Η κυβέρνηση πάσχει από… “άγχος χειραγώγησης”

Όσο πλησιάζει ο χρόνος της αυθεντικής αποτύπωσης της λαϊκής θέλησης, στο «κυρίαρχο» πολιτικό και επικοινωνιακό τοπίο εκδηλώνονται συμπεριφορές που αν μη τι άλλο εκπέμπουν «άγχος χειραγώγησης».

Ενδιαφέρονται όχι τόσο στο να απαντήσουν στα μεγάλα κοινωνικά, παραγωγικά και οικονομικά προβλήματα που οι πολίτες εκφράζουν, όσο στο να διατυπώνουν «τεχνητά ερωτήματα» προκειμένου να «συσκοτίσουν» τα κριτήρια των εκλογικών επιλογών, με δραματικού χαρακτήρα «εικονικά» διλήμματα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «επικοινωνιακής – πολιτικής» σύγχυσης παρουσιάζεται η ταύτιση του αιτήματος της «πολιτικής σταθερότητας» με «τον μονόδρομο κυβερνητικής διαχείρισης».

Προφανώς ο στόχος είναι απλός:

Να ταυτιστεί το αίτημα για «πολιτική σταθερότητα» μόνο με την ασκούμενη πολιτική και να επιβληθεί στον πολίτη ως «δημοσκοπική ερμηνεία».

Ο ισχυρισμός διατυπώνεται ως εξής:

«Παρ ότι είναι επώδυνο, δεν μπορεί να υπάρξει «πολιτική σταθερότητα» με άλλη πολιτική και κοινωνική συμμαχία διακυβέρνησης αλλά και πολιτικών χειρισμών!».

Ότι δηλαδή δεν μπορούν -όπως διεκδικούν οι δυνάμεις της αριστεράς και του κέντρου-, να συνυπάρχουν ως κυβερνητική πολιτική επιδίωξη ταυτόχρονα η κοινωνική, η παραγωγική, η δημοκρατική και η πολιτική σταθερότητα!

Με αυτή την έννοια η «υπόθεση Μπαλτάκου» υποβαθμίζεται.

Παρουσιάζεται ότι το γεγονός εμπλοκής με τη «Χρυσή Αυγή» στη διαχείριση της κυβερνητικής πολιτικής δεν αθροίζει και προβλήματα δημοκρατίας στα ήδη υφιστάμενα οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά που είναι σε εξέλιξη.

Η επίπτωση σε βάρος της λειτουργίας των θεσμών και της δικαιοσύνης, αξιολογείται ως μεμονωμένο περιστατικό που εξελίχθηκε από «ένα πρόσωπο» που προξένευε(;) διαμόρφωνε(;)… σχέση(για ποιους;)… με το «ναζιστικό μόρφωμα Χρυσή Αυγή». Μόνο που το πρόσωπο αυτό είχε επιλεγεί από την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της για να συντονίζει, να διαχειρίζεται και εκ των πραγμάτων να αναδιαμορφώνει τους κυβερνητικούς και πολιτικούς στόχους.

Ακριβώς όμως, γι αυτό το λόγο, επειδή όλα αυτά αφορούν τον πυρήνα των πρωτοβουλιών, των δράσεων και των προθέσεων μιας κυβερνητικής πολιτικής που επιφέρει επώδυνες αλλαγές στο κοινωνικοοικονομικό και θεσμικό περιβάλλον των πολιτών και της χώρας, δεν μπορεί να αξιολογείται ως στιγμιαίο συμβάν «προσωπικού χαρακτήρα»!

Ένα θέμα λοιπόν πολιτικό και κοινωνικό και δημοκρατικό γιατί δεν πρέπει να απασχολεί την σκέψη, τις επιλογές, να αθροίζεται δηλαδή στα «κριτήρια ψήφου» του πολίτη λίγο πριν από τις κάλπες;

Δεν σχετίζεται με το ερώτημα: κατά πόσον στο όνομα -προσέξτε- όχι της πολιτικής, αλλά της «κυβερνητικής σταθερότητας» μπορεί να επιχειρηθεί ώστε να καταστούν δημοκρατικό πολίτευμα, κοινωνία, οικονομία και χώρα, όμηροι μιας νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης;

«Σταθερότητα» για ποιες επιδιώξεις και για ποιους στόχους λοιπόν;

Η πολιτική σταθερότητα προκύπτει ως αποτέλεσμα συντεταγμένης έκφρασης της κοινωνικής θέλησης και λειτουργίας στους θεσμούς της δημοκρατίας!

Είναι ταυτόχρονα ευθύνη των πολιτικών σχηματισμών (κομμάτων) ώστε με τις προγραμματικές τους επιδιώξεις, τις αξίες τους και τις πολιτικοκοινωνικές τους συμμαχίες, στα πλαίσια της εκλογικής και κοινωνικής καταγραφής να την προωθούν.

Όλα τα προηγούμενα καθιστούν προφανές ότι η «πολιτική σταθερότητα» για την εφαρμογή ενός σχεδίου ανασυγκρότησης δεν σχετίζεται με μια μόνο κυβερνητική συμμαχία κόμματων, πολύ περισσότερο όταν η κοινωνία δείχνει με την πρόθεση ψήφου ότι αναζητά και άλλη επιλογή που θα ταυτίζει την πολιτική με την κοινωνική και αναπτυξιακή σταθερότητα.

Αναμφίβολα λοιπόν η συνομιλία στελέχους της κυβέρνησης με τον Κασιδιάρη έπληξε την αξιοπιστία και δημιουργεί αστάθεια εμπιστοσύνης για την αποστολή της.

Η δημοκρατία όμως δεν έχει αδιέξοδα. Διερευνά τις πτυχές του κάθε θέματος επαναφέροντας εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Αλλά και η κοινωνία έχει πάντα τη δύναμη μέσα από τους θεσμούς και τους αγώνες, να διαμορφώνει συσχετισμούς που αποτρέπουν τους θανάσιμους εναγκαλισμούς της δημοκρατίας!