Παγιδευμένα “όνειρα” στην πολιτική παράνοια…

Καθώς ανεβαίνει η θερμοκρασία στο θερμόμετρο και η καλοκαιρινή ραστώνη είναι προ των πυλών, με την κοινωνία να βρίσκεται σε αποσύνθεση και την οικονομία σε διάλυση, ανεξαρτήτως κάποιων κοινωνικών ομάδων που “κουτσοπορεύονται” και των ολίγων μονίμως “βολεμένων”, είτε διαδρομιστών της εκάστοτε εξουσίας, είτε “τρωκτικών” της παραοικονομίας που πάντα βρίσκεται σε “άνθιση”, η όποια προσπάθεια πολιτικής ανάλυσης των τεκταινομένων, μάλλον οδηγεί τον επίδοξο αναλυτή στις παρυφές της πολιτικής παράνοιας…

Και στην πολιτική παράνοια είναι παγιδευμένα τα “όνειρα” και οι προσδοκίες όσων με “προβατοποιημένη λογική” αφήνονται έρμαιοι στους ανέμους της πολιτικής εξουσίας, που πάντα επινοεί τρόπους και τεχνάσματα για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, αλλά και τους τελευταίους μήνες, αποτυπώνουν ανάγλυφα το πολιτικό σκηνικό και μια ρητορική αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης μ’ όλα τα δομικά χαρακτηριστά της παράνοιας.

Με τη δυσωδία από την έρπουσα πολιτική ανικανότητα, ιδίως την τελευταία διετία, να έχει κατακλύσει την κοινωνία και να γίνεται ανυπόφορη λόγω του επερχόμενου θέρους. Με την αξιοπιστία των πολιτικών να αποτελεί την “υφαλοκρηπίδα” της ελληνικής πραγματικότητας. Με κάθε κυβερνητική προσπάθεια να συνοδεύεται από τη λογική των μειωμένων πλέον προσδοκιών.

Με όλους να ξιφουλκούν εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον των “φαντασμάτων” της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, του εύρους της απάτης σ’ όλο το φάσμα της πολιτικοινωνικής ζωής.

Γιατί περί “φαντασμάτων” πρόκειται. Ποιοι, τέλoς πάντων, είναι πίσω από τη διαφθορά και την απάτη;

Ποιοι συντηρούν τους πυλώνες της πολιτικής ανικανότητας;

Ποιοι ακόμη και σήμερα, με μια κοινωνία εξαθλιωμένη, εκτρέφουν τα οικονομικά εκτρώματα με την κτηνώδη λαιμαργία για τον κρατικό κορβανά;

Ολοι έχουν ονοματεπώνυμο… Και μάλιστα ηχηρό!

Ολοι σπεύδουν να “πατάξουν” την εθιστική λειτουργία των οικονομικών παραγόντων, όλοι συντάσσονται με την επιθυμία να βρεθεί επιτέλους κάποια βιώσιμη λύση στο κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα, όλοι όμως απλώς αρκούνται στην καταγραφή των προβλημάτων, κι αυτή όχι πάντα με επιτυχία, προβάλλοντας την αναμασημένη δικαιολογία των ασφυκτικών πιέσεων των δανειστών.

Ετσι, γίνονται υποχείρια της ανάγκης για ένα “έντιμο συμβιβασμό” ή για μια άτακτη υποχώρηση με ό,τι αυτή συνεπάγεται για την κοινωνία και την αξιοπιστά του πολιτικού συστήματος.

Ολοι στον αυτάρεσκο μικροπολιτικό τους κόσμο. Με σύνδρομα. Πολλά σύνδρομα. Αρκετοί τυχοθήρες και τυχάρπαστοι της πολιτικής ζωής. Και όλοι μαζί συμβάλλουν έτσι, ώστε το πλέγμα της ζωής του μέσου Ελληνα και της νοοτροπίας του να μη το καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση.

Ετσι, η ασκούμενη πολιτική, στα όρια της παράνοιας μάλιστα, εκμεταλλεύεται την έλλειψη συγκεκριμένης στάσης.

Και εμμεσα αλλά καταλυτικά αυξομειώνει τις τάσεις και τις εντάσεις του Ελληνα, για αμετροέπεια με λιγότερη πολιτική σκέψη και άφθονη τηλεοπτική αποχαύνωση, που συντηρεί τη “φαστφουντάδικη” λογική περί κοινωνίας και πολιτικής, άρα και την αποδοχή των τετελεσμένων.

Στάση ή τάση; Το δίλημμα εν πολλοίς δεν υφίσταται στην αποσαθρωμένη ελληνική κοινωνία. Στάση μπορεί να έχει ο βουλόμενος και βουλευόμενος.

