Άρειος Πάγος: Δεν δικαιούνται αποζημιώσεις οι συμβασιούχοι

Στροφή 180 μοιρών στην νομολογία του έκανε ο Aρειος Πάγος στο θέμα των συμβασιούχων, και ενώ μέχρι σήμερα επιδίκαζε δεδουλευμένες αποδοχές στους εργαζόμενους με διαδοχικές συμβάσεις μίσθωσης έργου ή ορισμένου χρόνου, τώρα κρίνει τις συμβάσεις άκυρες και αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να παίρνουν πίσω δεδουλευμένα.

Μέχρι σήμερα, το Ανώτατο δικαστήριο εάν και δεν αναγνώριζε μονιμότητα τους συμβασιούχους, εάν και κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των οργανισμών στους οποίους εργάζονταν, εντούτοις κάνοντας ορθό νομικό χαρακτηρισμό της έννομης σχέσης τους, τους επιδίκαζε τις δεδουλευμένες αποδοχές τους.

Δηλαδή οι αρεοπαγίτες επιδίκαζαν τις αποδοχές του διαστήματος που οι συμβασιούχοι εργάστηκαν καθώς και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας, συν τους νόμιμους τόκους υπερημερίας.

Τώρα οι αρεοπαγίτες του Β1 Εργατικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, έκριναν ότι, εφόσον οι συμβάσεις που κατήρτιζαν οι συμβασιούχοι θεωρούνταν άκυρες και λειτουργούσαν ως απλές σχέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι αυτοί δεν δικαιούνται αποζημίωσης για την εργασία τους.

Αφορμή για την έκδοση αυτής της απόφασης, αγωγή μουσικών του δήμου Αθηναίων, οι οποίοι εργάζονταν με διαδοχικές ανανεούμενες συμβάσεις μίσθωσης έργου. Στις δίκες, οι μουσικοί υποστήριξαν ότι καταχρηστικά οι συμβάσεις τους χαρακτηρίστηκαν ως συμβάσεις μίσθωσης έργου, ενώ στην πραγματικότητα υπέκρυπταν σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Ακόμη, υποστήριξαν ότι, καθ’ όλο το διάστημα που εργάζονταν, κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου. Ετσι, και δεδομένου ότι για την εργασία τους αυτή δεν είχαν πληρωθεί από τον Δήμο, ζήτησαν από το δικαστήριο να τους καταβληθούν οι δεδουλευμένες αποδοχές τους, τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας. Πράγματι, το Πρωτοδικείο Αθηνών τους δικαίωσε, αλλά ο Αρειος Πάγος είχε αντίθετη γνώμη.

Σύμφωνα με τους Αρεοπαγίτες η μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου με το Δημόσιο, τα Ν.Π.Δ.Δ. και τους Ο.Τ.Α. σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου (μονιμοποίηση), ακόμη και στις περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του εργοδότη τους είναι παράνομη. Μάλιστα στην απόφασή του επικαλείται νομοθετικές διατάξεις που προβλέπουν ότι οι Δήμοι, για παράδειγμα με τη λήξη της πρώτης σύμβασης ορισμένου χρόνου ή έργου πρέπει να σταματήσουν να καταβάλλουν τις αποδοχές.

Μάλιστα σημειώνουν ότι εφόσον ο νόμος απαγορεύει τη μετατροπή της σύμβασης ορισμένου χρόνου ή έργου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, «δεν είναι δυνατός» ο χαρακτηρισμός τους ως έγκυρης ή άκυρης σύμβασης εργασίας. Ετσι, έκριναν ότι η εργασία που προσφέρεται κατά παράβαση νομοθετικών διατάξεων «απαγορεύεται απόλυτα από το νόμο και τέτοια δεν δημιουργεί καμία αξίωση αμοιβής, αφού σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι έγκυρη και ειδικότερα δεν δημιουργεί αξίωση ούτε από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό, αφού τέτοιος πλουτισμός δεν προκύπτει για τον εργοδότη».