Όταν η “ελαφρότητα” του ΟΧΙ μετατρέπεται σε βαρύτατο ΝΑΙ

Με το ηχηρό ΟΧΙ η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν απέρριψε τις ανύπαρκτες ή έστω ομιχλώδεις προτάσεις των δανειστών, όπως τις παρουσίασε η κυβέρνηση ή μάλλον όπως προσπάθησε με τρόπο παραπλανητικό και επικοινωνιακά άκρως τελεσφόρο να τις παρουσιάσει η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά επί της ουσίας ενίσχυσε την πολιτική “αυθεντία” του Αλέξη Τσίπρα.

Η “αυθεντία” (εκ του αυτός + έντης), παράγωγον του αύθ-εντέω (=έχω εξουσία επί τινός, είμαι αυθέντης, το δε δεύτερον συνθετικόν έντης εκ του έννυμι), σημαίνει την απόλυτη κυριότητα, την εξουσία, το αξίωμα, τη δικαιοδοσία και την προσωπικότητα του αυθέντου…

Στην “αφεντιά” του πρωθυπουργού εναπόθεσε ο λαός τη “σωτηρία” του, για μια ακόμη φορά, όπως το έκανε άλλωστε και πριν μερικά χρόνια με τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίον συνέθλιψε το χτεσινό ΟΧΙ του ίδιου του λαού.

Τον “πολτοποίησε” ο καταιγισμός των γεγονότων, αλλά κυρίως “κονσερβοποιήθηκε” πολιτικά από την ίδια την απολιθωμένη πολιτική λογική του και την πολιτική του αναξιοπιστία…

Και αφού ο για μια τετραετία και πλέον “αυθέντης” και εν πολλοίς χαλκοπρόσωπος Αντώνης Σαμαράς, βρέθηκε εν μια νυκτί στη “χαβούζα” της ιστορικής αλήθειας, με τον Γιάν(ν)η Βαρουφάκη να διατρέχει ήδη το διάδρομο της πολιτικής του απομόνωσης, όπως το επέβαλαν οι δανειστές στον “περήφανο” Ελληνα πρωθυπουργό, πριν ακόμη αρχίσει ο νέος κύκλος των διαπραγματεύσεων, οι Ελληνες παρουσιάζονται αιχμάλωτοι της ευπιστίας τους, ορμώμενοι από αίσθημα εμπιστοσύνης προς την “αυθεντία” του Αλέξη Τσίπρα…

Και η μεν “αυθεντία” του πρωθυπουργού, ιδιαίτερα μετά το χτεσινό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εμφανίζεται καταξιωμένη, η δε πολιτική αγωγή και η παιδεία του είναι σαφώς περιορισμένη. Γιατί μπορεί η αυθεντία να δεσπόζει προσωρινά, η αγωγή όμως κατακτά. Η αυθεντία αιχμαλωτίζει συνειδήσεις. Η αγωγή ελευθερώνει.

Με το δημοψήφισμα ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να αναρριχηθεί στο επίπεδο της κομματικής σκοπιμότητας. Και το πέτυχε. Δεν γνωρίζω βέβαια αν έχει και όλες τις καλύψεις, για να αποφύγει την υψοφοβία ή αν έχει σκεφτεί πως ο άνεμος που φυσά δριμύς εκεί στα ψηλά δεν του πάρει τη λεοντή που εδώ και μήνες φορά…

Τη λεοντή για μεγάλο χρονικό διάστημα φορούσε και ο προκάτοχος του στον πρωθυπουργικό θώκο, ο Αντώνης Σαμαράς. Και προσπάθησε να τη διατηρήσει και με ενισχυμένη την πολιτική του “αυθεντία” από την λαϊκή προσδοκία, για αρκετό χρόνο τα κατάφερε. Μέχρι που ο άνεμος, εκεί ψηλά στην πολιτική σκοπιμότητα, φύσηξε δυνατά και του πήρε τη λεοντή, οπότε αποκαλύφθηκε η γαϊδουροσύνη!

Η λεοντή, το λιοντάρι δεν αλαζονεύεται, ούτε ψεύδεται. Εχει τη δύναμη της οντότητάς του. Αλλο λιοντάρι και άλλο μασκαραμένος γαίδαρος. Στον τόπο μας ευδοκιμούν πολιτική αλαζονεία, πολιτικό ψεύδος , φόβος και λαική προσδοκία. Κι όλα αυτά μαζί και χωριστά μπολιάζουν το κορμί του έθνους με θνησιμαία. Και στο τέλος μας απομένει ο ήχος των κυμβάλων που αλαλάζουν…

Και όταν ανακαλύπτουμε την αγυρτεία της πολιτικής ζωής, έχουμε ήδη πετάξει το έρμα του τόπου τούτου και μένουμε έρμαιοι των ανέμων της ιστορίας…

Πολύ φοβάμαι ότι το ηχηρό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος εντός των επερχόμενων ημερών θα μετατραπεί σ’ ένα βροντερό ΝΑΙ στον “έντιμο συμβιβασμό”, ως αποτέλεσμα της πραγματικά “δημιουργικής ασάφειας” του απερχόμενου υπουργού των Οικονομικών, ο οποίος ωστόσο εκτιμώ, ότι σύντομα θα κάνει αισθητή την παρουσία του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας ως ο εκφραστής της λαϊκής βούλησης του ΟΧΙ…

Εχουμε εθιστεί στις μονοδιάστατες και μονοσήμαντες ερμηνείες των γεγονότων.

Εχουμε εθιστεί να μας “βιάζουν” το συναίσθημα.

Και έχουμε εθιστεί στα αδιέξοδα.

Και ως αμνήμονες εύκολα ενδυναμώνουμε νέες πολιτικές αυθεντίες. Και μόνο στους ολίγιστους η ιστορική μνήμη φαίνεται να υπενθυμίζει, πως κάθε χρονιά παρέχει το στίγμα της επετείου αποφράδας συνιστώσας της ελληνικής πολιτικής ιστορίας…

Θέλουμε να το δεχθούμε ή όχι, στο μεγάλο παιχνίδι της πολιτικής απάτης είναι ενορχηστρωμένος ο λαός. Και πάντα αναζητά έναν “αυθέντη”, για να “βιάζει” κατ’ εξακολούθηση την νοημοσύνη του. Με την ευπιστία του να αποδεικνύεται μουσειακό μνημείο της εκάστοτε εποχής…

Ευτυχώς τουλάχιστον οι “πολιτικές αυθεντίες” τούτου του τόπου κάνουν συνήθως ολέθρια σφάλματα, οπότε και αλλάζει οι πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή, όχι όμως και το σκηνικό που παραμένει για χρόνια ίδιο και το συντηρεί η βλαχολεβέντικη ευπιστία μας, με τις όποιες ολέθριες συνέπειες σωρεύει…