Οι εμμονές του Λαφαζάνη βάζουν “ταβάνι” στον ΣΥΡΙΖΑ

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι ένας πολιτικός άνδρας της Αριστεράς που απολαμβάνει σεβασμό από εχθρούς και φίλους.

Ιστορικό στέλεχος με πατριωτικές ευαισθησίες, δεν ανήκει στους μεταμοντέρνους κοσμοπολίτες, ούτε στους εθνομηδενιστές, είναι σε γενικές γραμμές μια καλή περίπτωση. Αλλά δεν είναι τέλειος.

Ενώ βλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει ταβάνι, έχοντας καταφέρει να απορροφήσει σε επίπεδο ψηφοφόρων το πιο σκληρό κομμάτι του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι όλο το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι δεν εννοεί να καταλάβει ότι για να συμπορευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (του 3%) η συντριπτική πλειοψηφία του σοσιαλιστικού χώρου και της δημοκρατικής παράταξης χρειάζονται κι άλλα ανοίγματα, όχι φυσικά σε επίπεδο “πρωτοκλασάτων” ΠΑΣΟΚων (αυτοί έχουν όλοι “τελειώσει”) αλλά στη βάση και στο μεσαίο στελεχιακό δυναμικό της δημοκρατικής παράταξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει, δύο χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές του 2012, να αποκτήσει κοινωνικά ερείσματα. Οι οργανώσεις του συνεχίζουν να παραμένουν ολιγομελείς (φοβούνται να τις “ανοίξουν” μην τους τις πάρουν οι πρώην.. ΠΑΣΟΚοι, όπως λέγεται ευρύτατα), τα στελέχη του παραμένουν άγνωστα στις γειτονιές τους, η διείσδυση του κόμματος στις Σχολές και στα Συνδικάτα είναι η ίδια όπως όταν ήταν κόμμα του 3%.

Αυτό σημαίνει ότι οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αν και ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ταυτίζονται μαζί του, ούτε επιθυμούν να συμπορευτούν οργανωτικά με το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κι αυτό είναι επικίνδυνο πρωτίστως για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι κινδυνεύει να γίνει κυβέρνηση δίχως κοινωνική στήριξη. Η ψήφος διαμαρτυρίας δεν εγγυάται ότι εκείνοι που σου την έδωσαν θα είναι κοντά σου και στα δύσκολα. Αυτό κάποιοι το καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι όμως δεν… σκαμπάζουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας, που βλέπει ότι δεν πάει μακριά η βαλίτσα υπό αυτές τις συνθήκες, το βράδυ των εκλογών από τα Προπύλαια κάλεσε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, που αποθέωναν εκείνον και τη Ρένα Δούρου, να ξεχυθούν στην κοινωνία και να συνδεθούν μαζί της. Είναι αμφίβολο όμως εάν αυτό το στελεχιακό δυναμικό είναι ικανό να επικοινωνήσει με την κοινωνία κι αυτό φάνηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υποψήφιοι σάρωσαν στις κάλπες, ενώ οι ΣΥΡΙΖΑίοι εξαφανίστηκαν, με μοναδική εξαίρεση την περιφέρεια Αττικής και την πρωτεύουσα όπου η κομματικοποίηση της αναμέτρησης “έσωσε” τον ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, το άνοιγμα στο σοσιαλιστικό χώρο δεν μπορεί να γίνει “μαζεύοντας” ο Αλέξης Τσίπρας όλα τα ΓΑΠάκια, τα οποία αποδοκίμασε και αποδοκιμάζει με όλους τους τρόπους ο δημοκρατικός λαός. Οφείλει να καταλάβει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα ΓΑΠάκια ήταν η πρώτη αιτία που εγκατέλειψαν οι ψηφοφόροι το ΠΑΣΟΚ και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για Κρίτωνες και Χριστόπουλους που τους ακούνε οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι και βγάζουν καντίλες.

Από την άλλη οφείλει κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης να αντιληφθεί ότι προς τα αριστερά δεν υπάρχει χώρος διεύρυνσης. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή μήπως με τις τροτσκιστικές γκρούπες που μπορεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης να συμπορεύεται μαζί τους αλλά η κοινωνία ούτε τις ξέρει ούτε θέλει να τις μάθει. (Ειδικά εάν τις μάθει εκεί είναι που δεν θα θέλει να τις ξέρει).

Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβέρνηση και να ψηλώσει πατώντας σε στερεά πόδια είναι να ανοιχτεί στα μεσαία στελέχη του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, τους ίδιους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ λόγω μνημονίων και στη συνέχεια το γκρέμισαν και να τους αφήσει να δουλέψουν πολιτικά όπως εκείνοι ξέρουν, με τις κοινωνικές τους αναφορές και την τέχνη της αυτο-οργάνωσης. (Άνοιγμα στο κοινωνικό ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο Μητρόπουλος και ο Κουρουμπλής, οι εν λόγω βουλευτές είναι εκλογικοί μηχανισμοί -χρήσιμοι στις κάλπες- αλλά όχι κινηματικοί).

Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να είναι ένα κόμμα του 3% που το ψηφίζει το 26% μέχρι να γίνει κάποιο… ατύχημα και προσπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ η ιστορία, που δεν θα περιμένει ακόμα για πολύ. Ήδη έχουν περάσει δύο χρόνια αξιωματικής αντιπολίτευσης και οργανωτική πρόοδος μηδέν!