Είναι ο Σουλτς ο εφεδρικός στρατός του Ράιχ; Ο φόβος του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ιστορία, δεν επαναλαμβάνεται ούτε ως τραγωδία ούτε ως κωμωδία, αλλά ως φράκταλ!

Η ανθρώπινη προθετικότητα, δεν μπορεί να υπερβεί τους φυσικούς νόμους, όσο και αν αυτή το επιθυμεί.

Η Ελεύθερη βούληση, εξαντλείται στην πολιτική και ιδεολογική της αυτο-ερμήνευση και εκλογίκευση, αγνοώντας το πλαίσιο, στο οποίο σκιαγραφεί την προθετικότητά της.

Το πολιτικό πράττειν, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το «δέντρο» των φράκταλ πραγματικοτήτων.

Εφόσον βιώνουμε μία επανάληψη των συμμαχιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (ΗΠΑ-Ρωσία-Βρετανία) κατά του Γερμανικού αυτοκρατορικού ιδεασμού, τότε πόσο μακριά είμαστε από την ρίψη πυρηνικών όπλων;

Εάν οι πολιτικές δυνάμεις που δρουν μέσα στην Γερμανία δεν λειτουργήσουν, Ιστορικώς, μιμητικά προς την αυτοαναίρεση του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, τότε, η ρίψη πυρηνικών όπλων εντός της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, δεν είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας ούτε υπόθεση εργασίας.

Η Γερμανία, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ήταν πάντα κάτω από την Γεωπολιτική πίεση της Ρωσίας, ανατολικά και της Μ. Βρετανίας, δυτικά.

Αυτό το γεγονός κατέστησε το Γερμανικό πολιτικό σύστημα ευάλωτο ή υπό μία άλλη οπτική γωνία, συνετό, ως προς τα όρια Γεωπολιτικής του δράσης.

Ακόμα και όταν το Γερμανικό σύστημα ήταν απόλυτα ολοκληρωτικό υπό την διοίκηση του Εθνικοσοσιαλιστικού υποκειμένου, το σύστημα διέθετε εσωτερικά, αθέατες δυνάμεις αυτοαναιρέσεώς του.

Οι περιπτώσεις, Γκουντέριαν– Ρούστεντ, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι πολύ ενδιαφέρουσες, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα στο κατά πόσο μιμητικά θα κινηθεί η Γερμανία σήμερα.

Η διάσημη απάντηση του Ρούστεντ στο διακριτικό ερώτημα του Γερμανικού επιτελείου, στο τι θα πρέπει να κάνουν μετά την απόβαση και σταθεροποίηση του συμμαχικού προγεφυρώματος στη Νορμανδία, ήταν «Ειρήνη ηλίθιοι, τι άλλο;».

Η διάγνωση της πραγματικότητας τότε, από τον οξυδερκή Ρούνστεντ, ίσως να προλογίζει σήμερα, την συστημική οξυδέρκεια του Γερμανικού καθεστώτος και να αιτιολογεί την δημοσκοπική «προέλαση» του κατά τα άλλα μετριότατου πολιτικού, Μάρτιν Σουλτς, στην Γερμανική πολιτική σκηνή.

Εάν η «απόβαση» του νέου Αμερικανού πρέσβη στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα αμετάκλητων πολιτικών των ΗΠΑ προς της Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, τότε ο Σουλτς, δείχνει να είναι η συστημική προτροπή του Ρούστεντ για ειρήνευση και για το άνοιγμα της συζητήσεως των όρων παράδοσης του Ευρώ και της Γερμανίας, στις ναυτικές δυνάμεις.

Ένα βαθύτατα γοητευτικό ερώτημα, όμως, είναι το κατά πόσο ο Ρούστεντ ήταν οξυδερκής ή βολικά ηττοπαθής;

Ο Γκουντέριαν, εξαίρετος γνώστης της στρατηγικής και των δυνατοτήτων της Γερμανικής και της Ρωσικής πολεμικής μηχανής, πείθει, εκ μέρους των στρατηγών, τον Χίτλερ να επιτεθεί κατά της Μόσχας, την στιγμή που τα Γερμανικά σχέδια δεν προέβλεπαν άμεσα κάτι τέτοιο.

