Γιατί το Ισλαμικό Κράτος χτύπησε Παρασκευή και 13 – Πώς συνδέεται με τους Ναΐτες Ιππότες!

Σίγουρα όλοι παρατηρήσατε ότι το Ισλαμικό Κράτος επέλεξε να χτυπήσει το Παρίσι την Παρασκευή και 13 του Νοεμβρίου 2015. Γιατί όμως αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα;

Η Παρασκευή και 13 θεωρείται γρουσούζικη – καταραμένη ημέρα στη δυτική Ευρώπη. Ο μύθος της Παρασκευής και 13 ξεκινά από την καταστροφή του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών.

Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 πολλοί Ναΐτες Ιππότες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά Φιλίππου Δ’ του Ωραίου, ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους.

Ο τελευταίος με την υποστήριξη του Πάπα Κλήμη του Ε΄, ο οποίος κατάργησε το τάγμα ΚΑΙ δήμευσε όλη τους την περιουσία (συμπεριλαμβανομένων και τεράστιων εκτάσεων γης).

Πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου Ζακ ντε Μολέ (Jacques de Molay), υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά.

Νεότερες ανακαλύψεις έχουν φέρει στο φως έγγραφα της δίκης τα οποία φανερώνουν ότι παρά το γεγονός ότι είχαν κατηγορηθεί για αιρετικές δοξασίες κατά τις μυητικές τελετές τους, στη δίκη που έγινε έπεισαν τον Πάπα πως ήταν αθώοι και ότι η καταδίκη τους ήταν αποτέλεσμα της συκοφάντησής τους από τον βασιλιά Φίλιππο.

Οι Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες, γνωστοί και ως Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα (λατινικά: Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici) αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα στρατιωτικά τάγματα στην ιστορία.

Το τάγμα αυτό ιδρύθηκε στον απόηχο της Α΄ Σταυροφορίας, το 1118 μ.Χ με σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να διατηρηθεί ενάντια των μουσουλμάνων γειτόνων του και να εξασφαλίσει την ασφαλή και ελεύθερη προσέλευση του μεγάλου αριθμού των Ευρωπαίων προσκυνητών που συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ, μετά την κατάκτησή της από τους Σταυροφόρους.

Το όνομά τους παραπέμπει στο ιστορικό αρχηγείο τους που βρίσκεται σε ένα τμήμα του Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ, περιοχή που ονομαζόταν Templum Salomonis.

Η ονομασία αυτή πιθανολογείται ότι προέρχεται από το γεγονός ότι στο Όρος του Ναού βρισκόταν ο περίφημος Ναός του Σολομώντα που χτίστηκε περίπου το 950 π.Χ. και που αργότερα καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές. Το τμήμα αυτό οι Ιππότες του Ναού μετονόμασαν σε Templum Domini, δηλαδή «Ναό του Θεού».

Μετά την Α’ Σταυροφορία δημιουργείται το χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ με πρώτο βασιλιά τον Βαλδουίνο της Βουλώνης που έλαβε το όνομα Βαλδουίνος ο A΄.

Ως πρώτος Πατριάρχης εγκαθίσταται ο Δαϊμβέρτος (Daimbert). Η μεγάλη απειλή για το βασίλειο αυτό ήταν οι Σαρακηνοί οι οποίοι νικήθηκαν κατά την Σταυροφορία αλλά δεν εξοντώθηκαν.

Επιπροσθέτως οι Σαρακηνοί έλεγχαν ένα μεγάλο αριθμό οχυρών στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης τα οποία οι χριστιανοί ήθελαν να καταλάβουν.

Οι χριστιανοί ήταν δύσκολο να καταφέρουν να ελέγξουν ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης και όχι μόνο την πόλη της Ιερουσαλήμ.

Συνεπώς, η ζωή σε εκείνη την περιοχή δεν είναι εύκολη ούτε για τους νέους κατοίκους, αλλά ούτε και για τους προσκυνητές που συρρέουν μαζικά από ολόκληρη την Ευρώπη.

Η ιστορία των Ιπποτών του Ναού είναι συνδεδεμένη με τον Κόμητα Ούγο της Καμπανίας (Hugo de la Champagne).

Το 1104 ο κόμης επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ με μία ακολουθία υποτακτικών σε αυτόν ιπποτών.

To 1108 ο κόμης επιστρέφει στην Ευρώπη και το 1114 επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ συνοδευόμενος από τον υποτακτικό του ιππότη Ούγο ντε Παιν (Hugues de Payns).

Άγνωστο παραμένει το αν ο Ούγος ντε Παιν ακολούθησε τον άρχοντά του στο πρώτο του ταξίδι.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βαλδουίνου του Β΄ που στο μεταξύ είχε διαδεχτεί τον Βαλδουίνο τον Α΄ στο θρόνο της Ιερουσαλήμ, το 1118 μ.Χ, ο Ούγος ντε Παιν μαζί με άλλους 8 ιππότες παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και του πρότειναν την ίδρυση μίας κοινότητας ιπποτών που θα ακολουθούσε τον κανόνα θρησκευτικού τάγματος και θα αφιερωνόταν στην προστασία των προσκυνητών.

To ίδιο έπραξαν και με τον Πατριάρχη Βαρμούνδο του Πικινύ (Warmund de Picquigny)που είχε διαδεχτεί τον Δαϊμβέρτο.

Είχαν σκεφτεί να ακολουθήσουν τον Κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου (Augustine of Hippo). Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή από το βασιλιά και τον Πατριάρχη.

Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής:

Ούγος ντε Παιν (Hugues de Payens)

Γοδεφρείδος ντε Σαιν-Ομέρ (Godefroi de Saint-Omer)

Αρκαμπώ ντε Σαιντ-Αινιάν (Archambaud de Saint-Aignan)

Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen de Montidier)

Ζοφρουά Μπισσό (Geoffrey Bissot)

Ροσσάλ ή Ρολάν [Rossal (ή Roland)]

Αντρέ ντε Μονμπάρ (André de Montbard)

Γκοντεμάρ (Gondemare)

Γκοντφρουά (Godefroi)

Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ ενώνονται με τους τρεις κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη.

Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνας του Τάγματος των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού.

Αυτό είναι ένα τάγμα μοναστικό που τα μέλη του, όμως, διαθέτουν σπαθί και πανοπλία.

Αρχικά ζούσαν ζητώντας ελεημοσύνη και για το λόγο αυτό έγιναν γνωστοί με αυτό το όνομα.

Στο ξεκίνημά τους δεν φορούσαν κάποια ξεχωριστή ενδυμασία, αλλά τα απλά ρούχα του επαγγέλματος του καθενός.

Ο βασιλιάς Βαλδουίνος Β΄ και ο Πατριάρχης τους δίνουν αμέσως χρηματική βοήθεια μέσω εκκλησιαστικών εισοδημάτων.

Τους προσφέρουν, επίσης, κατάλυμα στο Όρος του Ναού, και πιο συγκεκριμένα σε ένα τμήμα του παλατιού που είχε φτιάξει ο Βαλδουίνος ο Β’ μέσα στο τέμενος Αλ Ακσά (Al-Aqsa, νότιο τμήμα του Όρους).

Στο Όρος του Ναού πιστευόταν ότι βρίσκονται τα ερείπια του ναού του Σολομώντος.

Έτσι, λοιπόν, το πλήρες τους όνομα διαμορφώνεται: The Poor Fellow-Soldiers of Jesus Christ and the Temple of Solomon.

Όσον αφορά τις αρχικές προθέσεις των ιπποτών αυτών πιστεύεται ότι ενδέχεται απλώς να επιθυμούσαν να ιδρύσουν μία μονή ή μία αδελφότητα στην Παλαιστίνη.

Ο Μιχαήλ της Συρίας, ένας ιστορικός της εποχής υποστηρίζει ότι ο Βαλδουίνος ήταν εκείνος που έπεισε τον Ούγο ντε Παιν και τους άλλους οκτώ να παραμείνουν μάχιμοι ιππότες. Αυτό γιατί είχε αντιληφθεί ότι ήταν πολύ δύσκολο να βάλει σε τάξη το βασίλειό του.

Οι Ναΐτες μεταξύ δωρεών, ενόπλων κατακτήσεων και προμηθειών από οικονομικές επιχειρήσεις, μετατράπηκαν σε πολυεθνική εταιρεία.

Για τη διαχείριση, λοιπόν, όλων αυτών των υποθέσεων είχαν ανάγκη από ανθρώπους με οξύνοια και ιδιαίτερες ικανότητες, οι οποίοι κατόρθωσαν να πείσουν τον τότε Πάπα Ιννοκέντιο τον Β’ να τους παραχωρήσει εξαιρετικά προνόμια. Τα προνόμια αυτά είναι:

Το τάγμα μπορεί να διατηρεί όλα τα πολεμικά λάφυρα.

Όπου και να έχει αγαθά δεν λογοδοτεί ούτε στο βασιλιά, ούτε στους επισκόπους, ούτε στον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, παρά μόνο στον ίδιο τον Πάπα.

Απαλλάσσονται παντού από φόρους, και έχουν δικαίωμα να τους επιβάλλουν οι ίδιοι στους τόπους που ελέγχουν.

Γίνεται, λοιπόν, εμφανές ότι το τάγμα αποτελεί πλέον μία μορφή επιχείρησης στην οποία κανείς δεν μπορεί να αναμιχθεί. Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι οι επίσκοποι και οι βασιλείς δεν τους βλέπουν με συμπάθεια όμως δεν μπορούν και να κάνουν χωρίς αυτούς για λόγους στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος. Οι σταυροφόροι που εξεστράτευσαν εκείνη την εποχή προς τους Αγίους Τόπους δρούσαν πρόχειρα και χωρίς να έχουν ένα σταθερά εδραιωμένο σκοπό. Αντιθέτως, οι Ναΐτες ζούσαν σε εκείνες τις περιοχές σαν να ήταν σπίτι τους, γνώριζαν το έδαφος, την πολεμική τέχνη, αλλά και πως να διαπραγματεύονταν με τον εχθρό.

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού από την αρχή της ύπαρξής του είχε δεχτεί τεράστιες δωρεές και σταδιακά δημιούργησε προτεκτοράτα του σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ενδεικτικό είναι ότι ο Αλφόνσος της Καστίλλης και της Αραγωνίας τους χάρισε μία ολόκληρη περιοχή και με τη διαθήκη του τους κληροδότησε το βασίλειό του σε περίπτωση που θα πέθαινε χωρίς διάδοχο.

Οι Ναΐτες στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν τον εμπιστεύτηκαν και συμβιβάστηκαν με την μεταβίβαση σε αυτούς 6 κάστρων στην Ισπανία.

Επίσης, ο βασιλιάς της Πορτογαλίας τους χάρισε ένα δάσος το οποίο, όμως, ήταν ακόμα στην κατοχή των Σαρακηνών.

Επιτέθηκαν στους Σαρακηνούς, και αφού τους συνέτριψαν, ίδρυσαν την πόλη Κοΐμπρα. Από αυτά γίνεται φανερό ότι ένα μέρος των Ναϊτών πολεμάει στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκεται στην Ευρώπη.

Με το πέρασμα του χρόνου το τάγμα των Ναϊτών ασχολείται έντονα με τραπεζικές δραστηριότητες.

Οι Ναΐτες δημιούργησαν στην ουσία το πρώτο τραπεζικό σύστημα και ανακάλυψαν τις επιταγές (για την ακρίβεια ένα είδος φορτωτικής) πολύ πριν από τους Φλωρεντινούς τραπεζίτες.

Όταν κάποιος επιθυμούσε να μεταβεί στην περιοχή της Παλαιστίνης, χρειαζόταν χρήματα και αν δεν αισθανόταν ασφαλής να ταξιδέψει τόσο μακριά με κοσμήματα και χρυσάφι στην κατοχή του, μπορούσε να απευθυνθεί στους Ναΐτες της Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας, να πάρει ένα ομόλογο και ακολούθως να εισπράξει τα χρήματά του όταν θα έφθανε στην Παλαιστίνη. Ανακάλυψαν, λοιπόν, την πρώτη μορφή επιταγής.

