Όταν το ΠΑΜΕ γνώρισε τον Λένιν στο γραφείο της Αχτσιόγλου

Είναι λίγες οι περιπτώσεις που το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έχουν μείνει αδρανή σε όποια αντεργατική πολιτική πρωτοβουλία έχει παρθεί στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Και αυτές, δυστυχώς, είναι πολλές.

Οι δυναμικές κινητοποιήσεις του συνδικαλιστικού οργάνου του ΚΚΕ καθ’ όλη την επταετία βέβαια, δεν τυγχάνουν της ίδιας προβολής.

Από τα μονόστηλα των λαϊκών και εργατικών κινητοποιήσεων της περιόδου 2010 -2014 και την πλήρη απαξίωση κάθε κινηματικής πρωτοβουλίας, την αποσιώπηση των τόνων χημικών και την παρουσίαση μίας εικόνας Σουηδίας στα δελτία ειδήσεων,η ευρύτερη εξ’ ευωνύμων αντιπολίτευση στη σημερινή κυβέρνηση βρήκε μία νέα θέση στην καρδιά των επιχειρηματιών και εκδοτών.

Και σίγουρα μία νέα θέση στα πρωτοσέλιδα και τις σκαλέτες των κεντρικών δελτίων ειδήσεών τους.

Οι κακοστημένες παραστάσεις ενάντια στα ειρηνοδικεία και τα συμβολαιογραφικά γραφεία με στόχο την καλλιέργεια κλίματος Ισπανίας, όπου χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, αποτελούν κάθε Τετάρτη το βασικό θέμα της ειδησεογραφίας.

Χωρίς βέβαια κανείς να υπεισέρχεται στην ουσία του ζητήματος, που είναι πως μέχρι στιγμής όσα ακίνητα έχουν βγει στο σφυρί αφορούν στρατηγικούς κακοπληρωτές που έχουν φυγαδεύσει τα χρήματά τους στο εξωτερικό και βίλες εκατομμυρίων.

Η χθεσινή εισβολή στο γραφείο της υπουργού Εργασίας, Έφης Αχτσιόγλου ήταν μία χρυσή ευκαιρία να αποδομηθεί ένα νέο και άφθαρτο στέλεχος της κυβέρνησης, το οποίο ήρθε αντιμέτωπο με την οργή του ΠΑΜΕ. Και ας χρειάστηκε η “οργή” αυτή να περιμένει λίγο μέχρι να φθάσουν οι κάμερες για να αρχίσει το πανηγύρι. Και ας χρειάστηκε να σπάσουν… ανοιχτές πόρτες, για να μπορεί να προβληθεί η εικόνα μπάχαλου που έκανε μετά το γύρο του διαδικτύου.

Με το σκηνοθετημένο “ντου” λοιπόν το ΠΑΜΕ κατάφερε να μπει σε ένα υπουργικό γραφείο, το οποίο ούτως ή άλλως έχει επισκεφθεί πολλάκις στο παρελθόν για να εκφράσει αντιρρήσεις και να συνδράμει στον κοινωνικό και πολιτικό διάλογο.

Και αφού το κατάφερε, βρήκε απέναντί του την υπουργό Εργασίας να ακούει και όχι να κρύβεται όπως είχε κάνει στην αντίστοιχη περίπτωση ο προκάτοχός της επί ΝΔ, Γιάννης Βρούτσης, μην και έρθει αντιμέτωπος με απλούς ανθρώπους.

Τα πλάνα γυρίστηκαν, έπαιξαν, με λίγα λόγια έγινε η δουλίτσα.

Αυτό που έχει σημασία ωστόσο, είναι να εξετάσει κανείς πού ήταν το ΚΚΕ και φυσικά τα Μέσα που όψιμα ανακάλυψαν τις προλεταριακές τους ευαισθησίες και την φιλεργατική μεροληψία τους, όταν στο πλαίσιο της ίδιας διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση και η ίδια η Έφη Αχτσιόγλου κατάφερνε μία σειρά από θετικά αποτελέσματα προς όφελος των εργαζομένων και προς ενίσχυση της διαπραγματευτικής τους δυνατότητας.

Τότε, δε βρήκαν τίποτα να πουν για την αποτροπή του λοκάουτ που ζητούσαν το ΔΝΤ, η Νέα Δημοκρατία διά του Γιάννη Βρούτση και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που επιβάλλουν τη γραμμή τους στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση.

