«Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμιοί»;

Σ’ όποια δηλαδή πόλη ο νόμος υποτάσσεται και ακυρώνεται από τους άρχοντες, βλέπω πολύ γρήγορη την καταστροφή της. Σ’ όποια όμως πόλη ο νόμος είναι απόλυτος κυρίαρχος των αρχόντων και οι άρχοντες δούλοι του νόμου, βλέπω καθαρά ότι υπάρχει σωτηρία κι όλα τα καλά που έχουν δώσει οι θεοί στις πόλεις. (Πλάτων, Nόμοι, Δ, 715d)

Πριν από μία δεκαετία διάβασα με οργή στην πρώτη σελίδα της Ελευθεροτυπίας την «αγωνιστική ανακοίνωση» της ΠΟΣΔΕΠ που «γνωστοποιούσε» στην κοινωνία ότι «θα καταργούσε το νόμο στην πράξη»!!! Με απλά λόγια θα τον έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων της κάνοντας πράξη το γνωστό: «νόμος είναι ο νόμος του εργάτη» (του πνεύματος, υποτίθεται, εν προκειμένω). Η οργή δεν απευθυνόταν μόνο στους εκδότες της ανακοίνωσης αλλά και στο σύνολο των θεσμών και του τύπου για την ανύπαρκτη – αν όχι ευνοϊκή – αντίδρασή τους σε ένα γεγονός που έδειχνε την στρεβλή νοοτροπία που είχε διαπεράσει την κοινωνική συνείδηση ως το μεδούλι.

Νόμος λοιπόν είναι το δίκιο του εργάτη. Αν τύχει μάλιστα ο «εργάτης» να σιτίζεται από ένα κρίσιμο μονοπώλιο τότε το δίκιο του είναι ακόμα μεγαλύτερο και του επιτρέπει να διεκδικεί και να κερδίζει πολύ περισσότερα από τους άτυχους απασχολούμενους σε άλλες επιχειρήσεις και τομείς για τους οποίους ισχύει το «υπάρχουν κι’ αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια».

Αλλά στη χώρα που ανθεί «η φαιδρά πορτοκαλέα» ο τομέας των αμοιβών και των υπόλοιπων κεκτημένων της μισθωτής απασχόλησης δεν είναι ούτε το μόνο ούτε το σημαντικότερο παράδειγμα του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Με την ίδια ένταση και ισχύ επίσης είναι: «νόμος το δίκιο του αυθαίρετου οικιστή», «νόμος το δίκιο του καταπατητή δημόσιας περιουσίας», «νόμος το δίκιο του οφειλέτη σε δημόσιους οργανισμούς και ασφαλιστικά ταμεία» κ.λπ.. Διάβασα πρόσφατα ότι από ένα κτήμα, 80.000 στρεμμάτων, του Δημοσίου στην Ηλεία τα 60.000 στρέμματα έχουν καταπατηθεί. Και επειδή βεβαίως ισχύει το μακάριοι οι κατέχοντες θα έρθει «η Πολιτεία» έναντι συμβολικού τιμήματος να νομιμοποιήσει την καταπάτηση η οποία ως συνήθως δημιούργησε στους πονηρούς (ή θρασείς) περιουσία την οποία αν είχαν αγοράσει ή κληρονομήσει θα πλήρωναν πολύ περισσότερα στην εφορία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων έναντι ευτελούς τιμήματος. Πάλι καλά που δεν δημιουργήθηκε – προς το παρόν τουλάχιστον – η απαίτηση για αποζημίωση (λόγω ψυχικής οδύνης και υψηλών αλλά ανασφάλιστων και αφορολόγητων εργατικών κατά τη διάρκεια της κατασκευής). Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση το τέλος νομιμοποίησης είναι αστείο σε σύγκριση με τους φόρους, τα τέλη και τις ασφαλιστικές εισφορές που δεν κατεβλήθησαν.

Η εκ των υστέρων νομιμοποίηση είναι «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ» στην οποία ξεπλένονται όλες οι παρανομίες. Φυσικά ούτε συζήτηση για το αν το «νόμιμο είναι και ηθικό». Καμιά συζήτηση για το πώς αισθάνονται τα κορόιδα. Δηλαδή οι νομοταγείς πολίτες. Δικαιώνεται σε παράφραση αυτό που ήταν σλόγκαν για τη δουλειά την εποχή των 4χ4, των φουσκωτών και της αστακό-μακαρονάδας. Στην Ελλάδα πληρώνουν μόνο τα κορόιδα.