Προτείνει δε, αυτή την αλλαγή στρατηγικού στόχου, λίγο πριν φτάσει ο Ρωσικός χειμώνας, γνωρίζοντας, ότι τα γερμανικά στρατεύματα δεν ήταν έτοιμα για χειμερινές πολύμηνες πολιορκίες, στην περίπτωση που έβρισκαν μπροστά τους λυσσαλέα άμυνα.

Λογική Γκουντεριανή ενόρμηση από μια αναντίλεκτη άποψη, καθώς ο δικός του πόλεμος είναι ο blitzkrieg, που έχει συντρίψει όλη την Ευρώπη και τον έχει φέρει ελάχιστες εκατοντάδες χιλιόμετρα έξω από την Μόσχα.

Ο Γκουντέριαν, αναλαμβάνει το νότιο τμήμα της επιθέσεως κατά της Μόσχας και ο Οκτώβριος του 1941 τον βρίσκει 100 χιλιόμετρα μακριά από την Μόσχα, στην πόλη της Τούλα.

Η σημαντικά ασήμαντη μικρή αυτή πόλη, αντιστέκεται στον Γκουντέριαν, ο οποίος δεν μπορεί να την καταλάβει!

Επιτίθεται από τα δυτικά, τα βόρεια και τα ανατολικά, αλλά η πόλη δεν πέφτει!

Στην αρχή της πολιορκίας της μάλιστα, οι υπερασπιστές αποτελούνταν μόνο από εργάτες και μερικές εκατοντάδες στρατιώτες της ΝΚVD.

Η πόλη παρ’ όλο που παρακάμφθηκε από τον Γκουντέριαν, αποτελούσε κίνδυνο στα νώτα του, καθώς ισχυρές ρωσικές εφεδρείες έφταναν προς την υπεράσπισή της, αλλά και για μία αντεπίθεση στα νώτα του Γκουντέριαν, Ο Γερμανός στρατηγός, διστάζει να επιτεθεί, όπως αυτός γνωρίζει, στην Μόσχα, βρισκόμενος ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά της! Ο ταχύς Χάιντς, έγινε ξαφνικά, χελώνα!

Η μικρή ρωσική πόλη της Τούλα, βιομηχανικό κέντρο της εποχής, αλλά γνωστή για πολλούς αιώνας στην Ευρώπη για τις μεταλλουργικές της ικανότητες, δεν ήταν Λένινγκραντ ούτε Στάλινγκραντ, παρ’ όλα αυτά, ο Γκουντέριαν, ο άνθρωπος που είχε υποτάξει εκατοντάδες πόλεις σαν την Τούλα, απέτυχε.

Σε μια συμπαθητική σύμπτωση της Ιστορίας, το όνομα Τούλα το βρίσκουμε σε μία άλλη πόλη στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, συγκεκριμένα στο Μεξικό.

Η Τούλα, άνθησε ως θρησκευτικό κέντρο και στην ακμή της ως πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Τολτέκων!

Στο βιβλίο του ο ιστορικός Walter S. Dunn με τίτλο The German Replacement Army, the July Plot and Adolf Hitler, ισχυρίζεται, ότι οι πραξικοπηματίες κράτησαν στην Γερμανία και μακριά από τα πολεμικά μέτωπα, τουλάχιστον εξήντα μάχιμες μεραρχίες για να ελέγξουν τον στρατό των Ναζί, στην περίπτωση που η βομβιστική απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, πετύχαινε.

Η δράση του Γερμανικού εφεδρικού στρατού, πράγματι ήταν πολύ ύποπτη κατά την διάρκεια του πολέμου.

Οι εφεδρείες έφταναν πολύ λίγες και πολύ αργά στα μέτωπα για να αντικαταστήσουν τις απώλειες.

Ο αρχηγός του επιτελείου του εφεδρικού στρατού Claus Schenk Graf von Stauffenberg, ήταν ο άνθρωπος που τοποθέτησε την βόμβα που σκόπευε να εξαϋλώσει τον Χίτλερ.