Μία ένδειξη των ισχυρών πολιτικών διασυνδέσεων των Ναϊτών είναι ότι η ενασχόλησή τους με τις τραπεζικές εργασίες δεν οδήγησε σε αύξηση της εσωτερικής αμφισβήτησης μέσα στο τάγμα, αλλά και γενικότερα στην εκκλησία.

Αυτό δείχνει ότι διέθεταν ισχυρή κάλυψη, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε εκκλησιαστικό επίπεδο.

Οι κατηγορίες αυτές παραμερίστηκαν με τη δικαιολογία ότι οι Ναΐτες διατηρούσαν δικαιώματα εκμετάλλευσης των υποθηκευμένων σε αυτούς περιουσιών. Οι Ναΐτες είχαν επινοήσει κώδικες με τους οποίους έκαναν τις συναλλαγές τους σε όλα τα σημεία της Ευρώπης.

Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307 πολλοί Ναΐτες στη Γαλλία συνελήφθησαν κατόπιν μυστικών εντολών του βασιλιά Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου, ο οποίος εποφθαλμιούσε τα πλούτη τους.

Ο τελευταίος με την υποστήριξη του Πάπα Κλήμη του Ε΄ ο οποίος κατάργησε το τάγμα, δήμευσε όλη τους την περιουσία (συμπεριλαμβανομένων και τεράστιων εκτάσεων γης).

Πολλά υψηλόβαθμα στελέχη του τάγματος, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου Μεγάλου Μάγιστρου Ζακ ντε Μολέ (Jacques de Molay), υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και κάηκαν στην πυρά. Νεότερες ανακαλύψεις έχουν φέρει στο φως έγγραφα της δίκης τα οποία φανερώνουν ότι παρά το γεγονός ότι είχαν κατηγορηθεί για αιρετικές δοξασίες κατά τις μυητικές τελετές τους, στη δίκη που έγινε έπεισαν τον Πάπα πως ήταν αθώοι και ότι η καταδίκη τους ήταν αποτέλεσμα της συκοφάντησής τους από τον βασιλιά Φίλιππο.

Το τραπεζικό σύστημα που οι Ναΐτες είχαν εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη είχε ενοχλήσει την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθώς πολλοί ευγενείς υποστήριζαν τους Ναΐτες με τεράστια χρηματικά ποσά τα οποία θα μπορούσαν να κατέληγαν στα ταμεία της Εκκλησίας αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Ύστερα από την εξόντωση των Ναϊτών, άλλα ιπποτικά τάγματα αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις τραπεζικές τους δραστηριότητες.

Η Κατάργηση του Τάγματος των Ναϊτών αποφασίστηκε από την Παπική Σύνοδο της Βιέννης το 1312, η οποία και εξέδωσε μια σειρά από παπικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η “Vox Excelso” , με την οποία διαλύθηκε επίσημα το Τάγμα, και η “providam Ad” , με την οποία πολλά περιουσιακά στοιχεία των Ναϊτών μεταβιβάστηκαν τελικά στους Ιωαννίτες ιππότες.

Στην απόφαση αυτή εναντιώθηκαν πολλοί Ηγεμόνες της Ευρώπης και κυρίως ο Βασιλεύς της Πορτογαλίας και κάποιοι ηγεμόνες της Ισπανίας.

Άλλοι δε Ευγενείς, που ήταν αρχικά ευνοϊκά προσκείμενοι απέναντι στους Ναΐτες, τους αποκήρυξαν φοβούμενοι τον αφορισμό από τον Πάπα.

Από τις λίγες εξαιρέσεις ήταν ο Ρόμπερτ Μπρους της Σκωτίας, ο οποίος είχε ήδη αφοριστεί. Κατά συνέπεια, αρκετοί Ναΐτες διέφυγαν στη Σκωτία. Πιστεύεται ότι το Σκωτικό Τεκτονικό Τάγμα έχει τις ρίζες του στο τάγμα των Ιπποτών του Ναού.

Μια μυστική δοξασία

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307. Με ένα προμελετημένο σχέδιο και με μυστικές εντολές του βασιλιά Φιλίππου Δ΄ του Ωραίου, ο οποίος χρωστούσε στο Ναϊτικό Τάγμα αλλά και γιατί λόγω ελλειμμάτων των βασιλικών ταμείων εποφθαλμιούσε τα πλούτη των Ναϊτών, πολλοί Ναΐτες εκείνο το βράδυ στη Γαλλία συνελήφθησαν.

Η ιστορία έλαβε τέλος την 19η Μαρτίου του 1314, όταν ο Μάγιστρος των Ναϊτών καιγόταν στην πυρά και ο Πάπας Κλήμης ο Ε’ υπέγραφε το τέλος του Τάγματος.

«Οι Ναΐτες είχαν δύο διδασκαλίες», έγραφε Ο Ελιφάς Λεβί στην Ιστορία της Μαγείας, «μία απόρρητη και διαφυλασσόμενη για τους διδασκάλους η οποία ήταν ο Ιωαννισμός και μιαν άλλη δημόσια, η οποία ήταν η ρωμαιοκαθολική στάση.

Με αυτόν τον τρόπο εξαπατούσαν τους αντιπάλους των, τους οποίους σκόπευαν να υπερσκελίσουν. Ο Ιωαννισμός των Μυστών, ήταν η Καμπάλα των Γνωστικών, η οποία τάχιστα εκφυλίζονταν σε μυστικό Πανθεϊσμό, φτάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου της φυσιολατρικής ειδωλολατρίας.

Για να πετύχουν καλύτερα τους σκοπούς των και να στρατολογήσουν εταίρους, κολάκευαν την νοσταλγία των εκλιπόντων θρησκευμάτων και τις ελπίδες νέων λατρειών, υποσχόμενοι σε όλους την ελευθερία της συνείδησης και μια νέα ορθοδοξία, η οποία θα ήταν σύνθεση όλων των υπό διωγμό πίστεων.

