Κοινωνική πληγή η ακροδεξιά στην Ευρώπη

Όλες οι αναφορές και η αναβίωση των ακροδεξιών κόμματων στην Ευρώπη, είτε με φασιστική ή νεοναζιστική ιδεολογία οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: ότι αυτή τη φορά θα αποτελέσει προηγούμενο του μονόχνοτου και σκληρού φασιστικού του παρελθόντος.

Αντίθετα, θα επιδιώξει να παρουσιάσει μια ποικίλη μορφή για να μπορέσει να φέρει σύγχυση και να διευκολυνθεί στους στόχους του.

Η Μ. Λεπέν θέλει να αλλάξει τώρα την ονομασία του Εθνικού Μετώπου.

Κατ’ αρχήν, δεν θα είναι το πολιτικό σύνθημα που κυριαρχεί.

Και τούτο διότι το νεοφασιστικό και ναζιστικό συνονθύλευμα θα είναι κράμα διαφορετικών κοινωνικών στοιχείων, από τους χούλιγκαν των γηπέδων, μέχρι τους παρασυρμένους νέους από τα ναρκωτικά αλλά και τους νέους που συχνάζουν στα μπαράκια και που δείχνουν επιμονή και διάθεση για μια ζωή ξέγνοιαστη χωρίς ευθύνες.

Υπάρχει με άλλα λόγια μια πολύ-μόρφη οργάνωση με ποικίλα ονόματα.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την Γαλλία, την Ολλανδία ή την Ιταλία, θα συναντήσουμε εκεί τους νέους της νέας τάξης, της εθνικιστικής πρωτοπορίας, μεταφασίστες.

Αυτή η ποικιλία των ονομασιών αποβλέπει στο να παρασύρει διαρκώς περισσότερους νέους που θα παγιδευτούν σε ποικίλες οργανώσεις σε μια ενιαία φασιστική οργάνωση της νεολαίας.

Βέβαια θα είναι πολύ δύσκολο, αυτό το συνονθύλευμα των νέων στις ευρωπαϊκές πόλεις, να μπορέσει να συνεννοηθεί, να οργανώσει και να συμπήξει μια ενιαία νεολαία.

Αλλά εκείνοι που κατευθύνουν το κίνημα ξέρουν ότι ψαρεύουν σε θολά νερά και ότι θα επιδιώξουν με όλα τα μέσα να παγιδεύσουν τους νέους.

Ποιος είναι ο κύριος στόχος;

Από τα στοιχεία που προκύπτουν, γίνεται φανερό ότι ο κύριος στόχος είναι να εκμεταλλευτούν το φυλετικό μίσος μεταξύ των εγχρώμων και να στηρίξουν την ίδια «ιδεολογική» βάση με τον ναζισμό και το ιδεολογικό του υπόβαθρο.

Έτσι η φυλετική διάκριση αναφέρεται πρώτη στα συνθήματα.

Και είναι γεγονός ότι βρίσκει απήχηση.

Οι νέοι της Ευρώπης δεν συμπαθούν τους έγχρωμους που έχουν έλθει από διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας και θέλουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία τους, να εργαστούν με ίσους όρους και να εξασφαλίσουν μια θέση στη σύγχρονη κοινωνία.

Ένα από τα συνθήματα του Εθνικού Μετώπου στον προεκλογικό αγώνα για την Γαλλική προεδρία της Μ. Λεπέν ήταν και αυτό.

Αναλυτές και μελετητές δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί «ξεπήδησε» τόσο γρήγορα και γιατί τόση έκταση το νεοφασιστικού κινήματος στην Ευρώπη.

Φυσικά και οι πολίτες διατηρούν τις απορίες τους.

Αλλά οι γνωρίζοντες τα πράγματα, που παρακολουθούν την καθημερινότητα, διαπιστώνουν ότι δημιουργείται μια νέα κοινωνική εχθρότητα, που, αν πάρει διαστάσεις, θα μετατρέψει τις ευρωπαϊκές πόλεις σε πεδίο μάχης.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αποτελούν ένα πρόβλημα και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος έχει αποκτήσει συνείδηση του προβλήματος αυτού.

Αλλά αυτό δεν είναι το ουσιώδες.

Σημασία θα έχει τι κάνει αυτός ο κόσμος για να θεραπευτεί από την αρρώστια του – να παραδεχθούμε ότι πρόκειται για αρρώστια και ποιες είναι εναλλακτικές λύσεις που επιδιώκει.

Θα είμαστε αρνητικοί εδώ: οι κοινωνικές πληγές, αλλά και τα φαινόμενα από μια κοινωνική εξέλιξη, δεν διορθώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Είναι αποτέλεσμα διεργασιών, που κρατούν επί πολύ χρόνο.

Ακόμη και να παραδεχτούμε ότι οι νέοι (γράφει ο Ιταλός κοινωνιολόγος Φ. Φρέντα) ενημερώνονται για τη σημερινή αρνητική πραγματικότητα που παρουσιάζει η κοινωνία μας, το ουσιαστικό γεγονός είναι για να «διορθωθούν» θα πρέπει να περάσουν χρόνια.