Πρώτη φορά Αριστερά;

Ναι μεν για πρώτη φορά Αριστερά, αλλά με μια κυβέρνηση με αστικές καταβολές και “καλοθρεμμένη” από το σαθρό, σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης και “σκωληκίωσης” πολιτικό σύστημα.

Με τα μέλη της, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, αγκυλωμένα στη “θολοκουλτούρα” της κακώς εννοούμενης Αριστεράς, με εμφανή τα στοιχεία γκροτέσκο στην πολιτική τους αισθητική, κατά την πορεία τους “αλληθωρίζουν” προς την σαπρία της Δεξιάς…

Μια ολόκληρη χώρα εμφανίζεται παραδομένη στην ελπίδα μιας “συμφωνίας”, ενός έντιμου συμβιβασμού” με τους δανειστές, ως απότοκο της “δημιουργικής ασάφειας” στη διαπραγματευτική τακτική μιας ετερογενούς και ανισοβαρούς κυβέρνησης, με τους εκφραστές της λογικής του “δόγματος σοκ” εκπροσώπους των θεσμών ή αλλέως της “επάρατης” τρόικας.

Μιας κυβέρνησης σε απόλυτη αισθητική δυσαρμονία με το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής, η οποία ωστόσο επινοώντας αδόκιμους όρους στην πολιτικική της πρακτική, που υποστηρίζονται επικοινωνιακά από “υποκριτική” ελευθεριότητα, επενδύει κυρίως στην αγωνία και την ανασφάλεια των κοινωνικών ομάδων, για μια συμφωνία, νέο μνημόνιο επί της ουσίας, μ’ όλα τα δομικά στοιχεία της κοινωνικής αφαίμαξης…

Και παράλληλα με την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης, που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οδηγεί σε “μια από τα ϊδια” επαχθή συμφωνία, πάντα με την κοινωνική ανοχή και φοβία, οι τέσσερις μήνες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με την δεξιά απόφυση των ΑΝΕΛ, κατέδειξε με τον πλέον εύγλωτο τρόπο ότι οι γνωστοί και άγνωστοι γυμνοσάλιγκες και γλοιώδεις αναξιοκράτες, βρίσκουν πάντα καταφύγιο στη εξουσία…

Και ο πειναλέων πολίτης αρκείται στα παχυλά λόγια, χωρίς καν να έχει τη δυνατότητα παραγωγής σιέλου για… φτύσιμο όλων αυτών των “ερπετοειδών” της πολιτικής, ανεξαρτήτως απόχρωσης, που δημιουργούν για χρόνια τώρα το γκρίζο παραπέτασμα των κοινωνικών προβλημάτων.

Διατηρώντας βέβαια το “προνόμιο της πονηρίας για να μεταθέτουν, με ύφος συχνά αυτάρεσκο και νερώνεια αδιαφορία, την ευθύνη στο “σοφό” λαό, στους πολίτες του μόχθου και του μεροκάματου, αν και το τελευταίο είναι “αγαθό” σε πλήρη ανεπάρκεια…

Τέσσερις μήνες διακυβέρνησης “Πρώτη φορά Αριστερά…”, αλλά με τόση παλαιοκομματική πρακτική και δεξιότροφη πολιτική λογική, με τόση επίστρωση “λίπους” στις συνειδήσεις των κυβερνώντων και των διαφόρων παρείσακτων της πολιτικής σύγχυσης, με τόσα πολιτικά εφευρήματα για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, που καταδείχνει ότι οι “αριστερόστροφοι” κυβερνώντες προσπαθούν να περιχαρακωθούν σ’ έναν κομματικό ηγεμονισμό, διακατεχόμενοι από φαραωνική νοοτροπία.

Και το αποδεικνύουν με τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Με την επιλογή στελεχών αμφιβόλου ηθικού έρματος, γιατί για επαγγελματική επάρκεια και τεχνογνωσία, τόσο απαραίτητη για την κρίσιμη περίοδο που διατρέχουμε, ούτε λόγος να γίνεται.

Το αποδεικνύουν με τις επικοινωνιακές τους πρακτικές, με τη “τζογαδόρική” αντίληψη στην άσκηση της πολιτικής, με το μόνιμο “φλέρτ” τους με τα “καλά και τα συμφέροντα” ακόμα και στο χώρο των ΜΜΕ. Και διατρανώνουν ότι θα βάλουν τάξη στο διεφθαρμένο τηλεοπτικό σύστημα, με το θέμα της επανεξέτασης συχνοτήτων και αδειών, αλλά αναπτύσσουν επιλεκτικές συγγένειες με καναλάρχες, υπόδικους και μη…

Με τους πολίτες εν πολλοίς αμέτοχους και φιλοθεάμονες, με τη θερινή ραστώνη μπροστά τους, η επερχόμενη “συμφωνία” με τους δανειστές και τους αναμφίβολα επαχθείς για μια ακόμη φορά μνημονιακούς όρους, θα επισκιαστεί από διαφόρους κυβερνητικούς “ακροβατισμούς” προς άγραν της κοινωνικής ανοχής. Και με μουδιασμένες τις συνειδήσεις οι πολίτες, έχοντας λησμονήσει προ καιρού τι σημαίνει ηθική και πολιτική “εξέγερση”, θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν παράσιτα της πολιτικής.

Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας, έλεγε ο Νίτσε, εξαρτάται από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται.

Στην περίπτωση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, με αριστερή, δεξιά, κεντροαριστερή ή κεντροδεξιά απόχρωση, τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, ώστε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας.

Και το χειρότερο: μεταποιούν την κοινωνία σε παρασιτική, της δίνουν το δικό τους ύφος. Πώς; Με λόγια και έργα που επαναλαμβάνονται. Και το “επαναλαμβανόμενον έθος, ήθος γίνεται”, υπεστήριζε ο μεγάλος φιλόσοφος των Σταγείρων.

Ναι, πρώτη φορά Αριστερά, χωρίς γραβάτες και μανικετόκουμπα χρυσά ή ρολόγια ακριβά, τουλάχιστον μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, αλλά με το ίδιο πολιτικό ήθος, όπως των μέχρι πρότινος άλλων της πολιτικής, των “προσβεβλημένων υπό ευρώτος”, δηλαδή των μουχλιασμένων και “πανιασμένων” της κομματοκρατίας.

Ενα πολιτικό ήθος δίχως ηθική, όπως επίμονα επαναλαμβάνω. Δίχως αναστολές ή έστω προσχήματα. Μόνο με λεκτικά σχήματα και επικοινωνιακά επινοήματα…