Η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να διώχνει τα παιδιά της

Το πρώτο ισχυρό χτύπημα στην ευρωπαϊκή ιδέα, όσο και αν κάποιοι θέλουν να εθελοτυφλούν και να μην το βλέπουν ήταν η απόφαση του λαού της Μεγάλης Βρετανίας να φύγουν από την αγκαλιά της Ευρώπης.

Και η απόφαση αυτή των Βρετανών αντί να προβληματίσει τους Ευρωπαίους μάλλον τους έκανε να χάσουν την ψυχραιμία τους και να αρχίσουν σπασμωδικές κινήσεις για να δείξουν ότι δεν φοβούνται κανέναν και τίποτα.

Και δυστυχώς οι κινήσεις αυτές δεν αφορούν μόνο την ίδια τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά γενικότερα τις χώρες- μέλη της ΕΕ που αντιμετωπίζουν προβλήματα, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία , η Ιταλία.

Η Πορτογαλία και η Ισπανία βρίσκονται μπροστά στην απειλή μιας τιμωρίας, με την επιβολή προστίμων για δημοσιονομικές τους αστοχίες, εξ αιτίας της σκληρής γραμμής λιτότητας που έχει χαράξει η Γερμανία του Σόιμπλε.

Τι αποδεικνύει αυτό. Ό,τι η πολιτική σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας γερμανικής έμπνευσης και εφαρμογής δεν αποδίδει., τουλάχιστον μακροπρόθεσμα. Οι δυο χώρες κατάφεραν πρόσκαιρα να περιορίσουν τις δαπάνες τους επί τη βάσει των γερμανικών προδιαγραφών, αλλά τελικά «κύλησαν» πάλι , αφού οι πολιτικές αυτές είναι αδύνατον να διατηρηθούν επί μακρόν, καθώς φτωχοποιούν τις κοινωνίες και οδηγούν σε βαθιά ύφεση την οικονομία.

Το πλέον ανησυχητικό, όμως, είναι ότι και στις περιπτώσεις των δυο προαναφερόμενων χωρών, οι ευρωπαίοι «εταίροι» δεν επιθυμούν να δείξουν αλληλεγγύη και ακολουθούν τις γερμανικές προσταγές, όπως διαφάνηκε και από την απόφαση του Eurogroup.

Σε μια περίοδο αμφισβήτησης της Ευρωπαϊκής ενοποίησης , με τον ευρωσκεπτικισμό να κορυφώνεται, προφανώς και είναι τακτικό λάθος να δυναμιτίζεται περαιτέρω το κλίμα εμπιστοσύνης στην ΕΕ με την δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων» .

Ευχής έργον θα ήταν να τερματιστεί αυτή η τακτική επίδειξης δύναμης από μέρους της Γερμανίας και των δορυφόρων της προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στο δια ταύτα να ληφθεί απόφαση για την μη επιβολή προστίμων ή άλλων κυρώσεων σε Ισπανία και Πορτογαλία σε μια επίδειξη στροφής πολιτικής προς την πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

Μια αντίστοιχη πολιτική θα πρέπει να ακολουθηθεί και στην Ιταλία, στο διαφορετικό βέβαια πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, αυτό της τραπεζικής κρίσης.

Η γερμανική εμμονή να μην βοηθηθούν οι ιταλικές τράπεζες από το κράτος, αλλά να κουρευτούν οι καταθέσεις για να σωθούν οι τράπεζες σε βάρος των πολιτών καταθετών τους, φυσικά και είναι λανθασμένη.

Όπως λανθασμένες είναι και πολλές άλλες ευρωπαϊκές πρακτικές.

Απαιτείται κατά συνέπεια άμεση αναθεώρηση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, και βεβαίως της λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και γενικότερα η προώθηση μιας κοινής ευρωπαϊκήςπολιτικής.

Η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να διώχνει τα παιδιά της.