Η δική μου πρώτη φορά…

Η πρώτη φορά είναι πράγματι σημαντική και οι συνέπειες μεγάλες για την ψυχοσύνθεση σου, για τον χαρακτήρα που θα διαμορφώσεις.

Η πρώτη σου φορά βλέπεις θα σε ακολουθεί για πάντα. Μια θύμηση που θα στοιχειώνει το μυαλό σου και θα είναι υπεύθυνη για όλες τις αποφάσεις που θα πάρεις στη ζωή σου. Ο σταυρός που θα κουβαλάς και θα ξέρεις καλά μέσα σου ότι είναι η μόνη σου περιουσία.

Η δική μου πρώτη φορά ήταν το 1991. Μόλις 10 χρονών!!! Βγαίνεις από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο που έχεις φτιάξει σαν παιδί. Η στιγμή που οι καταστάσεις σε καλούν να αποφασίσεις, να ενηλικιωθείς, να αφήσεις πίσω την παιδική αθωότητα και να αντικρίσεις την σκληρή πραγματικότητα. Άραγε υπάρχει μεγαλύτερη άσκηση βίας;

Πορείες, σημαίες, συνθήματα και πολύς κόσμος. Το κέντρο της Αθήνας ήταν γεμάτο από τους απολυμένους της ΕΑΣ (αστικά λεωφορεία). Εκεί σε εκείνους τους δρόμους ήταν η πρώτη φορά μου.

Δίπλα σε άτομα που εμπιστευόμουνα τον αδερφό μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μόλις είχαν απολύσει για να πουλήσουν στους ιδιώτες τις δημόσιες συγκοινωνίες.

Είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος, τα μεγάφωνα έπαιζαν στη διαπασών. Ακουγόταν Ξυλούρης, «μπήκαν στη πόλη οι εχθροί». Το λατρεύω αυτό το τραγούδι με κάνει να μην ξεχνώ, είναι ο κωδικός μου για να ξεκλειδώνω το μυαλό μου όταν το μπερδεύουν οι καιροσκόποι.

Ρώτησα τον πατέρα μου γιατί έχει συγκεντρωθεί τόσος κόσμος, τι ζητάει, γιατί διαδηλώνει;

– Διαδηλώνει γιατί κάποιοι αποφάσισαν να πάρουν αυτό που ανήκει σε όλους για να το δώσει σε λίγους μου απάντησε. Και άφησαν όλο αυτόν τον κόσμο χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα για να φροντίσουν την οικογένεια τους.

Η ερώτηση που ήρθε στο μυαλό μου και αβίαστα μου βγήκε είναι και εμάς μπαμπά;

Την απάντηση βέβαια την πήρα την επόμενη μέρα όταν το πρωί έφυγε με ένα μηχανάκι και έκανε αρκετά χιλιόμετρα για να δουλέψει σε οικοδομές ώστε να μην μας λείψει τίποτα.

Δεν πρόλαβε να μου απαντήσει, όλος ο κόσμος έκλαιγε και εγώ ήμουν έτοιμος να κλάψω. Είχαμε φτάσει κάπου στη Κάνιγγος και διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους με τη χρήση χημικών.

Τα δακρυγόνα κάλυψαν τα πάντα, με δυσκολία μπορούσες να δεις στα 2 μέτρα. Στο πρώτο στενό οι γονείς μου μας τράβηξαν να φύγουμε, ήταν επικίνδυνο να παραμείνουμε εκεί.

Έβλεπα στα μάτια του πατέρα μου αυτή την σπίθα που έλεγε ότι θέλει να συνεχίσει, να είναι μπροστά στην πρώτη γραμμή. Δεν πήγε από την υπευθυνότητα και τη σοφία που πρέπει να δείχνει ένας πατέρας που έχει μαζί τα παιδιά του.

Παρ’ όλο που ήμουν μικρός κατάλαβα από την εικόνα του πατέρα μου ότι δεν μπορείς να παρατάς στη μέση τους αγώνες σου, είναι σκληρό και δύσκολο αλλά δεν πρέπει, θα σε τρώει μέσα σου.

Πριν μας φυγαδεύσει σε ένα άγνωστο στενό της Αθήνας θα θυμάμαι πάντα μια φυσιογνωμία, μια ξανθιά γυναίκα. Μια γυναίκα που δεν κιότεψε, δεν προσπάθησε να κρυφτεί αλλά συνέχισε να φωνάζει και να προχωράει εμπρός. Τότε δεν την ήξερα όμως μετά από μερικές μέρες έμαθα για αυτή. Μια γυναίκα σύμβολο που όλοι την γνώριζαν ως Μελίνα…

Ήταν σκληρή η πρώτη φορά για έμενα όμως με έμαθε τι θα πει αγώνας, τι θα πει να διεκδικείς το δίκιο σου.

Μου έμαθε τι θα πει Δεξιά. Όταν πήγα να ψηφίσω πρώτη φορά, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ στο πανεπιστήμιο με τον συνδικαλισμό, όταν μου ζητήθηκε να πάρω θέση ήξερα που είμαι, ήξερα τι να ψηφίσω, ήξερα σε ποιους ανήκω. Δεν κρύφτηκα ποτέ ξανά σε κανένα στενό, ούτε μέσα στη μάζα. Έφευγα τελευταίος. Εκφράζω την άποψη μου για τα πάντα όσο σκληρή και αν είναι.

Τότε ο πατέρας μου μπήκε μπροστά ως ασπίδα για την οικογένεια του. Μπήκε μπροστά στα χημικά, μπροστά στην ανεργία και έδωσε την μάχη του και την κέρδισε.

Σήμερα είναι η δική μου σειρά. Σήμερα πρέπει να δώσω την μάχη μου για τον πατέρα μου, για τη χώρα μου για το μέλλον το δικό μου και των παιδιών μου. Δεν ξέρω αν θα νικήσω αλλά υπόσχομαι ότι θα παλέψω…