Όταν το Πατριαρχείο Μόσχας στήριζε το αυτοκέφαλο της «Μακεδονικής» Εκκλησίας

Business as usual ή του διαδικτύου τα καμώματα

I am the cavalry captain
I am the remedy to your heart
I am the carbon collected
I am the printed upon your stars

The Decemberists, Cavalry captain

Δεν γνωρίζω, φίλτατε αναγνώστη, ποια είναι η γνώμη σου για το διαδίκτυο και την χρησιμότητά του, όμως ο συντάκτης αυτών των γραμμών οφείλει να εκφράσει την βαθύτατη ευγνωμοσύνη του στον εφευρέτη του για πολλούς και διάφορους λόγους, έναν εκ των οποίων προτίθεμαι ευθύς αμέσως να παραθέσω κατωτέρω.

Όσο και αν, από την μια πλευρά, προκαλεί θλίψη ο τρόπος και τα ευτελή μέσα που κατά κόρον χρησιμοποιεί άνευ ντροπής το Πατριαρχείο Μόσχας σε αυτόν τον «νυν υπέρ πάντων» αγώνα για την υπεράσπιση της ουκρανικής του ματαιοδοξίας, από την άλλη όμως, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ομηρικό γέλωτα η εμμονή των ιδεολόγων του στο να προβάλουν με σθένος, που θα ζήλευε ακόμα και το μέλος της Παλαιστινιακής Εταιρείας που ονειρεύεται ένα «Αγιορείτικο Βατικανό», την αφοσίωσή του στην ενότητα του ορθοδόξου κόσμου.

Προλαμβάνοντας τον ανυπόμονο αναγνώστη της παρούσης ιστοσελίδας, ο οποίος, εν μέρει δικαίως, θα σπεύσει να διαμαρτυρηθεί πιστεύοντας ότι ο συντάκτης αυτών των σκέψεων θα αναφερθεί, για μια εισέτι φορά, στις γνωστές εκφάνσεις της φροντίδας που επιδεικνύει η Εκκλησία της Ρωσίας για την πανορθόδοξη ενότητα, όπως π.χ. η αποχή της από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, δηλώνω ασθμαίνοντας ότι θα απασχολήσω τους φιλότιμους αναγνώστες με ένα άκρως επίκαιρο θέμα που άπτεται των «Βαλκανικών φιλοδοξιών» του Πατριαρχείου Μόσχας.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις αποτέλεσε το δημοψήφισμα στο κρατίδιο των Σκοπίων σχετικά με την ονομασία αυτού του αμφιλεγόμενου γεωγραφικού χώρου και το οποίο ανακάλεσε στην μνήμη του γράφοντος το «φλερτ» της Εκκλησίας της Ρωσίας με το εν λόγω κρατίδιο.

Το πρώτο δημοσίευμα που ανακάλυψε ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος, αναφέρεται στην επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβενκόφσκι στην Μόσχα και στην συνάντησή του με τον μακαριστό Πατριάρχη Αλέξιο στις 17 Οκτωβρίου 2003.

Στην συνάντηση αυτή ο μακαριστός Αλέξιος Β΄ είχε βεβαιώσει τον σκοπιανό πρωθυπουργό ότι, «θα ξεπεράσουμε (Σ.τ.γρ. Ποιοι άραγε;) την απομόνωση, στην οποία ευρίσκεται σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Μακεδονίας (sic!)».

Από την πλευρά του ο Τσερβενκόφσκι σημείωσε ότι, «αυτή η ετοιμότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας θα είναι εξαιρετικά ωφέλιμη για την επίλυση των προβλημάτων και της διευθετήσεως των διαφορών ανάμεσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Μακεδονίας και της Σερβίας».

Ο δε αντιπρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας πρωθιερέας Νικόλαος Μπαλασώφ δήλωνε ότι, «Η Εκκλησία της Ρωσίας είχε επανειλημμένως δηλώσει την ετοιμότητά της να συμμετέχει στην επίλυση του προβλήματος. Φέτος (Σ.τ.γρ. το 2003) υπέρ της συνεργασίας εκφράσθηκαν θετικά τόσο η Εκκλησία της Σερβίας, όσο και η ιεραρχία της Μακεδονίας (sic!)».

Σύμφωνα δε με τον π. Νικόλαο «η θέση της Εκκλησίας της Ρωσίας συνίσταται στο ότι η διαδικασία της διεθνούς αναγνωρίσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Μακεδονίας (sic!) αποτελείται από πολλά στάδια, το κυριότερο από τα οποία είναι η υπέρβαση της σημερινής αποξένωσης, της απομόνωσης της Εκκλησίας της Μακεδονίας (sic!) και η επιστροφή της στην κανονική κοινωνία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες» (Βλ. εδώ στα ρωσικά).

