Οι πολιτικοί της φυγής και της υποκριτικής ευλάβειας

Οι πολιτικοί της φυγής βρίσκουν πάντα την ευκαιρία να μην ασχοληθούν με τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Φορώντας την “κουκούλα” της υποκριτικής ευλάβειας και εκμεταλλευόμενοι την όποια “ευνοϊκή συγκυρία” αποπροσανατολίζουν το λαό. Κι όμως, ο λαός είναι αμετάκλητα προσκεκλημένος σε μια ιστορική αποστολή. Για να ανταποκριθεί, οφείλει να ενσαρκώνει αξίες. Οι αδυναμίες, τα πάθη, η αναπόδραστη ανάγκη της καθημερινότητας, οι εθνικοί μεσσιανισμοί, που καταχειμάζουν την ισχυρή συνείδηση ενός λαού, πάντα υπεισέρχονται.

Οι ποδηγέτες του όμως έχουν χρέος να μην υποθάλπουν τις αδυναμίες ενός λαού. Γιατί τότε αρχίζει η μοιραία κατολίσθησή του. Τα ιδανικά φαίνονται “ιδανικά” και κατόπιν επιδιώκει δανεικά “ιδανικά”, για να μπορεί να αντιδρά. Οι πολίτες γίνονται συλλέκτες των χειρίστων πληρώνοντας πάντα τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν απλώς δοκιμασθεί η υπομονή και η αντοχή του λαού. Έχουν δημοπρατηθεί η ελπίδα του και τα όνειρά του. Και η δημοπρασία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Από τις αίθουσες και τα σαλόνια στους… πάγκους. Η πραμάτεια ξεπουλιέται!

Βαρύς ο απολογισμός αυτών των τελευταίων δεκαετιών. Καθηλώθηκαν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου σε μια οδυνηρή απραγία. Περάσαμε βέβαια τον Ρουβίκωνα της Ευρώπης. Τότε , επί Καραμανλή. Και επί Σημίτη, μπήκαμε με θριαμβολογίες στην ΟΝΕ. Χωρίς όμως τα “οφέλη” αυτής της εισόδου να γίνουν καταληπτά από το μέσο Έλληνα, παρ’ όλα τα επικοινωνιακά τρικ της τότε κυβέρνησης. Εξακολουθούσε η νοικοκυρά να γυρίζει με μισοάδειο το καλάθι της από τη συνοικιακή λαϊκή αγορά. Με τη “συνοικιακή λογική” της καθηλωμένη στην αδήριτη αναγκαιότητα της επιβίωσης. Υπερχρεωμένα τα περισσότερα νοικοκυριά σε περιόδους υποτιθέμενης ανάπτυξης και ευδαιμονίας… Καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και συναλλαγματικές.

Και ακόμη ηχεί στα αυτιά των απλών πολιτών του μεροκάματου τότε, της ανεργίας και της ανέχειας σήμερα, η πομπώδης έκφραση “περάσαμε το στόχο με τα κριτήρια του Μάαστριχ”. Και από την άλλη ο πληθωρισμός, η ακρίβεια και ο υπέρμετρος δανεισμός είχαν πάρει την ανηφόρα και η ελπίδα του λαού την κατηφόρα! Με τους κυβερνητικούς τεχνοκρατικούς εξορκισμούς δεν ήταν δυνατόν να καταπολεμηθεί η χρόνια μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας.

Περάσαμε τον Ρουβίκωνα της Ευρώπης. Αποδείχθηκε ωστόσο ότι αποτελούσαμε τους ουραγούς στην αναπτυξιακή πορεία των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι ας δήλωνε τότε ο Σημίτης αυτάρεσκα ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη σε ανάπτυξη μεταξύ των εταίρων της στην Ευρώπη. Και ακολούθησε η… τραγωδία των μνημονίων και των αλλοπρόσαλλων πολιτικών πρακτικών. Ακολούθησε επί της ουσίας η “προδοσία” ενός ανυπεράσπιστου και μονίμως στις παραισθήσεις και στις ψευδαισθήσεις εγκλωβισμένου λαού. Ενός εύπιστου, ευαπάτητου και εθισμένου στην παραμυθία λαού.

Αλίμονο σ’ όποιον περνάει Ρουβίκωνες μ’ ένα “στράτευμα” που μόνο να πολεμήσει δεν μπορεί. Όταν μάλιστα η δημαγωγία, η πολιτική αδολεσχία και ο βερμπαλισμός, για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων, εξαρθρώνουν και τους τελευταίους αρμούς, το… στράτευμα το ρίχνει στο πλιάτσικο, ώσπου να παραδοθεί και να εξοντωθεί. Και σήμερα, με τους πολίτες να στενάζουν από τα δυσβάστακτα μέτρα των μνημονίων, με την εθνική αξιοπρέπεια να έχει ποδοπατηθεί, πάλι μπροστά στον Ρουβίκωνα στέκονται οι κυβερνώντες, αλλά και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης. Θυμίζουν τη μάνα του Κίτσου, που καθόταν στην άκρη στο ποτάμι και τον παρακάλαγε να στρίψει… κείθε “για να περάσει αντίπερα”. Στην αντίπερα όχθη είναι σωρευμένα τα προβλήματα. Το φάσμα του ΤΙΠΟΤΑ!

Και οι κυβερνώντες με τις “κουκούλες” άλλοτε της υποκρισίας κι άλλοτε της τρομοκρατίας και των εκβιαστικών πολιτικών διλημμάτων, γνωρίζοντας την ιδιοσυστασία του ελληνικού λαού, εξαγγέλλουν ως αρχιερείς και επί των νεκρών υδάτων… Και ανακοινώνουν νούμερα και θριαμβολογούν για το “πρωτογενές πλεόνασμα” και υπόσχονται έξοδο από την κρίση και “εισβολή” της χώρας στις διεθνείς αγορές με ταυτόχρονη “έφοδο” στην δεινοπαθούσα Ελλάδα προθύμων επενδυτών…

Υπόσχονται ανάπτυξη και ανάκαμψη στο βάθος του τούνελ… Αλήθεια, πόσο απροσμέτρητο είναι αυτό το βάθος του τούνελ; Με αποφλοιωμένη τη συνείδησή τους. Έχουμε έτσι την υποτιθέμενη ευημερία κάποιων δημοσιονομικών αριθμών, αλλά κυρίως των υποσχέσεων. Και η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων του τόπου στέκεται σε λεξιθηρικά επίπεδα.

Στην πράξη έχουμε την πολιτική της φυγής! Αυτή η πρακτική των πολιτικών να παραμένουν από την εδώ πλευρά του Ρουβίκωνα, οι μεν για την κάρπωση της εξουσίας, οι δε για την αρπαγή της, διαβρώνει τη δημοκρατία. Οι Έλληνες έχασαν όχι απλώς το τρένο της ανάπτυξης, αλλά κάθε προοπτική αξιοπρεπούς ζωής. Συνωστισμένοι στις αποβάθρες των σταθμών, δεν έχουν πλέον κουράγιο να ρωτήσουν αν καταργήθηκε η γραμμή!…