Έφθασαν έτσι μέχρι του σημείου να γνωρίσουν τον Πανθεϊστικό συμβολισμό των μεγάλων διδασκάλων της μαγείας και για να απαλλαγούν πλήρως από την ανάγκη να υπακούν στην νόμιμη θρησκεία, η οποία βέβαια προκαταβολικά τους καταδίκαζε, πρόσφεραν θυσίες στον Μπαφομέτ».

Οι σημερινοί ιστορικοί είναι σε θέση να ξεδιαλύνουν πλέον το μυστήριο που καλύπτει τον μύθο των Ναϊτών.

Μια πρόσφατη ανακάλυψη στα μυστικά αρχεία του Βατικανού, έφερε στο φως την περγαμηνή της Σινόν, φρουρίου στο οποίο ήταν φυλακισμένοι οι αρχηγοί των Ναϊτών.

Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, ο υψηλόβαθμος εκκλησιαστικός αξιωματούχος, καρδινάλιος Μπερενζέ Φρεντόλ, ο οποίος ήταν ανιψιός του Πάπα Κλήμη Ε΄, είχε ηγηθεί μιας από τις πολλές ανακρίσεις των Ναϊτών στην επαρχιακή πόλη Τουρ της Γαλλίας.

Εκτενέστερη έρευνα αποκάλυψε ότι ο Φρεντόλ δεν βρίσκονταν βέβαια στην μικρή και άσημη πόλη, αλλά στις φυλακές του φρουρίου της Σινόν, σε μια σημαντική ακρόαση που έγινε με την παρουσία άλλων δύο καρδιναλίων.

Σε κείνη την τελευταία ανάκριση ακούστηκαν οι απόψεις των αρχηγών των Ναϊτών, πρώτου από όλους του Ζακ ντε Μολέ.

Όπως αποκαλύπτει το έγγραφο, οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες κατόπιν απόφασης του Πάπα Κλήμη Ε΄. Οι ειδικοί συμπεραίνουν ότι ο Μολέ και ο Σαρνί θανατώθηκαν από μια αιφνιδιαστική κίνηση του Φιλίππου του Ωραίου.

Το ότι βέβαια απαλλάχθηκαν από τον πάπα, δεν σημαίνει ότι η ανάκριση από μέρους του Ποντίφικα δεν είχε εντοπίσει παρανομίες ανάμεσα στους Ναΐτες.

Στα έγγραφα του Βατικανού παρατηρείται ότι κατά τη διάρκεια της μύησης οι υποψήφιοι ιππότες έπρεπε να φτύσουν τον Σταυρό και να απαρνηθούν τον Χριστό, αυτό όμως εκτιμήθηκε ως απλή βλασφημία και όχι ως ένδειξη αιρετικής συμπεριφοράς.

Επίσης υπήρξαν και μερικές ομολογίες για ομοφυλοφιλία, αλλά ήταν εξαιρετικά σποραδικές – μόλις έξη σε χίλιες περιπτώσεις που κατηγορήθηκαν – οπότε δεν μπορούσε να κατηγορηθεί το Τάγμα.

Ακόμη κατηγορίες για λατρεία μαύρης γάτα ή του Σατανά, κατηγορίες που συνηθίζονταν για να κατηγορήσουν κάποιον για μαγεία, αποδείχθηκαν ανυπόστατες.

Υπήρχαν όμως δύο οι οποίες δύσκολα ανατρέπονταν. Πρώτον, λέγεται ότι λάτρευαν ένα ανθρώπινο κρανίο στολισμένο με χρυσό και δύο κόκκινα πετράδια για μάτια.

Αυτό το παραδέχθηκαν, λέγοντας ότι ήταν η κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή ο οποίος ήταν ο προστάτης άγιος των Ναϊτών, τον οποίον γιόρταζαν την 24η Ιουνίου. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση και το γεγονός ότι ο ίδιος άγιος είναι προστάτης του Τεκτονισμού.

Έτσι οι παπικοί ανακριτές δεν βρήκαν τίποτα μεμπτό σε αυτό. Δεύτερον, κατηγορήθηκαν – όπως ομολόγησε ο Ναΐτης Ντεοντά Ζοφρέ – ότι προσκυνούν και λατρεύουν τον Μπαφομέτ, ένα είδωλο με μορφή Κατσίκας και με γυναικείο σώμα, το οποίο το ταύτιζαν οι καθολικοί με τον ίδιο τον Σατανά.

Ωστόσο όμως η λέξη Μπαφομέτ (Mafumat στα Ισπανικά, Bafomet στα προβηγκιανά) ίσως ήταν στην πραγματικότητα προφορά του Μαχομέτ ή Μουχαμάντ (Μωάμεθ).

Κατά μια άλλη εκδοχή, η αραβική λέξη «Abu Fihamat» |(Πατέρας της Γνώσης), είναι τίτλος του αρχηγού των Σούφι, με τους οποίους οι Ναϊτες φαίνεται ότι διατηρούσαν στενές σχέσεις.

Ακόμα η λέξη «Μπαφομέτ» ανταποκρίνεται, σύμφωνα μ’έναν πρώιμο ελληνιστικό κώδικα, στην ελληνική Σοφία η οποία αποτέλεσε την βάση του γνωστικισμού.

Το πιο πιθανό όμως είναι ότι αναφέρεται στον Πάνα ως σύμβολο, αλλά ως έννοια στον Κρόνο – Κατανόηση, ο οποίος στην Καμπαλιστική σκέψη αναπαριστά την Μεγάλη Μητέρα, την πρωταρχική Γαία πριν την δημιουργία της Γης και αστρολογικά αποδίδεται με την μορφή του Αιγόκερου (κατσίκας).

Στο Σεφέρ Γετζιρά ονομάζεται «Καθαγιασμένη Διάνοια, Θεμέλιο της Αρχέγονης Σοφίας» και συνοδεύεται Καμπαλιστικά από τους τίτλους, «Άμα, η σκοτεινή στείρα Μητέρα, Αϊμά, η φωτεινή γόνιμη Μητέρα, Μάρα, η μεγάλη θάλασσα, η Ουράνια Μητέρα – η Πλατυτέρα των Ουρανών».

