Αντώναρος: Γιατί οι περισσότεροι ανασχηματισμοί είναι χωρίς αντικείμενο

Την εμπειρία του ως δημοσιογράφος και ως πολιτικός μοιράζεται μέσω του Facebook ο Ευάγγελος Αντώναρος.

“Οι περισσότεροι ανασχηματισμοί ήταν χωρίς αντικείμενο – απλά μια μάχη με τον χρόνο που όλα τα ροκανίζει” τονίζει ο Ευάγγελος Αντώναρος για να υπογραμμίσει ότι η ονοματολογία διοχετεύεται στον τύπο  “Γιατί οι ενδιαφερόμενοι – δηλαδή και οι σημερινοί αλλά κι όσοι ευελπιστούν να γίνουν υπουργοί – «σπρώχνουν»τα ονόματα τους. Μη και βρεθούν έξω από την ονοματολογία και – όπως δυστυχώς πιστεύουν οι ανόητοι – από το μπλοκάκι του πρωθυπουργού”.

Τέλος τονίει ότι όλα είναι πολιτκής και όχι προσώπων: “Αν όμως αλλάξεις τον οποιοδήποτε Στουρνάρα για να βάλεις οποιοδήποτε άλλο στη θέση του για να εφαρμόσει την ίδια ακριβώς πολιτική με το ίδιο κυνικά απρόσωπο στυλ, ε τότε σε μια δυο, άντε τρεις βδομάδες το πολύ έχεις ξαναγυρίσει στο σημείο που βρισκόσουν πριν από τον ανασχηματισμό”.

Διαβάστε τι έγραψε στο facebook ο Ευάγγελος Αντώναρος:

“ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ

Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόσους ανασχηματισμούς έχω ζήσει στη επαγγελματική ζωή μου. Κι ως δημοσιογράφος (τους περισσότερους) κι ως πολιτικός (τους λιγότερους αλλά και ουσιαστικότερους). Θα πρέπει να είναι καμιά πενηνταριά πάνω κάτω. Μιλάμε για 40 χρόνια παρουσίας με τις δυο ιδιότητες. Δηλαδή πάνω από ένα ανασχηματισμό τον χρόνο.

Αυτό το νούμερο τα λέει όλα.

Δηλαδή ότι στην χώρα μας γίνεται κατάχρηση αυτής της δυνατότητας που αναμφισβήτητα έχει ο κάθε πρωθυπουργός να «φρεσκάρει» τη κυβερνητική του ομάδα και να επιχειρήσει… μια καινούργια αρχή.

Σαράντα χρόνια ανασχηματισμοί λοιπόν και δυο διαπιστώσεις. Η πρώτη: Οι περισσότεροι ανασχηματισμοί ήταν χωρίς αντικείμενο – απλά μια μάχη με τον χρόνο που όλα τα ροκανίζει. Ίσως κι εξυπηρέτηση κάποιων (αμφιβολων για μένα) εσωκομματικών ισορροπιών, Κι η δεύτερη: Σχεδόν όλοι οι ανασχηματισμοί δεν πέτυχαν τίποτε. Μετά από κανά δυό βδομάδες είχαν ξεχασθεί. Άρα δεν είχαν ουσία.

Θα μου πείτε γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά τώρα, λίγες ώρες πριν από έναν επερχόμενο (εγώ θα έλεγα αναπόφευκτο!) ανασχηματισμό; Μα γιατί και σήμερα επαναβεβαιώνονται σχεδόν όλα όσα έχω ζήσει τις 50 προηγούμενες φορές.

Κι εξηγούμαι: Ολη – σχεδόν η προσοχή – επικεντρώνεται στα πρόσωπα. Αν δηλαδή ο κ. Χ θα πάρει το Υπουργείο Ανάπτυξης κι ο κ. Β το Υπουργείο Ναυτιλίας. Και μου κάνει (για μια ακόμη φορά) εντύπωση ότι όλο για τα ίδια πρόσωπα μιλάμε – με λίγες επί πλέον φιοριτούρες από τις δυο κοινοβουλευτικές ομάδες που αποτελούν σήμερα την κυβερνητική πλειοψηφία.

