Δεν είναι μόνο ψεύτες αλλά και αγεωγράφητοι οι Τούρκοι – Διεκδικούν 18 νησιά που ούτε ξέρουν που βρίσκονται!

Ακόμα ένας Τούρκος βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του κεμαλικού κεντροαριστερού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), ο Νιγιαζί Νεφί Καρά (Niyazi Nefi Kara), προέβη σε δηλώσεις σχετικά με το παραμύθι για τα «18 τουρκικά νησιά» που υποτίθεται κατέλαβε στρατιωτικά η Ελλάδα στο Αιγαίο μετά το 2004

Η μικρής κυκλοφορίας τουρκική εθνικιστική εφημερίδα Yeniçağ έκανε πρωτοσέλιδο τις δηλώσεις του βουλευτή, ο οποίος επεσήμανε ότι 18 νησιά και μία βραχονησίδα καταλήφθηκαν από την Ελλάδα από το 2004, τονίζοντας ψευδώς ότι η κυριαρχία τους δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Πρόκειται για επανάληψη των ίδιων ασυναρτησιών, αφού σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε κυριαρχία πέρα από τρία μίλια από τις ακτές της και αυτό είναι σαφές.

Για να δείξουμε το μέγεθος των ψευδών και γεωγραφικών ασυναρτησιών τους, μετρήσαμε στους χάρτες τις αποστάσεις στις οποίες αναφέρονται οι αγεωγράφητοι Τούρκοι.

Ακολουθούν οι δηλώσεις του Τούρκου βουλευτή μετρημένες:

«Έχουμε ένα νησί με ονομασία Μαράθι που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακριά από την Πάτμο το οποίο ανήκει στην Ελλάδα», δήλωσε ο Τούρκος βουλευτής «λησμονώντας» να μετρήσει την απόσταση του νησιού από τις ακτές της Τουρκίας, η οποία είναι 41 χλμ., δηλαδή σχεδόν 26 μίλια.

«Θέσαμε αυτό το ζήτημα στην ατζέντα», συνέχισε ο Τούρκος βουλευτής και πρόσθεσε: «Σε απάντηση με υπογραφή του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας λέγεται ότι αυτό το νησί είναι το νησί Gürmeli το οποίο ανήκει στο Kaş της Αττάλειας [σ.σ. εκτός από ψέμματα λένε και αγεωγράφητες ασυναρτησίες, αφού το Μαράθι απέχει από το Κας σχεδόν 181 μίλια].

»Αυτό το νησί βρίσκεται ανοιχτά του Turgutreis των Μούγλων [σ.σ. το Μαράθι απέχει από το Turgutreis σχεδόν 40 μίλια]. Η συνθήκη του 1932 αναφορικά με το εν λόγω νησί βρίσκεται στη εφημερίδα της κυβερνήσεως».

Μετά «έπιασε» το θέμα της αποστρατικοποίησης:

«Στα νησιά που έχουν καθεστώς αποστρατικοποίησης σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης και τη Συνθήκη των Παρισιών του 1947 η Ελλάδα πραγματοποιεί ασκήσεις με βαρύ οπλισμό.

»Η είσοδος και η έξοδος στη Ψέριμο ελέγχεται από την Ελλάδα. Επίσης η Ελλάδα έχει εισόδημα από τον τουρισμό σε αυτό το νησί.

»Την περασμένη εβδομάδα ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας μετέβησαν στην Κάλυμνο για να απαντήσουν τον αρχηγό μας, Κιλιτσντάρογλου, και μετά μετέβησαν στην Ψέριμο.

»Πού είναι η Ψέριμος; Στα τουρκικά χωρικά ύδατα και φυσικά στον τουρκικό εναέριο χώρο».

Και στην περίπτωση της Ψερίμου ψεύδεται, διότι η ακτή της απέχει από την κοντινότερη τουρκική σχεδόν 5 μίλια. Βρίσκεται δηλαδή πέρα από τα τρία μίλια από τις τουρκικές ακτές.

Συνθήκη της Λωζάνης

Τα νησιά που διεκδικούν οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι δεν αναγράφονται ονομαστικά στη Συνθήκη της Λωζάνης, άρα αφού δεν αναφέρονται με τα ονόματά τους παραμένουν υπό οθωμανική-τουρκική κυριαρχία.

Μόνο όμως που η Συνθήκη της Λωζάνης είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιους ισχυρισμούς ή «ερμηνείες»:

«Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν» (Άρθρο 12).

Δηλαδή, η Τουρκία κρατά μόνο Ίμβρο, Τένεδο, το νησιωτικό σύμπλεγμα των Λαγουσών (ή Μαυρυών) και όσα νησιά ή βραχονησίδες μέχρι τρία μίλια απόσταση από τις ακτές της.

Όλα τα άλλα τα έχει χάσει. Σε ό,τι αφορά τα Δωδεκάνησα, που με τη Συνθήκη της Λωζάνης παραχωρήθηκαν στην Ιταλία και η Ιταλία μας τα παρέδωσε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Συνθήκη της Λωζάνης είναι επίσης σαφής:

«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2)» (Άρθρο 15).

Και γίνεται ξανά σαφής στο άρθρο 16: «Η Τουρκία δήλοι ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων».

Σε απλή απόδοση: Η Τουρκία έχει παραιτηθεί από ό,τι απέχει πέρα από τρία μίλια από τις ακτές της. Και το σημειώνουμε αυτό διότι μεταξύ των νησιών που διεκδικεί είναι και η Γαύδος νοτιοδυτικά της Κρήτης.