Οι άλλοι ακολουθούν μια τάση. Γίνονται ουραγοί της φοράς των πραγμάτων ή παθητικοί αποδέκτες της πολιτικής ανικανότητας, μωρίας και παράνοιας. Αν, λοιπόν, η πολιτική μετακινεί τα επίπεδα ζωής ή τους δίνει την όποια κλίση, επιλέγει και την ανάλογη τάση, ροπή, φορά το κοινωνικό σύνολο…

Και όλοι διαγκωνιζόμαστε όχι απλώς στην “καχεξία” της πολιτικής, στην πολιτική αναίδεια, αλλά και στην πολιτική παράνοια..Ολοι εθιζόμαστε στις όποιες επιβολές, τις παλινωδίες, τις κυβιστήσεις, την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία και στη διάσταση της πολιτικής υποτίμησης τούτου του λαού.

Και η διαπίστωση περί πολιτικής παράνοιας δεν είναι αποσυνδεμένη από την τρέχουσα πραγματικότητα. Τι παρατηρούμε αλήθεια;

Από τη μια η νεόδμητη κυβέρνηση της “Αριστεράς”, αν βέβαια θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς αριστερή, όχι μόνο λόγω της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ, αλλά και του κομματικού κράματος του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και της σύνθεσης της με ό,τι δυσώδες μπορούν να εκπέμπουν όσοι από το ΠΑΣΟΚ συντάχθηκαν μαζί της και ήδη καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις, να προσπαθεί να διαπραγματευτεί…

Και να είναι εγκλωβισμένη στα μύρια όσα προβλήματα, που της κληροδότησαν αναμφίβολα οι προηγούμενες κυβερνήσεις ως προς το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης.

Χωρίς βέβαια η ίδια να είχε ποτέ καταρτήσει ένα σχέδιο διαπραγματευτικής στρατηγικής, αρκούμενη προεκλογικά στα συνθήματα και στην πολιτική ονειροβασία.

Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση μ’ έναν Αντώνη Σαμαρά, όπως το συνομολογούν όλοι οι σκεπτόμενοι στο φιλελεύθερο χώρο, ό,τι απέμεινε απ’ αυτόν, να έχει χάσει την πυξίδα της πραγματικότητας, αν και ουδέποτε την διέθετε στην πολιτική του πορεία.

Αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και τα λοιπά κόμματα με τα όποια χαρακτηριστκά γνωρίσματα τους, που ενίοτε εκδηλώνονται υπό τη μορφή της γελοιότητας, ασκούν δριμεία κριτική για τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης αναμφίβολα εγκλωβισμένης στα σύνδρομα της Αριστεράς.

Από τη μια η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, έχοντας αποκλίνει από τους όποιους σταθερούς στόχους και τις “κόκκινες γραμμές”, διατρανώνοντας ότι είναι κοντά σε μια συμφωνία “έντιμου συμβιβασμού”, άλλος νεοεισαχθής όρος στην πολιτική μας ζωή.

Και από την άλλη η αντιπολίτευση την κατηγορεί ότι ολιγωρεί και καθυστερεί στην επίτευξη “συμφωνίας”, με τις όποιες οδυνηρές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα την ψέγει βάναυσα για την επερχόμενη “κωλοτούμπα” της!..

Η πολιτική παράνοια σ’ όλο το γελοίο εύρος της!

Κι αυτός ο φαύλος κύκλος της πολιτικής γελοιότητας και της πολιτικής παράνοιας, συχνά συνοδευόμενος από αντιφατικές πολιτικές πρακτικές και βλαχολεβέντικο πολιτικό επαρχιωτισμό, που εκφράζεται με λεκτικές πομφόλυγες περί εθνικής ανεξαρτησίας και περισσής κουτοπονηριάς, μια εθνική ανεξαρτησία που καθημερινά υπονομεύεται από τα γυρίσματα της κουτάλας στην κομματική μαρμίτα και των σπασμωδικών ενεργειών, συντηρεί τις σατραπείες των οικονομικά ισχυρών, τη συνθηματολογική λογική στην πολιτική, αλλά και τη τάση του μέσου πολίτη να μην πετάξει τις παρωπίδες του φόβου και των προκαταλήψεων…

Με άλλα λόγια, μια διαρκής προεξόφληση της ιστορικής πορείας που διαψεύδει ολοένα και με περισσότερο πάταγο τις προσδοκίες για κοινωνική πρόοδο, για πίστη στους θεσμούς, για αξιοποίηση του δυναμικού της κοινωνίας. Ολα ανάγονται στο πλαίσιο της τακτικής των πρόσκαιρων παραχωρήσεων και υποχωρήσεων. Ολα δοκιμάζονται, γεγονότα και πράξεις, στη λυδία λίθο της πολιτικής ανικανότητας και πολιτικής παράνοιας, όπως και όποτε αυτή εκδηλώνεται.

Και, δυστυχώς, εκδηλώνεται μονίμως! Και στον χρονικό τούτο χώρο η Ιστορία δεν μένει στάσιμη. Και οι δυνάμεις, εκτός και εντός Ελλάδας, που εκμεταλλεύονται τις παραχωρήσεις και τις υποχωρήσεις δεν μένουν αδρανείς!..