Αυτό είναι φυσικό: Γιατί οι ενδιαφερόμενοι – δηλαδή και οι σημερινοί αλλά κι όσοι ευελπιστούν να γίνουν υπουργοί – «σπρώχνουν»τα ονόματα τους. Μη και βρεθούν έξω από την ονοματολογία και – όπως δυστυχώς πιστεύουν οι ανόητοι – από το μπλοκάκι του πρωθυπουργού.

Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Ο κόσμος ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα πρόσωπα.

Ενας ανασχηματισμός έχει (αν και περιορισμένες) πιθανότητες να φέρει κάποια αποτελέσματα, μόνο αν σηματοδοτήσει κατι καινούργιο.

Και μάλιστα στο πεδίο της πραγματικής ζωής, δηλαδή σε ό,τι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ενδιαφέρει τους πολίτες. Θα μου πείτε πάλι: Καλά τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Παίζουν και μάλιστα σημαντικό. Με την προϋπόθεση ότι η προσωπικότητα και οι ικανότητες που διαθέτουν θα τους βοηθήσουν να εφαρμόσουν και να… εξηγήσουν στον κόσμο το καινούργιο. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η κοινωνία δοκιμάζεται άγρια.

Αν όμως αλλάξεις τον οποιοδήποτε Στουρνάρα για να βάλεις οποιοδήποτε άλλο στη θέση του για να εφαρμόσει την ίδια ακριβώς πολιτική με το ίδιο κυνικά απρόσωπο στυλ, ε τότε σε μια δυο, άντε τρεις βδομάδες το πολύ έχεις ξαναγυρίσει στο σημείο που βρισκόσουν πριν από τον ανασχηματισμό.

Γι’ αυτό βέβαια χρειάζεται ιδιαίτερη περίσκεψη και ως προς την συχνότητα του ανασχηματισμού και ως προς τα πρόσωπα που θα επιλέξει κανείς.

Για να γίνεις καλός υπουργός δεν χρειάζεται να έχεις εξειδικευμένες γνώσεις. Αντίθετα μάλιστα. Τις περισσότερες φορές οι γνώσεις αυτές γινονται βαρίδι και σε χαντακώνουν αν αναλάβεις τομέα της ειδικότητας σου. Παράδειγμα: Ο Χέλμουτ Σμίτ διέπρεψε ως υπουργός Οικονομικών και υπουργός Εσωτερικών του κρατιδίου του Αμβούργου και ως ομοσπονδιακός υπουργός Άμυνας πριν γίνει ένας έξοχος καγκελάριος.

Τι τον διέκρινε; Πρακτική σκέψη, αναλυτική ικανότητα, οργανωτική δεξιότητα, κοινός νους.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη τακτική. Ο Ανδρέας Παπανδρέου την αποκαλούσε «αναδόμηση» και την εφάρμοζε με μεγάλη συχνότητα, σχεδόν κάθε έξη μήνες.

Η στόχευση ήταν τριπλή: Πρώτον, να αποδεικνύει το αυτονότητο, ότι αυτός ήταν ο απολυτος κυρίαρχος του παιγνιδιού. Δεύτερον, δεν άφηνε κανένα να θεωρεί τον εαυτό του σίγουρο στη καρέκλα του. Τρίτον, ικανοποιούσε και τους πιο απίθανους βουλευτές κάνοντας τους, εστω για μικρό διάστημα, υφυπουργούς.

Το αποτέλεσμα γνωστό: Πριν καλά καλά μάθει ένας υφυπουργός το αντικείμενο του πήγαινε σπίτι του.

Γι αυτό εγώ πιστεύω ότι μια κυβέρνηση μπορεί κάλλιστα να πορευθεί σε όλη τη διάρκεια της θητείας της λίγο πολύ με την ίδια ομάδα. Κι αν κάποιος ρετάρει, τον στέλνεις σπίτι του και τον αντικαθιστάς η με κάποιο δοκιμασμένο πρόσωπο από άλλο υπουργείο η με κάποια φρέσκια φυσιογνωμία. Έτσι ακριβώς.

Επιλεκτικά και στοχευμένα.

Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε ποια μέθοδος θα έχει επιλεγεί αυτή τη φορά. Και τότε ίσως ρισκάρω μια πρόβλεψη πόσο γρήγορα θα έχουμε ξεχάσει τον ανασχηματισμό για τον οποίο συζητάμε τις τελευταίες δυό εβδομαδες”.