«Ε, όχι και μέγα θέμα η Μακεδονία» έλεγε το 1993 ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Και όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κάποτε, δεν είχε τις σημερινές απόψεις όσον αφορά το θέμα της πΓΔΜ. Αντίθετα, χρόνια πριν, θεωρούσε το «μακεδονικό» θέμα υποδεέστερο και τον εθνικισμό ως πρόβλημα.

Και όχι μόνον αυτό: Την εποχή της έξαρσης του «μακεδονικού», θεωρούσε τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων -κάτι που σήμερα έχει ψηλά στην ατζέντα του- ως ανύπαρκτο πρόβλημα.

Σήμερα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συνταχθεί με τον διχαστικό λόγο, πίσω από τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς και έχει εγκαταλείψει την εθνική γραμμή του 2008, η οποία μάλιστα διαμορφώθηκε και με πρωτοβουλία της αδελφής του και τότε ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όμως, σε ηλικία μόλις 25 ετών, κάνοντας το πολιτικό ντεμπούτο του με μια συνέντευξη στο «Ε» της «Ελευθεροτυπίας», είχε εντελώς διαφορετικές απόψεις από τις σημερινές.

Αναφέρει μάλιστα επί λέξει: «Δεν μπορώ να δω τη Δημοκρατία των Σκοπίων να αποτελεί ουσιαστικό γεωπολιτικό κίνδυνο για την Ελλάδα»

Το Documento είχε ανασύρει και αναδημοσιεύσει αυτή τη συνέντευξη στις 28 Ιανουαρίου του 2018.

Τι έλεγε στη συνέντευξη, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Στις 17 Ιανουαρίου 1993 ο μικρότερος γιος του Κωνσταντίνου και της Μαρίκας Μητσοτάκη, Κυριάκος, κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά ΜΜΕ.

Δίνει συνέντευξη στον δημοσιογράφο Στέφανο Κασιμάτη για το περιοδικό «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας».

Είναι μόλις 25 ετών και με τον αέρα του Χάρβαρντ μιλάει και φωτογραφίζεται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με τον φακό.

Στη συνέντευξη πέφτει στα βαθιά, αφού παίρνει αναλυτικά θέση για το πρόβλημα των ημερών που είναι το Σκοπιανό.

Ο πατέρας του είναι πρωθυπουργός της χώρας και σηκώνει το βάρος όχι μόνο των διαπραγματεύσεων για την ονομασία της FYROM, αλλά και αυτό της εσωκομματικής αντιπαράθεσης.

Ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς τον έχει καταγγείλει για ενδοτικότητα, ενώ στη βάση της ΝΔ αναπτύσσεται μια σκοπιανοκεντρική αντιπαράθεση.

Το Σκοπιανό είναι πρώτο θέμα στις τηλεοράσεις αλλά και στην πολιτική και διπλωματική ατζέντα.

Γι’ αυτό το θέμα τοποθετείται ο νεαρός Κυριάκος Μητσοτάκης, για να εκφράσει την προωθημένη άποψη ότι «το μακεδονικό δεν μπορεί να είναι το πρώτο θέμα».

Έχει ενδιαφέρον τόσο η ερώτηση του δημοσιογράφου όσο και η απάντηση:

Δημοσιογράφος: Την έξαρση του εθνικισμού (ή πατριωτισμού κατ’ άλλους) γύρω από το μακεδονικό πώς την κρίνετε;

Μητσοτάκης: Το θέμα έχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα και δικαίως. Έχει μεγάλη σημασία και για μένα. Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής.

Η δική μου εντύπωση (και το λέω με βαριά καρδιά) είναι ότι το μακεδονικό δεν μπορεί να είναι το πρώτο θέμα της εξωτερικής πολιτικής μας. Η υγιής και ομαλή ένταξή μας στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης είναι, κατά τη γνώμη μου, το πρώτο θέμα.

Το μακεδονικό είναι σημαντικό όχι αυτό καθεαυτό, αλλά για τη συμβολικότητά του. Δεν μπορώ να δω τη Δημοκρατία των Σκοπίων να αποτελεί ουσιαστικό γεωπολιτικό κίνδυνο για την Ελλάδα.

Το επιχείρημα ότι το όνομα μπορεί να επιφέρει επεκτατικές τάσεις των Σκοπίων προς τον Νότο έχει κάποια βάση, αλλά εγώ δεν το βλέπω ως ορατό ενδεχόμενο.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τότε το μακεδονικό δεν ήταν θέμα πρώτης γραμμής και το δήλωνε με βαριά καρδιά, ξέροντας ότι επικρατούσε στην καθημερινότητα και του κόμματός του και της ελληνικής κοινωνίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έβλεπε κανέναν κίνδυνο ή πραγματικό αλυτρωτισμό από τη μεριά των Σκοπίων.

Ο νεότερος Μητσοτάκης επεκτείνεται όμως και θεωρητικά στην ανάλυσή του, διατυπώνοντας σε πολλά σημεία της συνέντευξής του τον κίνδυνο που υπάρχει να διαμορφώνεται η πολιτική με βάση τις διαθέσεις της κοινής γνώμης.

Δημοσιογράφος: Ο παράγων κοινή γνώμη ποιο ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση αυτής της πολιτικής;

Μητσοτάκης: Ρόλο σημαντικότατο και περιοριστικό! Η κυβέρνηση παίρνει μια στάση που ανταποκρίνεται στις επιταγές της κοινής γνώμης. Είμαι απόλυτος στο ζήτημα αυτό.

Η ύπαρξη ενός ρεύματος εθνικισμού (και δεν χρησιμοποιώ τον όρο αξιολογικά) είναι περιοριστική για μια κυβέρνηση. Και τούτο διότι γνωρίζει ότι οποιοδήποτε αποτέλεσμα διαφορετικό από εκείνο που προσδοκά η κοινή γνώμη δεν θα γίνει αποδεκτό.

Αυτό είναι προβληματικό, διότι η Ελλάδα ξεκινά διαπραγματευτικά με μια απόλυτη θέση. Η θέση αυτή μπορεί, τη στιγμή αυτή, να γίνεται αποδεκτή από την Κοινότητα, αλλά πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν γίνεται αποδεκτή χωρίς κόστος.

Αποσπούμε τώρα κάτι που ίσως στο μέλλον να έχει μικρότερη σημασία από κάτι άλλο που τότε δεν θα μας δίνεται.