Το αντίστοιχο στην Ελληνική μυθολογία είναι η «Ρέα» ενώ είναι φανερό ότι στην ιουδαιοχριστιανική μυθολογία αντιστοιχεί στην «Μαρία», η οποία ως Ουράνια θάλασσα Μητέρα που σταμάτησε να γεννάει – στείρα Μητέρα – γίνεται Μαρία Παναγία, πλατυτέρα των Ουρανών που έπαψε πλέον να γονιμοποιείται – από όπου και τα επίθετα «άσπιλη, αειπάρθενος, αμόλυντη κλπ».

Σε αντίθεση η «Γήινη θάλασσα», κυριολεκτικά η Μητέρα Φύση, που συνεχίζει και γεννάει, άρα συνεχίζει να ερωτοτροπεί και να γονιμοποιείται, είναι η Μάρα – Μαρία η συνεχώς ερωτοτροπούσα και σαν φιγούρα στον ιουδαιοχριστιανικό μύθο ταυτίζεται με την Μαρία την Μαγδαληνή, την αγαπημένη μαθήτρια του Χριστού και σύμφωνα με τις απόκρυφες Ναϊτικές διδασκαλίες, αγαπημένη σύζυγος του Χριστού και Μητέρα του παιδιού τους.

Φυσικά το αντίστοιχο στην Ελληνική μυθολογία, είναι η Αφροδίτη η Αναδυόμενη από την θάλασσα, η θεά του Έρωτα, η θεά της Φύσης που ανθοφορεί και έτσι καθίσταται πλανεύτρα και προσελκύει την αρσενική φύση για να γονιμοποιηθεί.

Η λατρεία όμως της Μητέρας του θεού δεν είναι κάτι μεμπτό ή ασεβές και επειδή ο Καμπαλιστικός συμβολισμός ήταν γνωστός στον πάπα και στους κορυφαίους καρδινάλιους για την Μαρία – Παναγία – Ουράνια και Γήινη Μητέρα, γιαυτό και καμιά αναφορά δεν βρίσκεται στα πρακτικά της ανάκρισης των Ναϊτών σχετικά με την Μητέρα Φύση που συμβολίζονταν με την εικόνα του Μπαφομέτ.

Όμως η λατρεία της Μητέρας Φύσης αποτελεί την ουσία του Πανθεϊσμού, ο οποίος στην Αφροδίτη βρήκε τον συμβολισμό για την απόδοση των γονιμοποιών – γενεσιουργών λειτουργιών της Φύσης, βρήκε την συμβολική έκφραση της ίδιας της ουσίας της Ζωής.

Έτσι η Αφροδίτη εύλογα παρίστανε την Μητέρα της υλικής Φύσης, την Γήινη Μητέρα, σε αντιπαραβολή με την Ουράνια Μητέρα που γέννησε τις αρχικές μορφές στον Νοητικό κόσμο, στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα, η οποία συμβολίστηκε είτε ως «Ρέα», είτε ως «Ουράνια Ίσιδα», είτε ως «Παναγία Μαρία – Πλατυτέρα των Ουρανών».

Η απόκρυφη διδασκαλία των δύο δημιουργιών επανέρχεται – μιας άϋλης Νοητικής και μιας Γήινης Υλικής, συνοδευόμενη από δύο γεννήσεις και από δύο ξεχωριστές Μητέρες Φύσεις.

Όλες οι ιστορίες για τους Ναΐτες ασχολούνται πρώτιστα με τον Ούγκο ντε Παγιέν, τον πρώτο Μάγιστρο του Τάγματος.

Ο Ούγκο ντε Παγιέν είναι ευγενής υποτακτικός του κόμητα της Τουλούζης. Για την εποχή που αναφερόμαστε όμως, στα πρώτα χρόνια του 12ου αιώνα, η περιοχή της Τουλούζης δεν ανήκει στην Γαλλία. Γεωγραφικά βρίσκεται δίπλα στα Πυρηναία και εκτείνεται μέχρι την Μεσόγειο, καταλαμβάνοντας την περιοχή Λανγκ ντ’ οκ, μία περιοχή πασίγνωστη για την ξακουστή γνωστική «αίρεση» των Καθαρών (Αλβιγηνών).

Στην περιοχή – σταυροδρόμι, της Ισπανίας από την μια με τις Καμπαλιστικές σχολές σε άνθηση και την Προβηγκία και Ιταλία από την άλλη να διοχετεύει τις τελευταίες Γνωστικές διδασκαλίες αλλά και τα απόκρυφα πλέον του νεοπλατωνισμού, ζυμώνονται στα ελεύθερα από παπικό έλεγχο μοναστήρια με τον Ερμητισμό και τα πρώτα στοιχεία της Αλχημείας.

Οι Καθαροί της νότιας Γαλλίας με παραπλήσιες δοξασίες με τους Βογόμιλους του Βυζαντίου, δοξασίες Μανιχαϊστικών τάσεων, αποτελούσαν μια Γνωστική «αίρεση», οι απαρχές της οποίας χάνονται στους Εσσαίους.

Στο μοναστήρι του Σιτώ κοντά στην Ντιζόν, ηγούμενος είναι ο Ετιέν Χάρτινγκ, μια ανήσυχη προσωπικότητα που έχει μετατρέψει το μοναστήρι σε άντρο αποκρύφων σπουδών, φιλοξενώντας Ερμητικούς και Γνωστικούς διδασκάλους, ακόμα και Ραββίνους Καμπαλιστές.

Ο κόμης της Τουλούζης Ούγκο της Καμπανίας (Hugh de Champagne) κάνει δύο ταξίδια στην Ιερουσαλήμ και γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι στο δεύτερο τουλάχιστον τον συνόδεψε και ο Ούγκο ντε Παγιέν, ταξίδι που διήρκεσε σχεδόν τέσσερα χρόνια.

Μετά την επιστροφή του επισκέπτεται τακτικά το μοναστήρι του Σιτώ, όπου διευρύνει την έρευνά του στις αιρετικές διδασκαλίες των Γνωστικών και όχι μόνο. Εκεί γίνεται πολύ φίλος με τον αξιολογώτερο μαθητή του Ετιέν Χάρτινγκ, τον Μπερνάρ ντε Φοντέν, τον μετέπειτα Αββά του Κλερβώ και γνωστό σήμερα ως άγιο Βερνάρδο του Κλερβώ.

