Δύο ώρες πίσω…

Στου Νίκου βρήκαμε πια γλυκά του κουταλιού, στου Θωμά φάβα και χυλοπίτες, στης Πόπης μπουγάτσα σερραίικη και τσίπουρο πρώτο, ενώ στου Πέτρου, αχ στου Πέτρου… χταποδάκι στη σχάρα να λιώνει και νέκταρ σαντορινιό.

Επιτέλους και σουβλάκι ελληνικό, στο κέντρο και στα βόρεια. Όσο για το μπουζουκάκι μας και το μπαγλαμαδάκι μας κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή δεν έχεις παρά να επιλέξεις πού θες να τα ακούσεις – να ΄ναι καλά ο Παύλος, ο Σπύρος, ο Κώστας ο δάσκαλος, οι Αλέξανδροι και τα άλλα παιδιά.

Ο Στέφανος κάνει ένα διάλειμμα και θα επιστρέψει φέρνοντάς μας τις Μελίνες του, τη Νατάσα, την Ελεονώρα, τον Λαυρέντη, τον Ζούγα, τον Βασίλη! Ο Αυγουστίνος και ο Φάνης μάς χορεύουν κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι πρωίας. Θες άλλη ελληνική εκδήλωση; Όλα στο πιάτο από τον Γιάννη και τον Ισαάκ.

Θες να βγεις στο δρόμο να δείξεις στους Άγγλους τι πάει να πει διαδήλωση και ανοιχτή συζήτηση στο δρόμο ή στις σκάλες του St. Paul’s; Δέσποινα, Κώστας, Έλλη, Νάνσυ έτοιμοι να το οργανώσουν, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι (και οι Άγγλοι) είμαστε πολλοί πλέον.

Ο Μάρκος, η Νεκταρία και τα άλλα παιδιά φροντίζουν να φέρουν τις επιχειρηματικές ιδέες των νέων Ελλήνων της Βρετανίας κοντά στις πηγές χρηματοδότησης, ο Χρήστος φέρνει το σύγχρονο ελληνικό σινεμά στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του φιλμ κάθε Οκτώβρη, ο Νίκος, η Μάγια, η Αναστασία ανεβάζουν παραστάσεις, κάνουν επιτυχίες, δοκιμάζουν ικανότητες και όρια, τα σπρώχνουν παραπέρα, ο Κώστας, η Βικτωρία, η Νεφέλη έχουν χωθεί στα μεγάλα ΜΜΕ, η Νατάσα φτιάχνει δική της σειρά οικολογικών αξεσουάρ και πουλάει, η Κατερίνα φέρνει αεροπλάνα Άγγλους για γιόγκα στη Σκιάθο και στην Εύβοια, γιατροί, νοσηλευτές, δικηγόροι, τραπεζικοί, λογιστές, έμποροι, σεφ, πανεπιστημιακοί….

Και ο Τάσος, η Ιωάννα, ο Τρύφωνας, ο Θάνος, ο Λευτέρης, η Λίνα ήρθαν και το παλεύουν. Μοιράζονται το σπίτι, κάνουν πρόχειρες δουλειές για να βγει το νοίκι και στέλνουν βιογραφικά.

Μια νέα Ελλάδα στο Λονδίνο οργανώνεται, νέοι και μεγάλοι που θέλουν ή υποχρεώνονται να κάνουν μια νέα αρχή ή να κάνουν εδώ την αρχή τους. Τους βλέπεις στις επιγραφές των μαγαζιών με τα ελληνικά ονόματα, τους ακούς πλέον παντού στους δρόμους, στα τρένα και στα λεωφορεία, τους διαβάζεις στις τόσες σελίδες του Facebook, τους βλέπεις στις στατιστικές.

Είναι φοιτητές που τώρα δεν επιστρέφουν στην πατρίδα, απόφοιτοι που έρχονται με δέος και ελπίδα, επαγγελματίες που έπεσαν έξω, επαγγελματίες που πέτυχαν και θέλουν να ανοιχτούν σε αγορά που «το πράγμα κινείται», οικογενειάρχες που με βουβή ντροπή και άγχος παίρνουν τη μεγάλη απόφαση, πτυχιούχοι που βλέπουν πόρτες έστω μισάνοιχτες και βάζουν πόδι, φίλοι και συγγενείς που έρχονται για να δουν και να τα ζυγίσουν.

Έρχονται αναθεματίζοντας τους πολιτικούς και τα λαμόγια. Ξέρουν ότι και κάποιοι δικοί τους έπαιζαν σε αυτό το παιχνίδι, ξέρουν όμως και ότι πρώτοι πληρώνουν όσοι απείχαν.

Νέοι που με αξιοπρέπεια και τρόπο ρωτούν και ψάχνουν, παλιοί που ανοίγονται και υποδέχονται με κατανόηση. Ήθη και έθιμα άλλα, εδώ που η διαφθορά κρύβεται ίσως πιο καλά, αλλά που τιμωρείται χωρίς δεύτερες σκέψεις όταν αποκαλυφθεί, χωρίς μικροκομματικά «αλλά» και «μήπως», εδώ που η ευθιξία, η αξιοκρατία, οι ίσες ευκαιρίες μπαίνουν στο ζύγι, όχι πάντα, αλλά πιο συχνά.

Μια μικρή Ελλάδα που δεν το έχει σκάσει, αλλά που έχει έρθει για να πάρει μια ανάσα και να ανασυγκροτηθεί, που ψάχνει στιγμές ελληνικές σε μια χώρα πολυεθνική, σε μια πρωτεύουσα εθνολογικό μωσαϊκό. Που πίνει τον καφέ και την μπύρα και αναπολεί μεσημέρια στο Θησείο, απογεύματα στα Ψηλαλώνια, βράδια στη Βαλαωρίτου και στην Παραλία με την παρέα, Κυριακές με τη μάνα και την αδερφή.

Κοιτάζω και βλέπω νέους με χαμόγελα μελαγχολικά, με γέλια δυνατά, με μια σπιρτάδα στο βλέμμα, με μεράκι για δουλειά, με όρεξη να ανοίξουν τα μάτια και τα χέρια και όλα να τα δουν, όλα να τα αγγίξουν και να μάθουν.

Εκεί, μου λένε, τα χαμόγελα σφίγγονται, τα γέλια πνίγονται, δουλειά για το μεράκι δεν υπάρχει, μάτια και χέρια εμποδίζονται από την αγανάκτηση και την οργή, από την αδικία και την έπαρση των μικρών που νομίζουν πως είναι μεγάλοι. Αυτοί που πρέπει να ακουστούν, που έχουν κάτι να πουν, χάνονται πίσω από τις κορώνες των τηλεοπτικών στούντιο.

Είναι αυτοί οι νέοι του εξωτερικού που κάτι έχουν να πουν, μαζί με εκείνους που μένουν κάτω και δεν πτοούνται, με αυτούς που επιστρέφουν ήδη σε πείσμα των καιρών, είναι αυτοί που με τις εμπειρίες της κρίσης θα φτιάξουν μια χώρα που λειτουργεί. Διότι ασφαλώς εδώ δεν είναι παράδεισος… είναι απλά μια χώρα που λειτουργεί.

Όπως λέει ο Κώστας ο δάσκαλος, «η Ελλάδα θα είναι πάντα μπροστά ρε… δυο ώρες».