Η λογική ως λειτουργία εκλογής και συσχετίσεων

Το σκωπτικό περιεχόμενο της φωτογραφίας που συνοδεύει το κείμενο, αν και εκ πρώτης όψεως άσχετη με το νόημά του, εντούτοις “ακυρώνει” τη λογική που είναι πράγματι η λειτουργία εκλογής και συσχετίσεων.

Απ’ αυτές είναι βιώσιμες όσες σύμφωνα με την οικονομική έννοια ισορροπούν τις προσπάθειες ή αφήνουν ένα περίσσευμα ενέργειας.

Η αντίθετη εκλογή οδηγεί προς τη συσσώρευση απωλειών και χαρακτηρίζεται ως παραλογισμός. Η εκλογή βασίζεται στη σύγκριση ποσών ή και ποιοτήτων. Είναι επομένως θεμελιωμένη στις μαθηματικές έννοιες που αποτελούν το κύριο πεδίο της εφαρμογής της απόλυτης λογικής.

Σχετικά με τη λογική λειτουργία θα είχε να προσθέσει κανείς και τα εξής. Για την εκτίμηση κατά τις συγκρίσεις και τις εκλογές ισχύει ένα μέτρο. Αν το μέτρο είναι ατελές, τότε η ατέλεια και στα δύο μέρη θα εξουδετερώσει το σφάλμα, οπότε θα μείνει ο πυρήνας της σύγκρισης.

Η κοσμική δράση, σαν δράση αιώνων διαφέρει από την ανθρώπινη και στην πρώτη σύγκριση αντιμετωπίζεται ένα τεράστιο χάσμα, που γεννάει την πλατιά έννοια της τύχης. Στη σύντομη επισκόπηση των γεγονότων, τα συμβαίνοντα στην περιορισμένη διάρκεια φαίνονται σαν ασύνδετα και άσχετα, ενώ οι σειρές στις μακρινές διάρκειες είναι περισσότερο ευκρινείς.

Θα ήταν εντούτοις δυνατόν ακολουθώντας τη σειρά των εξελίξεων να προσδιορίσουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και να προδιαγράψουμε ακόμη και την πορεία χωρίς την παρέμβαση της έννοιας της τύχης. Τα γεγονότα ωστόσο δεν έχουν μόνο κατεύθυνση, έχουν και μέγεθος. Ο προσδιορισμός των μεγεθών είναι απαραίτητος για τις συγκρίσεις και τις εκλογές. Αυτή η ποσότητα με την ένταση δίδουν το νόημα και το χαρακτήρα των συνθέσεων που επικρατούν.

Το πρόβλημα για τον άνθρωπο επικεντρώνεται στη διαδοχή των καταστάσεων. Τι προηγείται πριν αποφασίσει ο άνθρωπος, τι τον καθοδηγεί, τι τον υπηρετεί σε κάθε περίπτωση και πως ο αυτοματισμός των θελήσεων καταλήγουν σε ανθρώπινες ισορροπίες. Αυτό εξαφανίζει την ακολουθούμενη σειρά της φιλοσοφίας του υποκειμένου και του αντικειμένου.

Τελικά δε το πρόβλημα ενδιαφέρει σαν ηθική θέση και όχι σαν νοητική εκδήλωση. Για τη σύγκριση του ανθρώπου και του κόσμου πρέπει να δημιουργήσουμε όχι τη γνώση μετά τη φιλοσοφία, αλλά τη φυσική της φιλοσοφίας.

Η ανθρώπινη ύπαρξη φέρει διάφορους βαθμούς, τη φυσική, την ψυχική, την ηθική, τη λογική. Ο αγώνας του ανθρώπου στράφηκε προς όλα τα πεδία για μια κατάφαση. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για την αποτροπή της απώλειας της θέσης του,της ηθικής του κατάστασης.

Όταν χαθούν όλα αυτά τα χαρακώματα, ο άνθρωπος θα έχει πεθάνει! Έτσι, όπως ο Heidiger και οι λοιποί φαινομενολόγοι διδάσκουν, η ανθρώπινη εκδήλωση εμπνέεται από το μηδέν, από τα φαινόμενα της απώλειας, από το άγχος του θανάτου. Ο θάνατος προσδιορίζει την ποιότητα της ζωής.

Το άτομο, ωστόσο, δεν σκέπτεται πάντα και δεν λειτουργεί σύμφωνα με καθορισμένες αρχές, αλλά ενεργεί λειτουργικά, ανάλογα με τις δημιουργούμενες καταστάσεις, σαν ζεύγος που διαρκώς το έτερον μεταβάλλεται και προκαλεί μεταβολές. Ο άνθρωπος ωθείται σαν από φυγόκεντρο δύναμη προς ενέργειες που επιδιώκει ασυναίσθητα να φτάσει, φτάνοντας πρώτα με την κοσμική επίδραση και ύστερα με τη λογική επεξεργασία που συμβαίνει να ξεπερνάει χρονικά το διάστημα του ατόμου και να διαρκεί πολλάκις επί αιώνες…

Ο ανθρώπινος στοχασμός στάθηκε μ’ όλα αυτά με επιμονή στο πρώτο σημείο της αναζήτησης, γιατί είχε πάρει για βεβαιότητα μια ομοιόμορφη κατάσταση, υιοθετώντας την πλήρη ευθεία σαν προσδιορισμένη, ενώ είναι στιγμιαία, ασύλληπτη, απροσδιόριστη και μόνο στην έκταση μπορεί να λάβει προσδιορισμούς.

Οι σταθμοί και τα τέρματα αυτών των σκέψεων δίδουν τις πιο περίεργες και παράδοξες ακόμη εικόνες. Το σύστημα αυτών των σκέψεων που στηρίζει το πνευματικό οικοδόμημα, ενώ ισχυρίζεται ότι ξεκινάει από τον άνθρωπο, δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να πείσει ούτε τον εαυτό του, για την αξία και την αλήθεια του…