Από το 1104 που έκανε πιθανότατα το πρώτο του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ και μετά την επιστροφή του, είναι γνωστό ότι διδάσκεται στο μοναστήρι του Σιτώ και φαίνεται ότι σχεδιάζεται εκεί η δημιουργία ενός νέου Τάγματος.

Το 1114 κάνει ένα ακόμα σύντομο ταξίδι και επιστρέφει με υλικό που μόνον υποψίες μπορούμε να έχουμε για το περιεχόμενό του.

Την 12η Ιουνίου του 1118, ο Ούγκο ντε Παγιέν (Hugh de Payens) και οκτώ άλλοι ιππότες ορκίστηκαν στο Arginy castle κοντά στην Λυών (Lyon) στη Γαλλία, να προστατεύουν τους προσκυνητές που μετέβαιναν στην Ιερουσαλήμ. Μεταβαίνοντες στην Ιερουσαλήμ, ο βασιλιάς Μποντουίν (Baudouin), αδελφός του Γοδεφρείγου ντε Μπουγιόν που είχε καταλάβει προτού 19 χρόνια την ονομαζόμενη ιερή πόλη, τους υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες, παρέχοντάς τους κατάλυμα δίπλα στο παλάτι του, πάνω στα ερείπια του ναού του Σολομώντα, από όπου και πήραν το όνομα Ναΐτες.

Το κατάλυμά τους βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το «Ηγουμενείο της Σιών», αν και για πολλούς το Ηγουμενείο της Σιών απλά αποτελεί μιαν άλλη όψη των ίδιων των Ναϊτών. Στη συνέχεια το 1128 στην σύνοδο της Τρουά (Troyes) της Γαλλίας, με την επιρροή του Βερνάρδου του Κλερβώ πάνω στον πάπα Ινοκέντιο τον Β’, ο οποίος ήταν πνευματικό του παιδί, αναγνωρίζεται το Ναϊτικό Τάγμα από τον πάπα με προνόμια πρωτάκουστα.

1. Το τάγμα δικαιούται να κρατάει όλα τα πολεμικά λάφυρα που αποκτά.

2. Όπου και να έχει εγκαταστάσεις και κτήσεις, δεν λογοδοτεί ούτε στο βασιλιά, ούτε στους επισκόπους, ούτε στον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, παρά μόνο στον ίδιο τον Πάπα.

3. Απαλλάσσονται παντού από φόρους όπου έχουν δικαίωμα να τους επιβάλλουν οι ίδιοι στους τόπους που ελέγχουν.

Λαμβάνουν πολλές δωρεές από ευγενείς και βασιλείς και η περιουσία τους πολλαπλασιάζεται καθώς προσέρχονται στις τάξεις του Τάγματος πλούσιοι ευγενείς, οι οποίοι δωρίζουν την περιουσία τους στο κοινό ταμείο. Επιπλέον, ιδρύουν κατά τόπους ταμεία όπου ο καθένας κατέθετε και με μία επιστολή μπορούσε να εισπράξει την κατάθεσή του σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Παλαιστίνη.

Αυτή η ιδέα κυριολεκτικά δημιούργησε την πρώτη παγκόσμια τράπεζα και έκδωσε τις πρώτες παγκόσμια επιταγές, αυξάνοντας από τα τέλη που εισέπραταν ακόμα περισσότερο την περιουσία του Τάγματος, φτάνοντας στο σημείο να δανείζουν μεγάλα ποσά σε ευγενείς, ακόμα και σε βασιλείς, με τόκο και εγγύηση τα κτήματά τους.

Έτσι δεν είναι παράξενο ότι στις αρχές του 1300 βρέθηκαν να κατέχουν σχεδόν 9000 κτήματα σε όλη την Ευρώπη και μεγάλο πλήθος από κάστρα.

Το Τάγμα ακολούθησε την δομή των Καθαρών κι έτσι είχε ένα εξωτερικό προσωπείο για τους πολλούς, σύμφωνα με το οποίο φαίνονταν ως ιππότες προστάτες των προσκυνητών και έναν εσωτερικό μυητικό κύκλο για τους λίγους στους οποίους παραδίδονταν τα εσωτερικά απόκρυφα και απόρρητα.

Η ιερή μυστική Γεωμετρία μαζί με την Πανθεϊστική θεώρηση, γέννησαν στην Ευρώπη την άκρως συμβολική Γοτθική τέχνη. Με την μυστική διδασκαλία των απόκρυφων παραδοσιακών γνώσεων και τεχνών, μέσα στο Τάγμα δημιουργήθηκε μια συντεχνία Τεκτόνων Τεχνιτών, οι οποίοι για πολλούς αιώνες ανέγειραν αριστουργήματα αρχιτεκτονικής μεστά μυστικών συμβολισμών και κωδικοποιημένων μηνυμάτων για διαιώνιση και μεταβίβαση των απορρήτων στους μυημένους.

Παράλληλα, η Μητέρα Φύση γίνονταν η βάση και το επίκεντρο της μυητικής των διδασκαλίας, μιας διδασκαλίας αιρετικής για τους ημιμαθείς ιουδαιοχριστιανούς, Πανθεϊστικής για τους γνώστες, μιας διδασκαλίας που ερμήνευε αλληγορικά τους μύθους όλων των θρησκειών, συγκεράζοντας Εβραϊσμό, ιουδαιοχριστιανισμό, Μανιχαϊσμό και Μουσουλμανισμό και συνθέτοντας τον παραδοσιακό Πανθεϊσμό από τον Γνωστικισμό, τον Ερμητισμό, την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία, την αρχαία ιερή Γεωμετρία, την Κελτική παράδοση και την φιλοσοφία της Καμπαλά.

