70 χρόνια από την τραγωδία στη Χιροσίμα, πόσο ειρηνικός είναι ο κόσμος μας;

Η καταστροφή της Χιροσίμα από την πρώτη ατομική βόμβα πριν από 70 χρόνια αποτέλεσε σημείο καμπής στην παγκόσμια ιστορία.

Η πόλη από μόνη της μετατράπηκε σε σύμβολο για την ανθρωπότητα και που μπορεί να οδηγήσει η ανθρώπινη δίψα για επιβολή.

Στις 6 Αυγούστου 1945, ο πλανήτης εισήλθε στην ατομική εποχή.

Η ρίψη της μοιραίας ατομικής βόμβας ισοπεδώνει την Ιαπωνική πόλη.

Από τότε, η ανθρωπότητα αρχίζει να ζει με την επίγνωση της πιθανής δυνατότητας αυτοκαταστροφής της.

Πρόκειται για μια ημερομηνία ορόσημο.

Η ελπίδα ότι μετά από αυτήν την ανείπωτη καταστροφή και τραγωδία ο «πολιτισμένος» κόσμος θα μπορούσε να ζήσει ειρηνικά αποδείχθηκε μια αφελής ψευδαίσθηση.

Ακολούθησαν ως γνωστόν τέσσερις δεκαετίες Ψυχρού Πολέμου, όπου οι ηγέτιδες δυνάμεις των ΗΠΑ και της τέως Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησαν μια τρελή κούρσα εξοπλισμών υιοθετώντας έναν απολύτως παρανοϊκό ανταγωνισμό που εδράζονταν στο φόβο της πιθανής υπεροχής του «αντιπάλου» .

Η βόμβα υδρογόνου ήταν μακράν πιο θανατηφόρα από αυτήν της Χιροσίμα και σύντομα οι δυο αντίπαλες δυνάμεις είχαν εφοδιαστεί με οπλικά συστήματα ικανά να καταστρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη πολλές φορές.

Η απόλυτη παράνοια!

Μα «ισορροπία τρόμου».

Το 1962 στην κρίση της Κούβας είχαμε παραλίγο μια καταστροφική σύγκρουση των υπερδυνάμεων.

70 χρόνια από την καταστροφή της Χιροσίμα, μετά από διάφορες πρωτοβουλίες και προσπάθειες η ανθρωπότητα συνεχίζει να ζει υπό την απειλή των όπλων μαζικής καταστροφής.

Το όραμα για ένα πλανήτη ελεύθερο από όπλα μαζικής καταστροφής φαντάζει πολύ μακρινό έως άπιαστο.

Εκτός από την ομάδα των πρώην πέντε επίσημων πυρηνικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία) έχουν προστεθεί το Ισραήλ, το Πακιστάν, η Ινδία και η Βόρεια Κορέα.

Η Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, δεν έχει καταφέρει σοβαρά αποτελέσματα.

Κι αυτό γιατί η κατοχή πυρηνικών όπλων αυτόματα έχει ταυτιστεί με τη ισχύ, τη δυνατότητα επιβολής και την αναβάθμιση της διαπραγματευτικής δύναμης.

Η παρουσία πολλών παικτών εντείνει ως ένα βαθμό και την αδυναμία πρόβλεψης.

Μια κλιμάκωση της έντασης μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν για παράδειγμα δεν γνωρίζουμε που θα μπορούσε να οδηγήσει, δεδομένης και της έξαρσης των ακραίων ισλαμιστών φονταμενταλιστών ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν κατάφερναν να έχουν στην κατοχή τους πυρηνικά όπλα.

Εντωμεταξύ οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ εδώ και κάποια χρόνια όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν βρίσκονται στο Ναδίρ.

Η συμφωνία για τον περιορισμό των εξοπλισμών στην ουσία έχει μπει στο συρτάρι.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα ανησυχητικό παζλ σε ένα παγκόσμιο σύστημα που αδυνατεί ακόμα και σήμερα να έρθει σε μια συμφωνία με στόχο μια «ειρηνική» παγκόσμια διακυβέρνηση και να υπερβεί τη βία.

Το αν αυτό συμβαίνει γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου που ενδεχομένως φωλιάζει πάντα ο ανταγωνισμός και ένας Μεφιστοφελής είναι μια φιλοσοφική συζήτηση που χρειάζεται πολλές σελίδες για να αναλυθεί και που η υποφαινόμενη δεν θεωρεί ότι διαθέτει το κατάλληλο υπόβαθρο για να την κάνει, τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή και σίγουρα αδυνατεί σε ένα κείμενο μερικών δεκάδων λέξεων.

Αυτό που σίγουρα ελπίζω είναι οι μεγάλες δυνάμεις με μια αποφασιστική προσπάθεια να αποτρέψουν περαιτέρω την εξάπλωση των πυρηνικών εξοπλισμών.