Πολιτική ή ειδικεύουσα βλακεία;

Η πολυτέλεια της αναμονής και της σιωπής, το πλέγμα απλώς των επιφυλάξεων, δεν είναι σίγουρα για τους καιρούς που διατρέχουμε, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την πολιτική πραγματικότητα, μας επιβάλλεται σαν προϋπόθεση ενέργειας και ζωής.

Εγκλωβιζόμαστε συχνά στο επικαιρικό γεγονός, όπως αυτό μας προσφέρεται, παραμερίζοντας την πραγματικότητα και αδιαφορούμε για την ώριμη εποπτεία των πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων.

Το αληθινό δράμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του νεοέλληνα είναι ότι η σκέψη περπατάει με βήμα πολύ νωθρό και η φωνή της όποιας αντίδρασης επιμένει στις νόμιμες προθεσμίες για να ακουστεί.

Ετσι, η πολιτική σκοπιμότητα, που συχνά προσλαμβάνει χαρακτήρα πολιτικής απάτης, που με τη σειρά της και σε πολλές περιπτώσεις εξελίσσεται σε… ειδικεύουσα βλακεία, συνδέεται με την καθημερινότητά μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών και των ραγδααίων μετασχηματισμών.

Και βρίσκεται σε απόσταση από την ψυχική μας δεκτικότητα και την πολιτική μας ευαισθησία…

Καθώς η νεοπαγής κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αιωρείται μεταξύ αδυσώπητης πραγματικότητας και προεκλογικών δεσμεύσεων, με την πρόοδο των διαπραγματεύσεων να προσκρούει σε εθιστικές αντιδράσεις των δανειστών και σε εναγώνια διλήμματα των κυβερνώντων, δεν μπορούν να αγνοηθούν πολιτικές πρακτικές της προηγούμενων κυβέρνησης στα όρια της ειδικεύουσας βλακείας, χωρίς βέβαια να “μηδενίζονται” λάθη της σημερινής κυβέρνησης τόσο σε επίπεδο διαπραγμάτευσης, όσο και σε επίπεδο επικοινωνιακής τακτικής…

Και μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να διανύει ήδη το δρόμο της πολιτικής του δοκιμασίας, με τη φαντασία του ωστόσο να καλπάζει για… επιστροφή στην εξουσία, αφήνοντας την πολιτική λογική άφωνη στη δραματική της στιγμή, ωστόσο όσα κληροδότησε η πολιτική του εθελοδουλία στη σημερινή κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των όποιων ιδεολογικών και κομματικών αγκυλώσεις της, της όποιας έκδηλης κυβερνητικής απειρίας, δεν επιτρέπει αμφιβολία ότι η ασκούμενη πολιτική στην Ελλάδα μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε ειδικεύουσα βλακεία.

Κι αυτό, αναλόγως πάντα των περιστάσεων, των εναγώνιων προσωπικών πολιτικών διαδρομών ή των κομματικών σκοπιμοτήτων, χωρίς ουσιαστικούς και προκαθορισμένους στόχους.

Αδιέξοδα. Και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα. Ενα σκηνικό πρόδηλα αρνητικό. Με την αξιοπιστία των πολιτικών και της πολιτικής, που κατά καιρούς ασκείται, να “σφυροκοπείται” όχι απλώς από τον καταιγισμό των γεγονότων, αλλά από την πολιτική αναξιοκρατία και την… ειδικεύουσα πολιτική βλακεία.

Πόσοι αλήθεια πολιτικοί έχουν απαγκιστρωθεί από μονοσήμαντες και επιδερμικές ερμηνείες των γεγονότων; Πόσοι δεν διαθέτουν περισσή διαλλακτικότητα σε βάρος της ηθικής τάξης; Και πόσοι είναι έτοιμοι να μη συνθηκολογήσουν με τη συνείδησή τους και να μη δεχθούν μια ανήθικη πρόταση ή ένα ανέντιμο πολιτικό συμβιβασμό, ανεξαρτήτως με τη λεκτικές κορώνες που θα τον επενδύσουν;

Η απάντηση είναι πασίδηλα εύκολη. Είναι ελάχιστοι οι εκκλίνοντες της πεπατημένης πολιτικοί, οι οποίοι έχουν αντιληφθεί τις επιπτώσεις των διαστροφικών επιδόσεων της “ειδικεύουσας βλακείας” στην πολιτική πρακτική. Οι περισσότεροι εμφανίζονται “κάτοικοι” του δικού τους πλανήτη, πολίτες της δικής τους πολιτείας, υπήκοοι του δικού τους νόμου και η…τέχνη τους συχνά τέχνη του υπογαστρίου…

Οσο για το εύρος της ευθύνης τους, ευθύνη κακομαθημένου παιδιού μπροστά στους χάρτινους πύργους του!…