Οι ολιγάρχες του ΣΕΒ επαναφέρουν το Grexit και θέλουν δικό τους μνημόνιο

Με ένα αμφίσημο μήνυμα, από τις πρώτες κιόλας μέρες του 2017, οι ολιγάρχες του ΣΕΒ δείχνουν εκ νέου τις προθέσεις τους για κυριαρχία στην χώρα, επισείοντας την απειλή του Grexit και διεκδικώντας την εφαρμογή του δικού τους μνημονίου που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα τους σε βάρος της ταλαιπωρημένης τα τελευταία οκτώ χρόνια ελληνικής κοινωνίας.

Στο πρώτο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων, για το νέο έτος υπό τον τίτλο «2017: Annus Mirabilis ή Horribilis; Η επιλογή είναι στα χέρια μας!», ο ΣΕΒ σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «Αν διαιωνιστεί η σημερινή κατάσταση επιτροπείας από ξένους τεχνοκράτες, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη είτε θα παραμείνει στα χαρτιά, με υποκατάσταση της απουσίας ουσιαστικής συμμετοχής από κάποια ειδική επιτροπεία, είτε θα λυθεί κάποια στιγμή μέσω της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Και ενώ δίνεται η ψευδής τελικά εντύπωση ότι ο ΣΕΒ έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης και από “κουκουλοφόρος” της τρόικας γίνεται μασκοφόρος εκδικητής κατά των κακών ξένων δανειστών, μια καλύτερη ανάγνωση του μακροσκελούς κειμένου του εβδομαδιαίου δελτίου, “ξεκαθαρίζει” τα πράγματα.

Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, βασικός στόχος για το 2017 πρέπει να είναι η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας στην άσκηση των κατάλληλων δημοσιονομικών και αναπτυξιακών πολιτικών που θα δημιουργήσουν τη νέα Ελλάδα που παράγει και αποταμιεύει εντός της Ε.Ε. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δική μας υπόθεση.

«Το κυρίαρχο ζητούμενο παραμένει η αλλαγή στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση μείωσης της υπερφορολόγησης των συνεπών φορολογουμένων και οργανωμένων επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν αφενός με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, τη χρήση πλαστικού χρήματος και ηλεκτρονικής τιμολόγησης στις συναλλαγές, και αφετέρου με τη μείωση των λειτουργικών δαπανών μέσω βελτίωσης της παραγωγικότητας στον δημόσιο τομέα”, σημειώνει ο ΣΕΒ.

Στην συνέχεια, όμως, αποκαλύπτει τις προθέσεις του καθώς ζητά νέα αλλαγή του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος με στροφή σε ανταποδοτικό κεφαλαιοποιητικό σύστημα που ως γνωστό θα φέρει και νέο μαχαίρι στις συντάξεις.

Ακόμη πιο σαφής γίνεται η πρόθεση του ΣΕΒ για περαιτέρω ψαλίδι στους μισθούς των εργαζομένων καθώς κάνει λόγο για “σύγχρονη, ευέλικτη και ευνομούμενη αγορά εργασίας, όπως διαμορφώνεται από τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας”.

Ο ΣΕΒ μάλιστα δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα και επιτίθεται στην κυβέρνηση ακόμη και για τις δράσεις της υπερ των αδυνάτων στην δημόσια εκπαίδευση και κάνει λόγο “σε δράσεις εντυπωσιασμού όπως η διανομή, μέσω κονδυλίων ΕΣΠΑ, laptop σε περιφερειακά σχολεία, που μπορεί να εξυπηρετούν κάποιους στόχους πολιτικής αλλά δεν είχαν καμία σχέση με τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας – όπως είναι για παράδειγμα τα δομικά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης”.

Τέλος ο ΣΕΒ εμμέσως πλην σαφώς δείχνει να αποζητά τον αφανισμό των μικρομεσαιών επιχειρήσεων επισημαίνοντας ότι στην Ελλάδα οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι αναλογικά λίγες, διότι το πλέγμα φόρων και υπερ-ρυθμίσεων πλήττει κυρίως την οργανωμένη επιχειρηματικότητα.

Όπως αναφέρει ο ΣΕΒ “Έτσι, η οργανωμένη παραγωγή, υπερφορολογημένη και υπερ-ρυθμισμένη και έχοντας να ανταγωνιστεί στην εγχώρια
αγορά την άτυπη μικρομεσαία παραγωγή που επιβίωνε χάρη στη μη εφαρμογή της φορολογικής και εργασιακής νομοθεσίας, άρχισε να φθίνει σταθερά. Κανένας (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) πολιτικός όμως δεν ανησύχησε για αυτή την εξέλιξη, καθώς την ώρα που η παραγωγική οικονομία έχανε θέσεις εργασίας και δημιουργούσε κουφάρια πρώην εργοστασίων, και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα απομακρυνόταν
από αλυσίδες αξίες και μετασχηματιζόταν σε συνοικιακά μαγαζάκια και σουβλατζίδικα, οι αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο με υψηλούς μισθούς προσέφεραν το τερπνόν (ψηφοθηρία) μετά του ωφελίμου (συγκράτηση ανεργίας) και με μόνο κόστος μια έωλη μελλοντική αβεβαιότητα ως προς τα δημοσιονομικά μεγέθη και τη βιωσιμότητα του χρέους, που απεδείχθη στο τέλος καταλυτική, οδηγώντας βίαια το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας προς τα κάτω”.