Ο κρυφός Ναϊτικός Πανθεϊσμός, εκφρασμένος είτε με το Γκράαλ, το ιερό δισκοπότηρο της Μεγάλης Μητέρας Φύσης, είτε με το Ρόδο της Αφροδίτης και τον ισοσκελή σταυρό της Γαίας στο περίφημο σύμπλεγμα του Ρόδου και του Σταυρού, ως απόρρητο σύμβολο της δωρήτριας της ζωής, έδωσε το έναυσμα της αφύπνισης και χάραξε το σχέδιο της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εξουσίας του βασιλιά και την υποδούλωση της συνείδησης που επέβαλε ο δογματισμός του πάπα.

Ό,τι πιο φοβερό έχει ακουστεί στον κόσμο, το μεγαλύτερο μυστικό που η αποκάλυψή του γκρέμιζε τα σαθρά κτίσματα των θρησκειών, μεταδίδονταν από τον δάσκαλο στον μαθητή στα σκοτεινά και απόκρυφα υπόγεια των Ναϊτικών μυητικών στοών. Το τρομακτικό αυτό μυστικό, αποκάλυπτε: Δεν υπάρχει Ιησούς Χριστός, δεν υπάρχει Μεσσίας, δεν υπάρχει Υιός θεού, παρά μόνον ο άνθρωπος.

Γιατί ο άνθρωπος είναι Υιός του θεού Ουρανού και της Μητέρας Φύσης.

Περίπου το 1205 ξεκίνησε ο Αλβιγηνός πόλεμος, ο πόλεμος του πάπα ενάντια στους Καθαρούς – Αλβιγηνούς.

Αλβιγηνοί ονομάστηκαν από την πόλη της Γαλλίας «Αλμπί» που βρίσκονταν πλησίον και βορειοανατολικά της Τουλούζης, την οποίαν κατέσφαξαν οι παπικές δυνάμεις.

Στο δίλλημα των στρατιωτών, πως θα ξεχωρίσουν τους δικούς τους (καθολικούς) από τους αιρετικούς Γνωστικούς, η απάντηση του πάπα ήταν: «Σφάξτε τους όλους! Ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του!!!!»

Στις σφαγές εκείνες οι Ναΐτες δεν πήραν μέρος. Γλυτώσαν όμως πολλούς καθαρούς, γιατί μετέπειτα έχει αποδειχθεί ότι πληθώρα Καθαρών εντάχθηκαν στο Ναϊτικό Τάγμα.

Η δύναμη και η επιρροή του Τάγματος είχε μεγεθυνθεί υπέρμετρα κερδίζοντας τον σεβασμό, τον φόβο αλλά ενίοτε και τον φθόνο των βασιλέων της Ευρώπης.

Ακόμα και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος λέγεται ότι ήταν μέλος του Τάγματος, αλλά και όταν κατά την απουσία του στον θρόνο της Αγγλίας βρίσκονταν ο αδελφός και αντίζηλος για τον θρόνο, βασιλιάς Ιωάννης και αυτός ήταν κάτω από την επιρροή του αρχηγού των Ναϊτών στην Αγγλία, του Aymeric de St. Maur, ο οποίος σχεδόν υποχρέωσε τον Ιωάννη να υπογράψει την Magna Carta το 1215.

Κόντευε να κλείσουν δύο αιώνες ύπαρξης των Ναϊτών, όταν ο Φίλλιππος ο Δ’ της Γαλλίας, ο επονομαζόμενος Ωραίος, κήρυξε τον διωγμό των Ναϊτών, έχοντας καταφέρει να ελέγξει τον πάπα Κλήμη τον Ε’, τον οποίον αυτός ανέδειξε, αφού δολοφόνησε τους δύο προηγούμενους πάπες.

Η μυστική και συντονισμένη επιχείρηση σε ολάκερη την Γαλλία, σύλληψης των Ναϊτών, μάλλον διέρρευσε γιατί, ένα χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού (10919-84v-236v) περιέχει μιαν επιστολή των στρατιωτών προς τον Φίλιππο τον Ωραίο με την οποία τον πληροφορούν ότι ένας υψηλός αξιωματούχος των Ναϊτών διέφυγε με πλοίο έχοντας μαζί του σαράντα μοναχούς του ίδιου τάγματος.

Πιθανότατα βέβαια δεν ήταν οι μοναδικοί που διέφυγαν, αλλά το σπουδαιότερο, κανένας θησαυρός δεν έπεσε στα χέρια των διωκτών των Ναϊτών, γεγονός που δημιούργησε δεκάδες εικασίες για την τύχη του θεωρητικά αμύθητου θησαυρού των Ναϊτών.

Αν στην Γαλλία διώκονταν οι Ναΐτες και σε πολλά άλλα βασίλεια γίνονταν ανεπιθύμητοι λόγω διαταγής του πάπα, στην Πορτογαλία δεν διώχθηκε κανένας, απλά το Τάγμα άλλαξε ονομασία, ενώ η χώρα του αφορισμένου ήδη από τον πάπα Robert the Bruce, βασιλιά της Σκωτίας, έγινε χώρος φιλοξενίας για τους καταδιωκόμενους Ναΐτες.

Μια παράξενη ιστορία εξελίχθηκε στην Σκωτία τα χρόνια εκείνα, η ιστορία του Braveheart.

Ο Γουίλιαμ Γουάλας (William Wallace) είχε καταφέρει να συσπειρώσει την Σκωτία ενάντια στην Αγγλία, αν και δεν βρήκε υποστήριξη από την πλειονότητα των Σκώτων ευγενών. Έστω και με λιγοστές δυνάμεις όμως, κατάφερε να νικήσει τον Άγγλο κυβερνήτη John de Warenne κοντά στο Stirling το 1297, υποστηριζόμενος στον σκοπό του από τον Robert the Bruce.

Όμως το 1305, ο Εδουάρδος II βρήκε στο δρόμο του τον Wallace. Κατάφερε και συνέλαβε το χαρισματικό επαναστάτη και τον καταδίκασε για προδοσία.

Ο Γουάλας τότε βασανίστηκε απαίσια και τελικά εκτελέστηκε. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ γιατί, τον καιρό της μάχης του Bannockburn, τον Ιούνιο του 1314, οι Σκοτσέζοι είχαν αναγκάσει τις Βασιλικές δυνάμεις των Εγγλέζων σε οπισθοχώρηση πίσω στην Αγγλία.

