Ό,τι καλύτερο για τα παιδιά μας

Είναι ολοφάνερο ότι για την σωστή ανατροφή των παιδιών μας, έτσι ώστε να τα κάνουμε ευτυχισμένα, το πρόβλημα είναι οι ενήλικες.

Συνήθως βασιζόμαστε σε τρεις μεθόδους εκπαίδευσης:
τα αναθρέφουμε όπως μας ανέθρεψαν,
τα αναθρέφουμε με τον αντίθετο τρόπο που μας ανέθρεψαν
και τέλος τα αφήνουμε μόνα τους να μεγαλώσουν όπως να ’ναι.

Είναι αλήθεια ότι καμία απ’ αυτές τις μεθόδους δεν έχουν φέρει ποτέ το ποθούμενο αποτέλεσμα.

Κυρίως η τελευταία μέθοδος που είναι και η πιο τεμπέλικη, άρα και η πιο δημοφιλής, στηρίζεται σε μια λανθασμένη άποψη, βασισμένη σε μια υλιστική ιδέα πως η ανάπτυξη του παιδιού παραλληλίζεται με την εξελικτική ιστορία του ανθρώπινου γένους και πως με κάποιον ανεξήγητο τρόπο το νευρικό σύστημα του παιδιού θα ωριμάσει καθώς μεγαλώνει και έτσι θα γίνει ένας ηθικός και υπεύθυνος ενήλικας.

Αλλά αν δει κανένας γύρω μας τόσους εγκληματίες και τόσους ανθρώπους εκτός ηθικής, που για κάποιον ανεξήγητο τρόπο το νευρικό τους σύστημα δεν ωρίμασε, θα καταλάβουμε πόσο ανεδαφική είναι αυτή η θεωρία.

Τα πράγματα είναι απλά. Ας δούμε πραγματικά, τι χρειαζόμαστε εμείς ως ενήλικες για να είμαστε καλά και ευτυχισμένοι;

Ε, λοιπόν, τα ίδια πράγματα χρειάζονται και τα παιδιά. Μη ξεχνάτε ότι τα παιδιά είναι άνθρωποι όπως κι εμείς μόνο που έχουν μικρά σώματα, οι ανάγκες όμως παραμένουν οι ίδιες.

Τι είναι αυτό που εμείς χρειαζόμαστε;

Τι θα λέγατε αν είχαμε κατανόηση, αγάπη και υπομονή από τους άλλους;

Τι θα λέγατε αν σεβόντουσαν την αυτοβουλία μας και αν δε μας επέβαλαν συνεχώς τις ιδέ-ες τους και τις απόψεις τους;

Τι θα λέγατε αν σεβόντουσαν την αξιοπρέπειά μας;

Αν σεβόντουσαν το χώρο μας, την ιδιοκτησία μας, τα πράγματά μας;

Τι θα λέγατε αν βρισκόμενοι σε κακή συναισθηματική κατάσταση, να έχουν υπομονή οι κοντινοί μας και να καταβάλουν προσπάθεια έτσι ώστε να μπουν σε επικοινωνία μαζί μας, ακούγοντας μας, παρατηρώντας μας για να καταλάβουν τις ανάγκες μας;

Αυτά δε θέλουμε κι όταν δεν τα έχουμε γινόμαστε δυστυχισμένοι, θηριώδεις, ανταγωνιστι-κοί, αποτυχημένοι;

Ε, λοιπόν, αυτά είναι που χρειάζονται και τα παιδιά. Και κάτι ακόμα, οφείλουμε να αφήνουμε τα παιδιά να ανταποδίδουν.

Η ανταποδοτικότητα είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Αν την στερήσεις απ’ τα παιδιά θα κάνεις ένα έφηβο ή ένα ενήλικα αχάριστο, αγνώμονα και κακότροπο.

Παραξενευόμαστε ή και μας κακοφαίνεται, όταν τα παιδιά μας περνάνε περιόδους άρνησης ή αρνητικών συναισθημάτων, και δε ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε. Θα σας πω κάτι που πιστεύω ότι είναι σημαντικό «Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ».

Έτσι, λοιπόν, όταν βρίσκεστε μπροστά σ’ ένα θυμωμένο παιδί ή ένα παιδί που αρνείται να υπακούσει στο οτιδήποτε, τότε παρατηρήστε το και ακούστε το.

Κάποια ανάγκη έχει που δεν συνάδει με τις δικές σας ή με τις δικές σας ταχύτητες.

Μπείτε σε επικοινωνία μαζί του, ρωτήστε το να σας πει τι του συμβαίνει, τι έγινε για να είναι θυμωμένο ή γιατί λέει όχι.