Φυσικά αυτά δεν τα κάνει η πολιτεία αβοήθητη, έχει την αμέριστη συμπαράσταση του τύπου (που σπεύδει αρωγός αδιαφορώντας για το νόμιμο και το ηθικό) και την συνδρομή των διάφορων «συλλογικοτήτων» (υπάρχουν και σύλλογοι καταπατητών που ονομάζονται σύλλογοι οικιστών για τα προσχήματα) οι οποίες «αγωνιστικά» προτάσσουν τα στήθη τους σε κάθε περίπτωση προκειμένου να προστατέψουν «το δίκιο του…». Συμπληρώνετε μόνοι σας κατά το δοκούν. Όλοι έχουν δίκιο. Μόνο η κοινωνία με τους θεσμούς της δεν έχει. Γιατί φυσικά έτσι που την καταντήσαμε τη χώρα μόνο κοινωνία δεν είναι η Ελληνική. Τους νόμους και τους κανόνες τους φτιάχνουμε μόνο για να έχουν δικαιολογία ύπαρξης οι 300. Όχι του Λεωνίδα, γιατί αυτοί φύλαγαν Θερμοπύλες εν ονόματι αξιών και αρχών. Ενώ δυστυχώς η πλειοψηφία των σύγχρονων δικαιώνει την παράφραση που ήταν χαραγμένη στα μαθητικά θρανία. Τότε τουλάχιστον που κάναμε αρχαία Ελληνικά και Ιστορία: «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης “».

Αφορμή (τελευταία γιατί δυστυχώς τέτοιες αφορμές δίνονται διαρκώς) το τελευταίο «επεισόδιο» με τα ανασφάλιστα οχήματα. Που όχι μόνο πολύ καθυστερημένα η πολιτεία αποφάσισε να το ελέγξει αλλά με αφορμή τα λάθη – και τις οιμωγές του τύπου – έσπευσε να το ανακαλέσει (δίνοντας παράταση τακτοποίησης) ανακαλώντας και τα πρόστιμα. Το «συγχωροχάρτι» σε μια παρανομία που ενδεχομένως θα είχε συνέπειες και σε ανθρώπινες ζωές (η πιθανότητα ο οδηγός ανασφάλιστου οχήματος να εγκαταλείψει θύμα τροχαίου είναι πολλαπλάσια για ευνόητους λόγους) δόθηκε ελαφρά τη καρδία υπό τις επευφημίες του τύπου αλλά και της αντιπολίτευσης. Ήταν μια ακόμα περιφανής νίκη κατά της νομιμότητας, της λογικής και εν τέλει της ηθικής.

Σε λίγες μέρες θα ξαναπαιχτεί το σήριαλ της παράτασης της προθεσμίας υποβολής των φορολογικών δηλώσεων. Η δικαιολογία φυσικά είναι έτοιμη: «το σύστημα δεν μπορεί να δεχθεί τόσες αιτήσεις». Τώρα αν αναρωτιέστε γιατί πρέπει να περιμένουν κάποιοι την τελευταία προθεσμία για να υποβάλουν τις δηλώσεις τους (ή την 31/12 για να καταθέσουν τις πινακίδες κυκλοφορίας) η απάντηση είναι απλή. Γιατί μπορούν χωρίς κόστος να βγαίνουν και αδικημένοι αφού κατά την άποψή τους έπρεπε το σύστημα να είναι τέτοιο που να μπορεί να δεχθεί 6.500.000 δηλώσεις στις 30 Ιουνίου. Φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν – όπως πάντα άλλωστε – δίκιο. Ούτε έχει σημασία που είναι συνήθως οι ίδιοι οι οποίοι αν μοιράζονταν εισιτήρια ή κουπόνια δωρεάν θα έτρεχαν πρώτοι να στηθούν στην ουρά.

Τελικά είναι δεδομένο ότι, οι μόνοι που δεν κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι οι νόμοι. Αυτοί απλά ψηφίζονται για να μπορούμε να τους παραβιάζουμε.

Ο Οβελίξ, (ήρωας του René Goscinny από το: «Asterix le Gaulois»), θα αναρωτιόταν δικαιολογημένα: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμιοί»;