Το κάστρο του Sterling, η πύλη για τα Χάιλαντς (Highlands), το τελευταίο οχυρό του Βασιλιά Εδουάρδου ήταν κάτω από πολιορκία.

Ο αποκαμωμένος κυβερνήτης του κάστρου ορκίστηκε να παραδοθεί αν ο στρατός του Βασιλιά δεν τον ανακούφιζε μέχρι τα μισά του καλοκαιριού. Αντιμετωπίζοντας την πρόκληση, ο Εδουάρδος συγκέντρωσε μια βαριά οπλισμένη μαχητική δύναμη που υπερέβαινε τους 20.000 άνδρες.

Αυτό το έκανε όχι μόνο για να σώσει το Sterling αλλά και για να εξολοθρεύσει τον Robert the Bruce και να καταλάβει τη Σκοτία.

Για να αντιμετωπίσει τον Αγγλικό στρατό, ο Robert συγκέντρωσε μια μικρότερη και λιγότερο οπλισμένη δύναμη από μόνο 8.000 άνδρες. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Bannockburn, όπου, παρά την αριθμητική ανισότητα, οι Σκοτσέζοι κατάφεραν μια παραδόξως εύκολη νίκη ενάντια στους Άγγλους, προετοιμάζοντας έτσι τον δρόμο για μια ελεύθερη Σκοτία με τον Robert the Bruce Βασιλιά. Η μάχη του Bannockburn έγινε την ημέρα του Αγίου Ιωάννη, στις 24 Ιουνίου, μια μέρα με ιδιαίτερη σημασία για τους Ναΐτες Ιππότες. Όμως η έκβαση της μάχης αφήνει πολλά ερωτηματικά.

Οι ιστορικοί, ωστόσο, συμφωνούν στο ότι οι Άγγλοι υπερείχαν αριθμητικά των Σκοτσέζων, και ότι ο Σκοτσέζικος στρατός αποτελούνταν κυρίως από στρατιώτες με δόρατα, με ελάχιστους ιππείς. Επιπλέον, αυτοί οι ιππείς δεν ήταν αρκετοί για τους βαριά οπλισμένους στρατιώτες του Βασιλιά Εδουάρδου.

Κι όμως, στην διάρκεια της άνισης αυτής μάχης, οι υπερέχοντες αριθμητικά, σε θωράκιση αλλά και σε υπέρτερο ιππικό, ξαφνικά πανικοβάλλονται και τα πιο επίλεκτα τμήματα μαζί με τον Εδουάρδο, τρέπονται άτακτα σε φυγή.

Για το περιστατικό δόθηκαν διάφορες ερμηνείες, αλλά η πιο πειστική είναι αυτή που εμπλέκει στην μάχη τις δυνάμεις των Ναϊτών, καθώς ήταν οι μοναδικές δυνάμεις στην Ευρώπη που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιον πανικό σε επίλεκτες δυνάμεις του Αγγλικού στέμματος.

Η ιστορία της Σκωτίας έχει να επιδείξει στην συνέχεια την μυστική τέχνη και τον πανθεϊστικό συμβολισμό στο Ρόσλιν, στο περίφημο παρεκλήσι δίπλα στο χωριό Midlothian του Ροσλιν της Σκωτίας, το οποίο κτίστηκε από την οικογένεια Σινκλέρ το 1446.

Κακά τα ψέματα, το συγκεκριμμένο πανέμορφο και μυστηριώδες παρεκλήσι με την παράξενη αλλά πολύ σημαντική αρχιτεκτονική του, είναι γεμάτο με Πανθεϊστικά (Παγανιστικά) σύμβολα που παραπέμπουν σε παγανιστική λατρεία, σε απόκρυφη γνώση και σε δεσμούς με μυστικές αδελφότητες.

Για παράδειγμα, αίσθηση προκαλεί ο διάκοσμος που περιλαμβάνει 100 «Πράσινους Ανθρώπους» απομεινάρια παγανιστικής λατρείας, αλλά και ο κίονας με τους 8 δράκους – φύλακες που πολλοί ταυτίζουν με την Ιερή Φλαμουριά Υγκρασίλ της νορβηγικής μυθολογίας, εικόνας του «Δέντρου της Ζωής» που συνδέει τον ουρανό, τη γη και τον κάτω κόσμο και την οποία προστατεύουν 8 δράκοντες.

Πλήθος άλλων συμβόλων παραπέμπουν σε επιρροές απ’ τον μεσαιωνικό Τεκτονισμό, ενώ άλλες συμβολικές προεκτάσεις συνδέουν τον χώρο με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου. Ο χώρος έχει συνδεθεί και με τον Σκωτικό Τεκτονισμό, του οποίου την ίδρυση πολλοί αποδίδουν στους Ναΐτες που μετοίκισαν στην Σκωτία.

Γιατί στόχος τους οι Ναΐτες;

Το τάγμα των Ναϊτών θεωρείται ότι κατάφερε να επιβιώσει μέχρι και σήμερα. Οι Ναΐτες συμβολίζουν τους λογικούς και απελευθερωτές Ιππότες που μάχονται ενάντια στην κάθε θεοκρατία, μισαλλοδοξία και δογματισμό.

Για τους τζιχαντιστές, οι Ναΐτες δεν είναι απλά σταυροφόροι εισβολείς, είναι η ίδια η ουσία του δυτικού κόσμου που θέλουν να καταστρέψουν.

Και όπως ο διωγμός των Ναΐτών από τον μονάρχη και την Εκκλησία ξεκίνησε μια Παρασκευή και 13 στη Γαλλία, οι τζιχαντιστές επέλεξαν την ίδια ημέρα να χτυπήσουν για να στείλουν διπλό μήνυμα. Ένα για τους πολλούς και ένα για τους μυημένους.

Η Ευρώπη έλαβε το μήνυμα, για αυτό και απάντησε σχεδόν αμέσως στην τρομοκρατική οργάνωση – εσωτερικό Τάγμα των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους με τη φράση “έχουμε πόλεμο”!