Η αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων της πολιτικής

Για μήνες οι έρπουσες φήμες και η κυβερνητική σπερμολογία για “κούρεμα” του δυσβάστακτου ελληνικού χρέους, “χάιδευαν” τα αυτιά των εύπιστων και των ευαπάτητων αυτού του τόπου σε συνδυασμό πάντα με την επίτευξη του “πρωτογενούς πλεονάσματος”, ως απόρροια όχι βέβαια μιας συγκροτημένης αναπτυξιακής πολιτικής, αλλά ως αποτέλεσμα αφαίμαξης των “αγροδίαιτων χελωνών”, δηλαδή των μισθοσυντήρητων και μικροσυνταξιούχων πολιτών, ακόμα και των μακροχρόνια ανέργων…

Η φημολογία για το “κούρεμα” του χρέους αντικαταστάθηκε το τελευταίο χρονικό διάστημα από τη “σκληρή” διαπραγμάτευση της κυβέρνησης των εταίρων της συμφοράς μας, με διάφορα σενάρια για ελάφρυνση του χρέους είτε με επιμήκυνση του χρόνου ωρίμανσης των ομολόγων με μείωση ή εξασφάλιση σταθερών χαμηλών επιτοκίων, είτε με την περίοδο χάριτος για τους τόκους. Με κύκλους του υπουργού των Οικονομικών να διαδίδουν για “επίμονη” επιδίωξη της κυβέρνησης για επιμήκυνση μεταξύ 60 και 70 χρόνια, δηλαδή για 50 χρόνια, όπως προσανατολίζονται τα γνωστά κέντρα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

Όλα “μεθοδευμένα” και απομακρυσμένα από κάθε έννοια και περιεχόμενο “διαπραγμάτευσης”, προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις των δανειστών, με τους κυβερνώντες μονίμως να επαίρονται για επιτεύγματα οικονομικά, που μόνο την θυμηδία των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών μπορούν να προκαλούν. Κι ας “αρθρογραφεί” ο πρωθυπουργός σημειώνοντας με έπαρση για το “κέλυφος που σπάει και απελευθερώνονται οι δυνάμεις του ελληνικού λαού” ή ως αθυρόγλωσσος να διατρανώνει ότι επέρχεται η “σωτηρία” της χώρας.

Και την ίδια ώρα ο συνέταιρός του στην εξουσία, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έστω και καθυστερημένα, σε χθεσινή του τηλεοπτική συνέντευξη, συνέδεε τη διατήρηση της κυβερνητικής σταθερότητας με την αντοχή της Ελιάς, αυτού του πολιτικού μορφώματος, που οι δημοσκοπήσεις το φέρουν να αποδοκιμάζεται από την κοινωνία με ποσοστά της τάξης του 4% με 5%. Για να καταλήξει ο πρόεδρος του φυλλορροημένου ΠΑΣΟΚ στην εκτίμηση ότι “δεν είναι δυνατόν να μετέχουμε σε μια προσπάθεια αν δεν θέλει ο λαός…”.

Δρομολογούνται εξελίξεις. Αυτό είναι βέβαιο και ορατό δια γυμνού πλέον οφθαλμού. Είναι ο μόνος τρόπος για να βεβαιώσει ο σημερινός Έλληνας την ιστορική του ύπαρξη και να κραταιώσει την εθνική του αξιοπρέπεια και αυτοσυνειδησία. Ο πολίτης θα δρομολογήσει τις εξελίξεις. Και οι επερχόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις του δίνουν αυτή την ευκαιρία. Αν παραμείνει άβουλος και φοβισμένος, θα συνεχίσει την αναρρίχησή του προς το “Πουθενά” και το “Τίποτα” της πολιτικής κοροιδίας και της απάτης. Εχουμε ως λαός “πιάσει ουρανό”. Και προσβλέπουμε στην περαιτέρω αναρρίχησή μας,με παροιμιώδη ανοχή και μέχρι σήμερα χωρίς ενοχή!…