Αν, επί παραδείγματι του λέτε να πάει να κοιμηθεί γιατί είναι αργά και εκείνο σας λέει όχι, δείτε τι κάνει, γιατί αν παίζει κάτι που για εκείνο είναι πολύ ενδιαφέρον, είναι φυσικό να σας πει όχι.

Εσείς δηλαδή, τι θα λέγατε αν βλέπατε το αγαπημένο σας σήριαλ και κάποιος σας έλεγε κλείστε την τηλεόραση και κάντε κάτι άλλο, ασφαλώς θα του λέγατε όχι με το δικό σας ίσως κοινωνικό ή όχι τρόπο.

Τα παιδιά όμως που είναι πιο ντόμπρα θα σου αμολήσουν ένα περίτρανο ΟΧΙ.

Αν όμως μπείτε σε επικοινωνία μαζί τους και ενδιαφερθείτε για εκείνο που τον κάνει να λέει όχι και του πιάσετε κουβέντα γι’ αυτό ή του μιλήσετε γενικά περί ανέμων και υδάτων, θα δείτε, ώ του θαύματος, να συμφωνεί και να πηγαίνει για ύπνο.

Αν έχετε ένα θυμωμένο παιδί το χειρότερο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να θυμώσετε κι εσείς.

Κατ’ αρχάς είναι πολύ άδικο γιατί εσείς, ένεκα όγκου μπορείτε να του επιβληθείτε και να το συντρίψετε. Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή, να μιλήσει, χωρίς τη δική σας παρεμβολή και άποψη γι’ αυτό που τον έκανε να γίνει έξαλλο κι έτσι θα εκτονωθεί με την πλήρη εξήγηση και περιγραφή των αιτιών.

Κατόπιν μπορείτε να αποδιώξετε το θυμό με κάποιο παιχνίδι του στυλ: πιάσε μου τη μύτη θα σου πιάσω κι εγώ τη δική σου, δώσε μου το χέρι σου, σου δίνω κι εγώ το δικό μου κ.λπ. ναι είναι γεγονός ότι χρειάζεται υπομονή.

Αλλά τι στην ευχή, ποιοι από μας δε θέλουν υπομονή!

Και μην ξεχνάτε πολλή αγάπη και οποιαδήποτε εκδήλωση στοργής. Κανένας δεν κακομαθαίνει με την αγάπη.

Αυτό που θα το κάνει κακομαθημένο και ανυπόφορο είναι όταν θα του στερήσετε την αυτοβουλία του και δε σεβαστείτε την ιδιοκτησία του.

Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ακολουθούν οι γονείς είναι η σπουδαιότητα του να δίνουν στόχους σ’ ένα παιδί.

Και ο πιο σημαντικός στόχος είναι να μεγαλώσει και να γίνει ένας ενήλικος. Η ανεξαρτησία του και η υπευθυνότητά του θα πρέπει να είναι ανάλογη της θέσης που έχει στην οικογένεια.

Ναι, θα πρέπει να έχει πράγματα που να του ανήκουν εξολοκλήρου και για τα οποία να μπορεί να πάρει δική του απόφαση. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχει στο χώρο του σπιτιού τόσα δικαιώματα όσα και ένας ενήλικας.

Σε διαφορετική περίπτωση του αφαιρείς το δικαίωμα να μεγαλώσει.

Όταν ένα παιδί βρίσκεται υπό το κράτος συνεχούς επίβλεψης, προστασίας και του παρέχουν τα πάντα, γιατί να θέλει να μεγαλώσει.

Αν οι γονείς του είναι σε κακή κατάσταση κουρασμένοι, συνεχώς απασχολημένοι και γενικότερα σε κακή κατάσταση, γιατί να θέλει να μοιάσει σ’ αυτούς και να θέλει να γίνει ενήλικας.

Επίσης το χειρότερο που μπορείς να του κάνεις είναι να το κάνεις ενοχικό, λέγοντας του «πόσο εμείς ως γονείς θυσιαζόμαστε για σένα, πως όλα τα έχω παρατήσει ακό-μα και την υγεία μου για να σε αναθρέψουμε» και άλλα παρόμοια.

Αυτό αν το κάνεις θα έχεις στα σίγουρα τον αυριανό ψυχωτικό ενήλικα.

Καλό κουράγιο και να θυμάσαι ότι ζούμε σε κοινωνίες που κάνουν τα πάντα για να αποτύχεις και για να γίνεις δυστυχισμένος.

Ας μη το κάνουμε αυτό εμείς στο παιδιά μας.
Σας ευχαριστώ και είμαι στη διάθεσή σας.