Ο Γκουντέριαν και ο Υπουργός εξοπλισμών Άλμπερτ Σπέερ, γνώριζαν για την δράση των πραξικοπηματιών, αλλά δεν είπαν τίποτα στον Χίτλερ. Όταν οι πραξικοπηματίες απέτυχαν, τότε μόνο τάχθηκαν ανοιχτά απέναντί τους.

Ήταν λοιπόν, προδότες ή ήρωες οι ηγέτες του εφεδρικού στρατού και τα στελέχη του;

Εάν έκαναν σωστά την δουλειά τους, τότε οι Συμμαχικές δυνάμεις θα είχαν περιοριστεί βόρεια του Παρισιού, μετά την απόβαση και οι Ρώσοι, πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να κατακτήσουν ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη.

Ο πόλεμος θα καθυστερούσε να τελειώσει κατά ένα με δύο χρόνια, θα κόστιζε μερικά εκατομμύρια νεκρών παραπάνω και οι αμερικανικές πυρηνικές βόμβες θα έπεφταν αρχικά στην Γερμανία και όχι στην Ιαπωνία.

Η δράση των ανασταλτικών αυτών δυνάμεων εντός της Γερμανίας, άλλοτε τυχαία και άλλοτε σκόπιμα, γλίτωσαν από τον ολοκληρωτικό αφανισμό το Γερμανικό Έθνος.

Έκαναν, όμως, το καθήκον τους απέναντι στην ηγεσία τους και στο γερμανικό όραμα – που ήταν και δικό τους όραμα – για παγκόσμια κυριαρχία; Σίγουρα όχι!

Είναι εύλογο να θέσουμε το ερώτημα, εάν σε μία εναλλακτική ιστορία, τα εκατομμύρια ανδρών του εφεδρικού στρατού θα μπορούσαν να χορηγήσουν τον απαραίτητο χρόνο στο Ράιχ, ώστε αυτό να κερδίσει με τα νέα του όπλα τον πόλεμο; Ίσως, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Ας επανέλθουμε στο σήμερα. Ο Μάρτιν Σουλτς προσομοιάζει αρκετά με τον εφεδρικό στρατό του Ράιχ.

Μέρος του Γερμανικού κατεστημένου δείχνει σημάδια προσπάθειας συμβιβασμού με την νέα αμερικανική διοίκηση και προσαρμογής του στο νέο παγκόσμιο status quo.

Παρά τις φιλότιμες, ομολογουμένως, επικοινωνιακές διακηρύξεις επιφάσεως παντοδυναμίας του παλαιού Ευρωατλαντισμού, υπάρχουν εντονότατες ενδείξεις συστημικής αναδράσεως, που δείχνουν θέληση για ανακωχή.

Ακόμα και εάν κερδίσει τις εκλογές η Καγκελάριος Μέρκελ, ως ύστατη προσπάθεια του συστήματος για άμυνα μέχρις εσχάτων, το παιχνίδι έχει χαθεί για την Γερμανία και το Ευρώ.

Όποια και αν είναι η νέα ηγεσία, οι γερμανικές επιλογές κινούνται στην κλίμακα μεταξύ 1 έως 10, όπου το 1 είναι ο έλεγχος της ΕΚΤ από την FED και τον Λευκό Οίκο και το 10 η ρίψη ρωσικών πυρηνικών όπλων, στην επικράτειά της ή κάπου στην Μέση Ανατολή!!!

Γνωρίζουν, πως το ΝΑΤΟ δεν θα παρέμβει σε ένα τέτοιο σενάριο, άρα, είναι εκτός της ομπρέλας αποτροπής των Αμερικανών.

Γνωρίζουν επίσης, πολύ καλά, ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί ο «θερμοκέφαλος» Γερμανός πιλότος, που εντελώς τυχαία, θα καταρρίψει κάποιο ρωσικό μαχητικό, όπως συνέβη στην Τουρκική περίπτωση και τότε να βρεθούν απέναντι στο φάσμα της πλήρους κονιορτιοποίησής τους.

