Που θα πάνε οι ψηφοφόροι;

Όσο και αν επιχειρείται, ένθεν και ένθεν, να διαστρεβλωθεί η πραγματική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα μας, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

Όπως δεν μπορεί κάποιος να απαξιώσει τις προσπάθειες που έχουν γίνει για δημοσιονομική πειθαρχία, άλλο τόσο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η χώρα βρίσκεται σε πορεία ανάκαμψης της οικονομίας της που θα έχει άμεσα οφέλη στο κοινωνικό σύνολο.

Το πρωτογενές πλεόνασμα, η έξοδος στις αγορές για δανεισμό, ήταν κάποια βήματα φυγής προς τα μπρος, αλλά αντικειμενικά δεν έχουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μετρήσιμα αποτελέσματα στην οικονομία και στην κοινωνία, όπου επικρατεί η ανεργία, η φτώχεια , αλλά και η παντελής έλλειψη κινήτρων που θα έδινε μια νέα ώθηση στην επιχειρηματικότητα.

Για την φτώχεια και την ανεργία ότι και να γράψει κανείς είναι γνωστά και επώδυνα.

Δυστυχώς, όμως, επώδυνη είναι και η κατάσταση που βιώνουν σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να πτωχεύουν. Αυτή τη περίοδο μάλιστα, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της κυβέρνησης, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να δανειστούν ακόμη και αν είναι υγιείς και φερέγγυοι.
Οι τράπεζες έχουν κλείσει ερμητικά τις στρόφιγγες της ρευστότητας.

Και σε κάποιες λίγες περιπτώσεις όσοι τα καταφέρνουν μετά χιλίων βασάνων να χρηματοδοτηθούν, δανείζονται με επιτόκια τριπλάσια από αυτά που απολαμβάνουν οι βορειοευρωπαίοι επιχειρηματίες.

Ένας Έλληνας επιχειρηματίας , αν βάλει υποθήκη ότι έχει και δεν έχει ίσως καταφέρει να δανειστεί για την ανάπτυξη της υγιούς επιχείρησης του με επιτόκια κοντά στο 10%, ενώ ένας γερμανός επιχειρηματίας του ίδιου βεληνεκούς δανείζεται σήμερα με επιτόκια γύρω στο 3%, γεγονός που καθιστά τον Έλληνα μη ανταγωνιστικό.

Πως λοιπόν θα έρθει η επιχειρηματική άνοιξη στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι συγκυβερνώντες στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ;

Γιατί αν περιμένουμε για να βγούμε από τη κρίση τις ξένες επενδύσεις , αυτές μάλλον θα αργήσουν πολύ. Άλλωστε μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει απολύτως καμιά μεγάλη ξένη επένδυση που να δημιούργησε θέσεις εργασίας και να καλλιέργησε πραγματικές προσδοκίες για ανάπτυξη.

Επιμένω στο ζήτημα της επιχειρηματικότητας γιατί παραδοσιακά η επιχειρηματική τάξη ήταν αυτή που αποτελούσε μια από τις βασικότερες δεξαμενές ψήφων για το βασικό κόμμα της συγκυβέρνησης, τη Νέα Δημοκρατία.

Η μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, όμως, επλήγη και συνεχίζει να πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια των μνημονίων. Και δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός των επιχειρήσεων από την χρηματοδότηση που έχει αποξενώσει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες από τον πολιτικό χώρο που πρόσκεινταν στο παρελθόν. Όλα τα τελευταία χρόνια δέχτηκαν μια άγρια φορολογική επιδρομή , αλλά πάνω από όλα μια λυσσαλέα επίθεση κατασυκοφάντησης τους, αφού από τις τελευταίες κυβερνήσεις επιχειρήθηκε να καταδειχτούν συλλήβδην οι επιχειρηματίες ως φοροκλέφτες και αισχροκερδείς απατεώνες.

Την ίδια στιγμή, η πρακτική της κυβέρνησης να καταδεικνύει κάθε φωνή διεκδίκησης ως συντεχνία, έχει αποξενώσει από την Νέα Δημοκρατία και άλλες επαγγελματικές τάξεις.

Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της , όπως φαρμακοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, καθηγητές, δάσκαλοι και πολλοί άλλοι επιστημονικοί κλάδοι πνέουν τα μένεα κατά της κυβέρνησης , καταγγέλλοντας την για αποφάσεις που αφανίζουν τους κλάδους τους προς όφελος εγχώριων και ξένων μεγαλοσυμφερόντων.

Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας , όπως στη ναυτιλία, στην ενέργεια με τους επενδυτές στα φωτοβολταϊκά, στην γεωργία με τους κτηνοτρόφους.

Όσον αφορά δε τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όσοι απ αυτούς ανήκαν κάποτε στις τάξεις των ψηφοφόρων της ΝΔ, μάλλον έχουν προ πολλού αποχωρήσει λόγω των περικοπών, των διαθεσιμοτήτων, των εξευτελιστικών μισθών, της πλήρους κατάργησης κάθε εργατικού δικαιώματος. Αλλά για αυτούς μάλλον πονάει περισσότερο το άλλο- μικρό- κόμμα της συγκυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες είχε καταφέρει να τους προσεταιριστεί.

Και ευλόγως γεννάται το ερώτημα, αν όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι φύγουν από τα δύο κόμματα που θα πάνε;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη, με δεδομένα τα δημοσκοπικά ευρήματα των τελευταίων μηνών. Γιατί αυτά δείχνουν ότι δεν κατευθύνονται προς το αντίπαλο δέος το ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε είναι γεγονός, για όσους κυκλοφορούν στην κοινωνία και δεν φορούν παρωπίδες, ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί –δικαίως ή αδίκως- να φοβίζει τους παλαιούς ψηφοφόρους των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων. Και αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις και κυρίως χρησιμοποιεί καταγγελτικό λόγο που δεν συνοδεύεται από πειστικές πρακτικές προτάσεις.

Παράλληλα – και αυτό δεν αμφισβητείται από τους υγιώς σκεπτόμενα πολίτες- δεν αντιμετωπίζεται με ίσους όρους από μεγάλα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, που προβάλλουν υπέρμετρα τις αδυναμίες του την ώρα που διογκώνουν παραπλανητικά τις όποιες επιτυχίες της συγκυβέρνησης.

Το ερώτημα λοιπόν που θα πάνε οι ψηφοφόροι που φεύγουν από τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, με σιγουριά θα απαντηθεί το βράδυ των ευρωεκλογών. Και θα καθορίσει την επόμενη μέρα που ότι και αν γίνει θα είναι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη.