Πρώην πρόεδρος ομάδας: Πώς έζησα στις φυλακές Διαβατών

Υπήρξε πρώην πρόεδρος ομάδας. Αφεντικό του μπασκετικού Αρη  στις αρχές του 1990 και ο άνθρωπος με τον οποίο τα… έσπασε ο Νίκος Γκάλης το 1992 για να φύγει για τον Παναθηναϊκό σε ένα «διαζύγιο» που προκάλεσε σάλο εκείνη την εποχή.

Έπειτα από τρεις μήνες, ο Θεόφιλος Μητρούδης, περί ου ο λόγος, αποφυλακίστηκε από τις φυλακές των Διαβατών (είχε φυλακιστεί για υπόθεση που αφορούσε κατασκευή σπιτιών, όπως αναφέρουν ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης) και σε συνέντευξη που παραχώρησε μίλησε για την εμπειρία του αλλά και τους κανόνες των φυλακών.

Ο πρώην πρόεδρος της μπασκετικής ομάδας του Άρη παραχώρησε συνέντευξη στον Metropolis 95.5 και ευχαρίστησε όλους όσοι τον στήριξαν σε αυτή τη δύσκολη εμπειρία στη ζωή του.

«Μέσα στη φυλακή υπάρχουν άλλοι νόμοι, ηθικοί νόμοι. Υπάρχει ανθρωπιά και πράγματα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς αν δεν περάσει το κατώφλι.

Εγώ πήγα μια εκδρομή η οποία χρειαζόταν στο τέλος της ζωής μου γιατί χωρίς αυτό, βιβλίο δεν γράφεται. Έγινα σοφότερος έπειτα από τρεις μήνες στη φυλακή γιατί μου έδωσε να καταλάβω πράγματα που δεν μπορούσα να καταλάβω όσο ήμουν έξω», ανέφερε στην αρχή.

“Στη φυλακή είδα ότι έχω φίλους και το είχα ανάγκη”

Για τις δυσκολίες που βιώνει ένας άνθρωπος στις φυλακές: «Ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρός και δεν το ξέρει. Ήμουν σε μια φυλακή όπου ο διευθυντής και οι φύλακες σέβονται τον άνθρωπο.

Δεν συμβαίνει παντού, στα Διαβατά συμβαίνει. Σεβάστηκαν την ιστορία μου, την ασθένεια μου, δεν κρύβω εξάλλου ότι δεν είμαι καλά, αλλά προσπαθούσαν να μου κάνουν τον χρόνο μου όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο. Ήμουν σε ένα δωμάτιο όπου υπήρχαν όλες τις ανέσεις, με ζέστη, ζεστό νερό, ψυγείο, τηλεόραση, μαζί με ακόμη τρεις ανθρώπους, όλοι με αναπηρία 80%. Είδα τη φυλακή από μέσα. Είδα φίλους που με αγαπάνε.

Παρά την πορεία μου στον χώρο, την ιστορία μου, ένιωθα ότι έχω μόνο εχθρούς γιατί μόνο μου καταμαρτυρούσαν για τα όσα έκανα, ξεχνώντας τα καλά. Στη φυλακή είδα ότι έχω φίλους και το είχα ανάγκη. Ανθρώπους που κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά και με βοήθησαν.

Για μένα μετράει η πρόθεση, η βοήθεια του κόσμου για να βγω. Εγώ βγήκα και νιώθω την ανάγκη να προετοιμάσω τους ανθρώπους που μπορεί να υποβληθούν σε αυτή τη διαδικασία να μη φοβηθούν. Να τους φοβίσει η κατάρα έξω από τη φυλακή».

“Η φυλακή δεν είναι παράδεισος, αλλά υπάρχουν ηθικοί κανόνες”

Για τη στάση του κράτους απέναντι στους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα καταβολής εγγύησης: «Η φυλακή δεν είναι παράδεισος, αλλά υπάρχουν ηθικοί κανόνες. Στη φυλακή είναι μεγάλη υπόθεση η ντομπροσύνη, ενοχλεί το ψέμα και η πουστιά. Ενοχλεί αυτός που θα βιάσει ή αυτός που θα σκοτώσει έναν αθώο. Υπάρχουν μέσα άνθρωποι που μπορούν να καυχηθούν γι’ αυτό που έχουν κάνει.

Μόλις τελειώσει η περιπέτειά μου, τα δικαστήρια, θα πω πάρα πολλά. Θέλω να δώσω τους χαιρετισμούς μου στους φίλους μου που είναι μέσα, να τους πω να κάνουν κουράγιο. Είναι ντροπή να μένουν μέσα άνθρωποι που δεν έχουν να δώσουν 2.000 ευρώ ως εγγύηση και να είναι έξω όλοι όσοι λήστεψαν στο κράτος.

Δεν μπορείς να βάζεις μέσα αυτόν που δεν έχει να πληρώσει και να μην βάζεις αυτόν που έχει. Δεν γίνεται να δίνεις αυτό το δικαίωμα και να μειώνουν την ποινή σε οποιονδήποτε φονιά, έμπορο πρέζας ή όπλων. Για το πρόβλημα υγείας του: Το πρωί είχαμε εγερτήριο. Δεν σε υποχρέωνε κανείς να βγεις έξω.

Στις 12:30 σερβίρεται το φαγητό έξω από το δωμάτιό σου. Μια φορά την εβδομάδα μπορείς να παραγγείλεις προϊόντα από μανάβη και μπακάλη. Οι τιμές είναι απίστευτα χαμηλές σε σχέση με τον… έξω κόσμο. Λόγω του προβλήματος υγείας, εγώ είχα πληρέστατη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς έπρεπε να κάνω ενέσεις ινσουλίνης.

Ακόμη και για τη μεταφορά μου στο δικαστήριο στην Κομοτηνή πήγα με υπηρεσιακό αυτοκίνηρτο και όχι με την κλούβα των μεταγωγών η οποία δεν είναι για ανθρώπους αλλά για λιοντάρια και τίγρεις».