Η πικρή και σκληρή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας διδάσκει να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύννοια. Εμείς τι κάναμε μέχρι τώρα; Με παθητικότητα και έκδηλη φοβία μήπως και χάσουμε τα όποια κεκτημένα, πολλά ή και ελάχιστα, υποδεχόμασταν τα τετελεσμένα, αφού εξαντλούσαμε όλες τις προσδοκίες ως “δασκαλεμένη” μάζα από τους μεταπράτες των ονείρων μας. Και καταντήσαμε χαμένοι οδοιπόροι, ξένοι ανάμεσα στο “σήμερα” και το “αύριο”.

Και γινόμαστε νοσταλγοί, όσοι βέβαια διαθέτουμε ακόμη μνήμες, παλαιών καλών εποχών. Γινόμαστε απαθείς παρατηρητές άλλων κοινωνιών που δεν είναι “τσιμεντένιες” και “γύψινες”, αλλά δρώσες και ανοικτές, που αναδεικνύουν τις αξίες της ζωής, εμπεδώνουντα στοιχειώδη δικαιώματά τους, με τα δικά μας βάναυσα ποδοπατούνται, ενώ “σμιλεύουν ένα τρόπο ζωής, που ανανεώνεται και οξυγονούται μέσα στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, προνοιακού και αποσυμφορημένου, με προοπτική στο μέλλον και στη θετική κρίση της ιστορίας.

Και τελικά τι βιώνουμε; Την παγίωση διαδοχικών κατεστημένων για μικρά ή και μεγάλα χρονικά διαστήματα, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδιατάρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων της πολιτικής. Με τους άξιους να διαγκωνίζονται στο ασφυκτικό περιθώριο της πολιτικής δράσης. Και τους μέτριους και τους βλάκες να παράγουν πολιτικές εκτροπές και κοινωνικές ανατροπές. Τα κατεστημένα αλληλοανατρέπονται. Συγχρόνως όμως αλληλτροφοδοτούνται με “ανθρώπους”. Αυτού του είδους η εξουσία που δεσπόζει στην Ελλάδα, στελεχώνεται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας, ανεξάρτητα αν εμφανίζονται ως “ποτάμια” ή ως “ανεξάρτητοι” επίδοξοι εξουσιολάγνοι. Απλώς αλλάζουν προσωπείο και επιτείνουν έτσι την αποσύνθεση εκ των άνω, η οποία προκαλεί σταδιακά την απόγνωση εκ των κάτω.

Και όλοι εμείς τι κάνουμε; Ανεχόμαστε και ανεχόμαστε! Φοβόμαστε και φοβόμαστε! Αρκούμαστε στο σύνθημα για περισσότερη ψευδεπίγραφη ίσως ελευθερία και λιγότερη ευθύνη ως δασκαλεμένη, πειθαρχημένη, ενίοτε φανατισμένη και άβουλη μάζα, με μύριες όσες προσχηματικές δικαιολογίες για την αδράνειά μας. Ελεύθερη βούληση και ευθύνη, προσωπική ταυτότητα και σκέψη, πήγαν περίπατο! Αυτοσυνειδησία και επίγνωση βαρύφορτες από τις ανάγκες της καθημερινότητας, αλλά και από την αδυναμία μας να απαλλαγούμε από τις συνήθειές μας, αναζητούν το “βόλεμα” της συγκυρίας. Τι μας έμεινε; Η μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή προς το υπέρτατο Αγαθό και ως “νοερώς εφάψασθαι” του θείου. Τι να πει κανείς…Ισως η μεταφυσική ελπίδα να γίνει η αιτία του Νοείν!..

Βέβαια, μέχρι τότε, θα προηγηθούν οι εκλογές σε μερικές μέρες…Και ίσως η τραυματισμένη από την αδικία συνείδηση του νεοέλληνα οδηγηθεί σε εξέγερση εναντίον εκείνων που βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας…