Το ζητούμενο είναι να μπορούμε και να μιλάμε αρχαία Ελληνικά

Αν και ολόκληρες γενιές Ελλήνων, και αναφέρομαι κυρίως στις προ του 1980 γενιές, υποτίθεται ότι διδάχτηκαν αρχαία Ελληνικά, κανείς δεν ήταν σε θέση να μιλήσει αρχαία Ελληνικά. Κανείς!

Επί δεκαετίες ολόκληρες διδασκόταν -υποτίθεται- στο σχολείο μια γλώσσα που κανείς δεν μπορούσε στη συνέχεια να μιλήσει.

Ούτε εκείνοι που τη δίδασκαν, ούτε φυσικά οι μαθητές τους.

Μετά άρχισε μια τρέλα. Μια τα καταργούσαν, μια τα επανέφεραν, αλλά πάλι, κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει αρχαία Ελληνικά.

Και κανείς σε αυτή τη χώρα δεν αναρωτήθηκε το αυτονόητο: Πώς είναι δυνατόν να διδάσκουμε μια γλώσσα που ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μιλήσει; Τι κάνουμε λάθος;

Το θέμα για εμένα, λοιπόν, δεν είναι εάν θα καταργηθούν ή όχι αυτά τα αρχαία Ελληνικά, που δεν ωφελούν κανέναν όπως διδάσκονται, αλλά πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας τρόπος διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών ώστε να μπορούμε και να τα μιλάμε!

Κλείνοντας να σημειώσω ότι δεν θεωρώ τα αρχαία Ελληνικά “νεκρή γλώσσα”, όπως λένε τα “μαθητούδια” της “Σχολής της Φρανκφούρτης”, διότι σε αυτή γλώσσα γράφτηκαν τα πλέον ολοζώντανα κείμενα που ακόμα και σήμερα “μιλούν” στην εποχή μας και “απαντούν” σε όσα μας απασχολούν.

Κάθε φορά που “μεταφράζουμε” ή “αποδίδουμε” ένα κείμενο από τα αρχαία Ελληνικά στα νέα Ελληνικά ή σε κάποια άλλη γλώσσα, επειδή υπάρχουν έννοιες και λέξεις αδύνατο να μεταφραστούν ή να αποδοθούν, διότι οι σημερινές μας γλώσσες είναι φτωχότερες εκείνης, ακρωτηριάζουμε, παραποιούμε, παρανοούμε και πολλές φορές διαστρεβλώνουμε τα σπουδαία νοήματα των συγγραφέων.

Τα αρχαία Ελληνικά δεν πρέπει απλώς να διδάσκονται για “χάρη της γλώσσας”, όπως υποστηρίζουν οι “σχολαστικοί φιλόλογοι”, αλλά πρωτίστως για χάρη τη φιλοσοφίας και της ανθρωπότητας, για χάρη δηλαδή της ελευθερίας των ανθρώπων.

Όποιος αρνείται τα αρχαία Ελληνικά είναι εχθρός της ανθρώπινης ελευθερίας.