέρονται σε αυτή τη διαμάχη, αλλά ξεχνούν τον εμφύλιο.

«Ο Τσίπρας και ο πρώην υπ. Εξ. Νίκος Κοτζιάς βρήκαν το θάρρος να παρακάμψουν με ρεαλισμό αυτήν την επιλεκτική ερμηνεία της ιστορίας. Στάθηκαν απέναντι από μια φάλαγγα εθνικιστικών πολιτικών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, ιερωμένων που είχαν χτίσει μια κατανόηση της ιστορίας από την οποία δεν φαινόταν να υπάρχει διέξοδος.

»Αλλά με την υποστήριξη του Τσίπρα, ο Κοτζιάς ακολούθησε το μότο του ότι η ιστορία πρέπει να είναι σχολείο και όχι φυλακή» σημειώνει η εφημερίδα κλείνοντας:

«Αυτή η επιτυχία (η επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών) οφείλεται στον Τσίπρα.

»Πάνω από τα δύο τρίτα των Ελλήνων απορρίπτουν την απόδραση από τη φυλακή της ιστορίας, ωστόσο ο πρωθυπουργός παρέμεινε ακλόνητος ως προς τους σημαντικότατους στόχους της εξωτερικής πολιτικής και κατάφερε να επικρατήσει, παρά την έντονη αντίσταση. Αυτό το θάρρος έλειπε από τους προκατόχους του».