Η Παιδιατρική δεν είναι πλέον μόνη της στην υπηρεσία των μικρών ασθενών

Όπως όλοι γνωρίζουμε η Παιδιατρική αντιμετωπίζει τον μικρό ασθενή και υποστηρίζει, κατευθύνει την συνεχιζόμενη ανάπτυξή του μέχρι να γίνει ένας υγιής ενήλικας.

Πολλοί και πολλές φορές κριτικάρουν την κλασσική Παιδιατρική, όπως τουλάχιστον διδάσκεται στις ιατρικές σχολές του δυτικού κόσμου, ότι είναι ανεπαρκής.

Πριν αναφέρουμε τα κατά και τα υπέρ αυτής της κριτικής θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πώς δημιουργείται η ασθένεια για να καταλήξουμε με ποιο τρόπο θα υπάρξει η υγεία.

Κάθε ανθρώπινος οργανισμός γεννιέται τελικά με ένα συγκεκριμένο σχέδιο οργάνωσης της ύπαρξής του. Στην διάρκεια της εμβρυικής του ζωής, δέχεται τις επιδράσεις του περιβάλλοντος που τον καθορίζουν.

Φέρει το γενετικό υλικό των γονιών του, δέχεται τη σωματική και συναισθηματική φόρτιση της μητέρας του, εκτίθεται στις διατροφικές συνήθειές της και 9 μήνες μετά έχοντας διαμορφώσει τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά εκτίθεται σε ένα εντελώς καινούργιο περιβάλλον.

Το νεογνό από τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει δεκτό στο περιβάλλον αυτό, θα καθοριστεί η συγκρότηση της προσωπικότητάς του η οποία περιλαμβάνει τα σωματικά του και ψυχικά χαρακτηριστικά του, τον τρόπο που σκέπτεται και αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα και τις προτιμήσεις ή απωθήσεις του απέναντι στα διάφορα στοιχεία του περιβάλλοντός του.

Τα πρώτα χρόνια ζωής είναι φυσικά τα πιο βασικά για την εξέλιξή της. Ο άνθρωπος συνεχώς βρίσκεται σε άμεση σχέση με το περιβάλλον του.

Σε περίπτωση αντίξοων συνθηκών κάθε χρόνο εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν ή αρρωσταίνουν ή δεν αναπτύσσονται έτσι ώστε να κατακτήσουν στο έπακρο τις σωματικές, ψυχικές και πνευματικές τους δυνατότητες.

Η κατάσταση λοιπόν ισορροπίας που έχει με αυτό, δείχνει κατά πόσο το άτομο αυτό απολαμβάνει το περιβάλλον του, όταν αυτό δηλαδή δεν του προκαλεί προβλήματα.

Και τότε αναφερόμαστε φυσικά σε ένα ισορροπημένο, ευχαριστημένο και υγιές άτομο. Το αντίθετο, εάν δηλαδή ο οργανισμός έχει προβληματική σχέση με το περιβάλλον του, θα θέσει σε λειτουργία τη διαδικασία της ασθένειας.

Για να αρρωστήσει τελικά ένας άνθρωπος χρειάζεται ένας ή περισσότεροι στρεσσογόνοι παράγοντες αλλά και ένας οργανισμός κουρασμένος.

Τέτοιοι παράγοντες μπορεί να είναι φυσικοί, χημικοί, βιολογικοί, συναισθηματικοί παράγοντες, οικογένεια, κοινωνία, σχολείο.

Η κλασσική Ιατρική ασχολείται με την εντόπιση, τον χαρακτηρισμό και την εξολόθρευση αυτού του παράγοντα ενώ ταυτόχρονα έχει καλέσει τον άνθρωπο να αποφύγει κάποιους από τους γνωστούς στρεσσογόνους παράγοντες στα πλαίσια της προληπτικής ιατρικής.

Υποστηρίζει τον ασθενή στη διάρκεια της ασθένειάς του και προσπαθεί να τερματίσει την επίδραση του όποιου παράγοντα αρκεί να τον γνωρίζει, χρονικά και ποσοτικά.

Στο σημείο αυτό, παλιότερα, δεν υπήρχε πρόβλεψη ή υποστήριξη για το ψυχοσυναισθηματικό κομμάτι το οποίο είχε πληγεί και εννοείται ότι δεν μπορούσε στη φάση αυτή να γίνει κάτι για το κατακερματισμένο επίσης ανοσοποιητικό σύστημα.

Στα νεώτερα χρόνια οι πολυδύναμες κλινικές εμπλέκουν την ψυχολογική υποστήριξη. Το σύστημα αξιών και μελέτης της Ομοιοπαθητικής στηρίζει το αμυντικό σύστημα λόγω της κατανόησης του ανθρώπου ως μοναδικά συγκροτημένη προσωπικότητα και αντιστέκεται στην διαταραχή της ισορροπίας του περιβάλλοντός του.

Για τους παραπάνω λόγους, η φροντίδα του παιδιού είναι απαραίτητο να ενσωματώνει την πλήρη κατανόηση των σωματικών και ψυχικών του δυνατοτήτων και ιδιαιτεροτήτων του.

Εκτός από το φαγητό, τη στέγη και τη φροντίδα υγείας χρειάζεται αγάπη, κατανόηση και ενσυναίσθηση έτσι ώστε να αναπτυχθεί ψυχοσυναισθηματικά και να ακολουθήσει τις αναμενόμενες φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξής του όπως και να κατακτήσει σωστά και έγκαιρα τους σταθμούς της αναπτυξιακής του πορείας.

Επειδή τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν στο έπακρο τον έλεγχο του περιβάλλοντός τους, ούτε και εμείς αυτού, υπάρχει πάντα η ανάγκη να ενισχύουμε και να εμπλουτίζουμε τις αντιστάσεις τους, έτσι ώστε να μπορούν να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους χωρίς να υποφέρουν.

Σύμφωνα με την Ομοιοπαθητική, αρκεί η ενδυνάμωση του αμυντικού τους συστήματος με τη χορήγηση σκευασμάτων, η Κλασσική Ιατρική κηρύττει την πρόληψη η οποία τις περισσότερες φορές αγνοείται, ενώ αυτοί που αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα της ψυχικής υγείας επικεντρώνουν στη δόμηση του ψυχικού κόσμου της οικογένειας και του παιδιού σε αντίθεση με τους ρεαλιστές-πραγματιστές που ωθούν τα παιδιά τους στην κατάκτηση των δεξιοτήτων και της γνώσης.

Ο ρόλος του παιδιάτρου είναι να συμβουλεύει τους γονείς για την υγιή ανάπτυξη του παιδιού τους ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τα χαρακτηριστικά του.

Στην εποχή μας, είμαστε πλέον τυχεροί με τις κατακτήσεις της Νευροφυσιολογίας, υπάρχει ευτυχώς η Ομοιοπαθητική που προσωπικά την συμβουλεύομαι πάντα, η Παιδοψυχιατρική καθώς και η Αναπτυξιολογία η οποία αποτελεί κομμάτι της εκπαίδευσης του Παιδιάτρου.

Για τους παραπάνω λόγους η κλασσική Παιδιατρική δεν είναι πλέον μόνη στο έργο της.