Δε βρήκαν τίποτα να πουν για την προτεραιοποίηση των αποζημιώσεων των εργαζομένων έναντι των τραπεζών στις υπό πτώχευση επιχειρήσεις, απόφαση που έρχεται να ανατρέψει την ίδια μνημονιακή υποχρέωση που είχαν επιβάλλει από το πρώτο κιόλας μνημόνιο οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί με τους δανειστές.

Δε βρήκαν τίποτα να πουν για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων που πέτυχε η κυβέρνηση, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των δανειστών και του ΣΕΒ. Και τις οποίες φυσικά καταψήφισε η Νέα Δημοκρατία με τον αλήστου μνήμης χαρακτηρισμό “ιδεολογική εμμονή της Αριστεράς” διά στόματος Μητσοτάκη να χαράσσεται με χρυσά γράμματα στα μελλοντικά απομνημονεύματα της Μιράντας Ξαφά.

Δε βρήκαν τίποτα να πουν για το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, το οποίο μετά από χρόνια εκπληρώνει στο έπακρο το θεσμικό του ρόλο και δεν κλείνει τα μάτια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, επιβάλλοντας πρόστιμα εκατομμυρίων ακόμα και σε τραπεζικούς κολοσσούς.

Και όσον αφορά στη σιωπή της μεγάλης πλειοψηφίας των Μέσων, ουδεμία απορία προκύπτει, δεδομένου ότι μέχρι και σήμερα, τρία χρόνια μετά το Γενάρη του 2015, σχεδόν το σύνολο του μιντιακού χάρτη της χώρας βρίσκεται στο προσκεφάλι των ιθυνόντων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τόσα χρόνια το τάιζαν και το εξέθρεψαν. Αυτό ας πούμε ότι είναι λογικό.

Η στάση του ΚΚΕ ωστόσο, πέραν της εκπλήρωσης του κατά Λένιν όρου των “χρησίμων ηλιθίων”, εάν αναλογιστεί κανείς ποιος μπορεί μεσοπρόθεσμα να βγει κερδισμένος, είναι βαθιά πολιτική.

Το ΚΚΕ πλέον αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μία κυβέρνηση που παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και των όποιων διαπραγματευτικών σκοπέλων, δίνει μάχες υπέρ του κόσμου της εργασίας. Και όπως φαίνεται από τα όσα προαναφέρθηκαν, κερδίζει σημαντικές από αυτές.

Είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που τα αντανακλαστικά του ΚΚΕ γίνονται – και θα συνεχίσουν να γίνονται – όλο και πιο ευαίσθητα όσο η χώρα βαδίζει εκτός μνημονίου και η κυβέρνηση έχει τον απαιτούμενο “αέρα” για φιλεργατικές και κοινωνικές πολιτικές.

Γιατί πέραν των συνθημάτων, των ΚΝΑΤ και του ΠΑΜΕ ελλοχεύει ο κίνδυνος για το ΚΚΕ να χάσει την… αποκλειστική εκπροσώπηση του κόσμου της εργασίας στο πεδίο της πολιτικής διαμάχης. Και αυτό, να επιβεβαιώνεται επί του πρακτέου, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό δημοσκοπικά στις επόμενες κάλπες που όπως όλα τα δεδομένα δείχνουν θα στηθούν το 2019.

Το ΚΚΕ εξαντλεί την πολιτική του υπόσταση σε κακοστημένες παραστάσεις και επαναστατική γυμναστική με αφορμή μία ρύθμιση για την απεργία, η οποία έχει υπογραμμιστεί πολλάκις και σε όλους τους τόνους από κυβερνητικούς αξιωματούχους πως δεν θα αποτελούσε επιλογή τους, αλλά αποτελεί μία διαπραγμαευτική υποχώηρηση, για να κερδηθεί έδαφος στα προαναφερθέντα θετικά.

Και φυσικά, κανείς από το ΚΚΕ και φυσικά τα Μέσα που το χρησιμοποιούν με την λενινιστική προσέγγιση, δε μπαίνει στη λεπτομέρεια να παραδεχθεί πως με την επίμαχη ρύθμιση που προβλέπει ότι για να υπάρχει απαρτία στη γενική συνέλευση πρέπει να παρίσταται το ½ των μελών του σωματείου που πληρώνουν τις συνδρομές τους, τίποτα δεν αλλάζει στον τρόπο λήψης της απόφασης για απεργία, η οποία θα συνεχίσει να λαμβάνεται με τη σχετική πλειοψηφία των παρόντων.