Σε μια άλλη συνέντευξή του (7.6.2005), ο αντιπρόεδρος του Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ δήλωνε τα εξής:

«Στηριζόμαστε στο γεγονός ότι οι Μακεδόνες (sic!), όπως και οι Σέρβοι, είναι αδελφοί μας ορθόδοξοι λαοί και στο ότι η πολιτική κατάσταση, στην οποία ευρίσκονται οι ορθόδοξοι λαοί στα Βαλκάνια είναι δυσχερέστατη. Ενώπιον, λοιπόν, των σοβαρών προκλήσεων είναι καλύτερα να είμαστε μαζί. Εμάς πάντα μας προκαλούσε πόνο το γεγονός ότι ο λαός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (sic!) ευρίσκεται εκτός κοινωνίας με το σύνολο της οικουμενικής Ορθοδοξίας και θα θέλαμε να βοηθήσουμε στην υπέρβαση αυτής της καταστάσεως» (Βλ. εδώ στα ρωσικά).

Και το καλύτερο, φίλτατε αναγνώστη, στο φύλαξα για το τέλος.

Στις 11 Δεκεμβρίου του 2009 (επί πατριαρχίας πλέον Κυρίλλου), ο πολυταξιδεμένος πρωθιερέας Νικόλαος επισκέπτεται για άλλη μια φορά τα Σκόπια με αφορμή την πρεμιέρα της μουσικής σύνθεσης του μουσικολογιωτάτου προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα «Κατά Ματθαίον Πάθη».

Στην συνάντηση με τον επικεφαλής της λεγομένης «Ορθοδόξου Εκκλησίας Μακεδονίας» «μητροπολίτη» Στέφανο (με τον οποίο αργότερα παρακολούθησαν μαζί την πρεμιέρα των «Παθών») ο π. Μπαλασώφ δήλωνε:

«Ένα ανεξάρτητο κράτος πρέπει να έχει και μια ανεξάρτητη Εκκλησία και σε αυτό το πλαίσιο γίνεται κατανοητή η διαδικασία της αυτοκεφαλίας» (Παραθέτουμε το πρωτότυπο στα βουλγάρικα: Според Балашов една самостоятелна държава трябва да има «самостоятелна църква» и под това трябва да се подразбира процесът на автокефалност.) (Βλ. εδώ στα βουλγάρικα).

Ελπίζω τώρα ο αγαπητός αναγνώστης αυτών των σκέψεων να κατανόησε τον θαυμασμό του γράφοντος προς τον εφευρέτη του διαδικτύου!

Όμως από τα παραπάνω αναφύονται ορισμένα επίμονα ερωτήματα:

Πρώτον, ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄ ανταποκρίνεται με προθυμία στο αίτημα της πολιτικής αρχής της ΠΓΔΜ για να συμβάλει στην επιστροφή στην κανονικότητα του εκκλησιαστικού σχήματος των Σκοπίων.

Εντούτοις, όταν ο πρόεδρος της Ουκρανίας απευθύνει την ίδια έκκληση προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, σύσσωμη η ιεραρχία του Πατριαρχείου Μόσχας διαρρηγνύει τα ιμάτια της κράζοντας «ανάθεμα»!

Δεύτερον, η αναφορά σε αυτό το υβριδικό κράτος των Βαλκανίων ως «Μακεδονία» θα έπρεπε να είχε προβληματίσει σοβαρά την Εκκλησία της Ελλάδος, εφόσον σαφέστατα η Μόσχα είχε γράψει εις τα παλαιότερα των υποδημάτων της τις ευαισθησίες των αδελφών (αλλά όχι Σλάβων, για να μην λησμονούμε και τον πανσλαβισμό μας!) Ελλήνων ορθοδόξων.

Άραγε εντασσόταν τότε και η Ελλάδα ανάμεσα στους εμπερίστατους βαλκανικούς λαούς;

Τρίτον, αν η Εκκλησία της Ρωσίας (εφόσον ο π. Νικόλαος δεν μπορεί να εξέφραζε την προσωπική του άποψη) θεωρεί ότι το ανεξάρτητο κρατίδιο των Σκοπίων πρέπει να αποκτήσει μια αυτοκέφαλη Εκκλησία, τότε γιατί αρνείται επίμονα αυτό το δικαίωμα στην Ουκρανία;

Νομίζω, φίλε αναγνώστη, ότι, σε ότι αφορά στην θεραπεία του ουκρανικού σχίσματος, ίσως να είναι χάσιμο χρόνου η παραπομπή σε κείμενα του 17ου αιώνα, μιας και αρκεί μια απλή αναζήτηση στον «ωκεανό» του διαδικτύου για να γίνει κατανοητή η σαθρότητα των περί ορθοδόξου ενότητας επιχειρημάτων της, θου Κύριε, «τρίτης Ρώμης».