Στην εποχή των ημι-συναισθημάτων απλά… ΖΗΣΤΕ!

Ζούμε πραγματικά στην πιο παράξενη εποχή!.. Σε μια εποχή απείρων επιλογών, χύμα καταστάσεων και ημι-συναισθημάτων!

Μάθαμε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά μας!

Δειλιάζουμε να ερωτευθούμε και τρέμουμε να αγαπήσουμε μήπως και δεν αγαπηθούμε, μήπως δεν βρούμε την ανάλογη ανταπόκριση και μήπως τελικά χρειαστεί να τσαλακωθούμε ή στο τέλος να βρεθούμε πληγωμένοι!

Έτσι λοιπόν αποφασίζουμε να μείνουμε μόνοι και άδειοι.

Βαφτίζουμε τη δειλία μας άνεση και το φόβο μας “μοναξιά εκ πεποιθήσεως”.

Ξεκινάμε κάτι και πάντα σκεφτόμαστε τι θα γίνει αν στραβώσει;

Τι θα γίνει αν δώσουμε κάτι από μας και δεν βρούμε ανταπόκριση;

Φροντίζουμε έτσι λοιπόν να μη ξεμείνουμε ποτέ από δεύτερες ευκαιρίες, από τρίτες επιλογές και από “τρίτους” ανθρώπους να “διασκεδάζουν” την ανία μας!..

Καταλήγουμε με ευκολία σε καρδιά αγκινάρα κι αισθήματα κολοκύθια.

Ζούμε σε μια εποχή λοιπόν που “μας” πουλάμε φτηνά και νομίζουμε, τρομάρα μας, πως παίζουμε και ακριβό παιχνίδι.

Η αλήθεια κι η ευτυχία όμως, ποτέ δεν κρύβονται σε ποσότητες κι επιλογές φίλοι μου! Ποτέ δεν βρίσκονται σε πολλές πόρτες διαφυγής.

Η αλήθεια και η ευτυχία βρίσκονται μόνο σε μια πόρτα. Σε μια πόρτα που και ορθάνοιχτη να είναι δεν θέλουμε να φύγουμε.

Το θέμα είναι να είμαστε κάπου γιατί δεν θέλουμε να είμαστε πουθενά αλλού.

Φτάνει πια με το σχεδόν σχέσεις… σχεδόν έρωτας… σχεδόν ενδιαφέρον…

Έχουμε καταλήξει να τα έχουμε όλα σε αφθονία και στην πραγματικότητα να μην έχουμε απολύτως τίποτα.

Κενοί και άδειοι περιφερόμαστε και υπάρχουμε για να ικανοποιούμε τη ματαιοδοξία μας, βάζοντας τείχη ψηλά, σε ό,τι φαίνεται, ό,τι μπορεί να μας χαρίσει ευτυχία, αλήθεια και ηρεμία ψυχής και μυαλού!

Δεν λέω ότι είναι εύκολο να βρεις πού ανήκεις. Συμβιβαζόμαστε όμως καθημερινά σε πολλά πράγματα.

Συμβιβαζόμαστε και αφήνουμε τα όνειρά μας μισά έως και τα εγκαταλείπουμε!

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε σε μια ρουτίνα που μας πνιγεί κάθε μέρα και περισσότερο.

Πόσο μίζερο και ξενέρωτο αυτό το “βολεύομαι” ή το “προσπαθώ”.;!

Μπορώ να δεχτώ το να ψάχνεις λόγους να μη φύγεις, ενώ ίσως και να έπρεπε…!

Δε μπορώ όμως να δεχτώ να προσπαθείς να βρεις λόγους για να μείνεις!

Δεν μπορώ να δεχτώ συμβιβασμούς στην αγάπη και στον έρωτα! Αρνούμαι!

Τι έχουμε πάθει όλοι; Τι ύπνο ζούμε και πορευόμαστε έτσι κενοί, άδειοι και απόμακροι;;!!

Να αγαπάμε! Να ερωτευόμαστε! Να νιώθουμε! Να πονάμε και να πληγωνόμαστε!Γι’ αυτό έχουμε καρδιά!

Αλλιώς δεν ζούμε… Απλά υπάρχουμε!

Ζήστε γαμώτο!!! ΖΗΣΤΕ!