Εάν ο εφεδρικός στρατός της Γερμανίας, εάν οι δυνάμεις αυτοπεριορισμού της δεν επενέβαιναν υπέρ των συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως προαναφέραμε, τα πυρηνικά θα έπεφταν πρώτα μέσα στην Γερμανία. Αυτό είναι βέβαιο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούμαστε και τώρα.

Εάν οι δυνάμεις εντός της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής, δεν κινηθούν συντομότατα προς την κατεύθυνση αυτοϋπονομεύσεως της παγκοσμιοποίησης, τότε είμαστε μπροστά σε καταστάσεις, που μόνο σε Χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής έχουμε δει.

Από συστημική άποψη πάντως, νοούμενης ως οντολογική ανάγκη επανεκκίνησης του όλου συστήματος, ο πόλεμος είναι ο πιο σύντομος και λυτρωτικός δρόμος…

Κατά ένα Μακιαβελικό τρόπο, θα πρέπει να παρακαλούμε να εκλεγεί η Μέρκελ και να ακολουθήσει την ίδια πολιτική που ακολουθεί μέχρι σήμερα, ώστε οι δυνάμεις που στηρίζουν την πολιτική της μπροστά στο φάσμα του ολέθρου, οι ίδιες να αυτό-αναιρεθούν για τα επόμενα 30-50 χρόνια και όχι να περιοριστούν προσωρινά από την δράση των αντιπάλων τους.

Εάν δεν το πράξουν, τότε, καλώς να έρθει ο λυτρωτικός και αναπόφευκτος όλεθρος. Win-Win situation για εμάς και στις δυο περιπτώσεις.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα από τις γερμανικές απειλές και τις απειλές των εγχώριων συνεργατών τους. Ο κόσμος τους, τελείωσε!

Όμως, οι ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., είναι σπλάχνα αυτού του κόσμου και παρ’ όλες τις αντιευρωζωνικές φανφάρες και τα αντισυστημικά ναζάκια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί την βαλκανική έκφανση της άκρας Αριστεράς του αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος. Τους φοβίζει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο φοβίζει τον Σόιμπλε και την Χίλαρι Κλίντον. Η Ε.Ε. τους τάιζε τόσα χρόνια, όχι ο Φιντέλ Κάστρο.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να είναι άνθρωπος καλών προθέσεων, η πλειοψηφία των ανθρώπων του κόμματός του, όμως, δεν είναι.

Ο Τσίπρας και θέλει και προσπαθεί να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την Πατρίδα. Όμως, δεν έχει τα εργαλεία, ούτε το πολιτικό σθένος να επιβάλει αναγεννησιακές καταστάσεις εντός της χώρας. Θα προτιμήσει να παραιτηθεί, από το να συγκρουστεί με τον κόσμο των ανθρώπων του ΕΛΙΑΜΕΠ, για παράδειγμα…

Εάν σπρώξουν τον Τσίπρα προς την παραίτηση, τότε για εκείνον και την Αριστερά απομένει μόνο μία πολιτικά βιώσιμη λύση. Να μην μετέχουν των εκλογών! Να αφήσουν τις κατοχικές δυνάμεις να κάνουν προεκλογική εκστρατεία μόνες τους, να ψηφιστούν μόνοι τους και να κυβερνήσουν μόνοι τους, με ένα κοινοβούλιο θεσμικά απονομιμοποιημένο και με μάρτυρα υπερασπίσεώς του, το ΚΚΕ. Οτιδήποτε διαφορετικό, θα θέσει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εντός των δυνάμεων διαιωνίσεως του καθεστώτος.

Δεν νοείται Αριστερά που να αντι-Συνταγματοποιείται από την Ιστορική της διάχυση, χωρίς πρώτα να έχει Συνταγματοποιηθεί, δίνοντας την ευκαιρία στον πεινασμένο λαό, να τραγουδήσει τους στοίχους του Σαββόπουλου, στις γειτονιές του Ψυχικού και της Εκάλης. Το «Ας κρατήσουν οι χοροί», είναι ένα πολύ ωραίο και Συνταγματικό, για τις περιστάσεις, ανοιξιάτικο τραγούδι…