Η ευθύνη που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας είναι ιερή

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι…

Γιατί κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα…;!

Μήπως γιατί έχουμε στρογγυλοκαθίσει πάνω εκεί ψηλά, με την ωραία θέα, και δεν βλέπουμε κάτω από τη σηκωμένη μύτη μας;

Γιατί κάθε φορά εκφράζουμε τη θλίψη μας, το θυμό μας, την οργή μας και την απογοήτευση και μετά ξεχνάμε η μας “περνάει”;

Πότε επιτέλους θα αναλάβουμε τις ευθύνες των πεπραγμένων μας;

Ξέρετε, υπάρχουν πολλοί γονείς που τιμωρούν τα παιδιά τους για τις αταξίες, τους στερούν την έξοδο όταν κάνουν σκανδαλιές ή δεν συμμορφώνονται με τις επιθυμίες τους.

Γενικά επιλέγουν να ενεργούν με αυτό τον τρόπο, διότι είναι οι “μεγάλοι” και άρα αυτό συνεπάγεται ότι μπορούν και έχουν το δικαίωμα αυτής της συμπεριφοράς.

Με λίγα λόγια δηλώνουν τη διαφορά “δυναμικού”.

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί γίνεται μεγάλος;

Τι γίνεται όταν παύει πλέον να υπάρχει αυτή η διαφορά;

Θα σας πω τι γίνεται…

Το μικρό παιδάκι, όντας πλέον μεγάλος, έχει διδαχθεί ότι ο δυνατός επιβάλλει και επιβάλλεται.

Άρα θεωρεί ότι μπορεί να “ποδοπατήσει”, να αδικήσει και να τιμωρήσει τον “αντίπαλο” του, αν αυτός είναι “αδύναμος”.

Η ευθύνη των γονιών, είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με συνέπεια, σταθερότητα, ασφάλεια και αγάπη!

Να τους διδάξουν το σωστό χωρίς να ρητορεύουν και χωρίς να τους το επιβάλλουν!

Σκοπός τους θα πρέπει να είναι η επίτευξη συνεργασίας με αυτά τα μικρά και εύπλαστα πλασματάκια, καθώς ο,τι τους διδάξεις, αυτό θα υιοθετήσουν ως παγιωμένη συμπεριφορά στο μέλλον.

Διδάσκεις στην κόρη σου ότι ο άνδρας έχει ένα λόγο παραπάνω;

Πως η γυναίκα αναλαμβάνει τις δουλειές του σπιτιού και ότι οι άνδρες δεν πλένουν, δεν καθαρίζουν, δεν σιδερώνουν, δεν σφουγγαρίζουν και ασφαλώς δεν μαγειρεύουν.

Αντίστοιχα διδάσκεις στους πασάδες σου, πως όλα τα παραπάνω, επουδενί δεν είναι ανδρικές δουλειές και ασφαλώς θα τις κάνει η γυναίκα που θα παντρευτούν.

Έτσι λοιπόν γλυκιά μανούλα, γέμισες τη πατρίδα με “αντράκια” που παντρεύονται για να έχουν “ένα πουκάμισο σιδερωμένο βρε αδερφέ” και ένα πιάτο σπιτικό φαγητό να τους περιμένει σε ένα πεντακάθαρο σπίτι.

Με τον τρόπο αυτό λοιπόν γίνεται ο γάμος μια “διευκόλυνση” για τη “μετά-μανούλα εποχή”.

Επίσης έμαθες στον γιόκα σου ότι οι άνδρες δεν κλαίνε;

Ότι οι άνδρες δεν δείχνουν συγκίνηση και ευαισθησία.

Προς θεού, αυτές είναι “γυκαικουλίστικες” γελοίες συμπεριφορές!

Οι άντρες δεν ακούν κλασική μουσική και όπερες… δεν βλέπουν ρομαντικές ταινίες, αλλά ακούν λαϊκά ελεεινά καψουροτράγουδα, και βλέπουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας με αίμα και σκληρότητα…

Ο άντρας ο σωστός μπορεί και οφείλει να “ε-πηδήξει” έναν πλούσιο κατάλογο ερωτικών εμπειριών κι αυτός ο κατάλογος είναι ο θησαυρός, η προίκα του και οι άθλοι για τους οποίους θα καυχιέται.

Αντίστοιχα, η γυναίκα εάν αρχίσει να μετράει ερωτικούς συντρόφους πάνω από δυο η τρεις με το ζόρι, τότε αρχίζουν οι ωραίοι χαρακτηρισμοί του τύπου: εύκολη, πουτανάκι, ξεκωλάκι…. και ασφαλώς ΟΧΙ για σπίτι και οικογένεια!

Πώς λοιπόν, διαβάζοντας όλα αυτά, αναρωτιέστε γιατί δεν υπολογίζει ο άνδρας το γυναικείο φύλο;

Πώς αναρωτιέστε γιατί δεν είναι ευαίσθητος απέναντι στα συναισθήματα και τα “θέλω” μια γυναίκας;

Όποιος ξεφεύγει από τα παραπάνω πρότυπα και στερεότυπα στηλιτεύεται και λοιδορείται.

Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί γίνεστε γονείς και περνάτε στα παιδιά σας, τα απωθημένα σας και τα παλαιολιθικά στερεότυπα που σας στοιχειώνουν.

Γιατί δεν έχετε καμία συναίσθηση του τι σημαίνει μεγαλώνω ένα παιδί.

Νομίζετε πως αυτά τα πλασματάκια, που φέρνετε στο κόσμο, οφείλουν να γίνουν οι καθρέφτες όλων των στρεβλώσεων της δίκης σας ζωής.

Σας έχω νέα.

Ο ρόλος του γονέα είναι ιερός!

Όπως έχω ξαναπεί, φροντίστε να αφήνετε καλύτερα παιδιά στον κόσμο μας.

Με ήθος, αρχές, αίσθημα δικαιοσύνης και συνεργασίας, με αγάπη και καλοσύνη!

Φτιάξτε σωστούς και άρτιους ανθρώπους, για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος και το μέλλον μας πραγματικά ευοίωνο.

Διαφορετικά θα διαιωνίζεται η σαπίλα, η κακία και η αδικία από γενιά σε γενιά, κάνοντας τη κοινωνία μας ολοένα και πιο απάνθρωπη και ελεεινή.

Ας αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας.

Ας φροντίσουμε να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο μας και όχι τον κόσμο μας στα παιδιά μας.

Τα παιδιά είναι η παρακαταθήκη του “αύριο”.

Οφείλουμε να φροντίσουμε για ένα καλύτερο “αύριο” λοιπόν…