Ιδού το νόημα μιας καινούργιας κοινωνίας…

Η εφαρμογή των ιδεών για την ύπαρξη προϋποθέτει ένα διαρκή πόλεμο τόσο για το καλό, όσο και εναντίον του κακού με απώτερη πρόθεση να εξοντώσει το κακό ή να βοηθηθεί από την παρουσία του καλού. Ο αγρός στον οποίο καλλιεργήθηκε η ιδέα του καλού γέμισε αγριόχορτα από την ατέλεια της ανθρώπινης διανόησης. Και τώρα στην καμπή που περνάμε και που προήλθε από ένα τέρμα που το φτάσαμε με έντονη ψυχική καλλιέργεια με όλους τους τρόπους της πιέσεως και της πειθούς, μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε και να βρούμε ή να μαντεύσουμε τις πλάνες που συνέβαλαν για να φτάσουμε στο απρόβλεπτο τέρμα.

Το χαρακτηριστικό των εποχών που πέρασαν είναι οι μεταβολές που στριφογυρίζουν στα ίδια θέματα έτσι, που θα μπορεί κανείς ξεσκεπάζοντας τα ποικίλα αυτά τοπία, να αναγνωρίζει τις ίδιες συνθέσεις και τις ίδιες επιδιώξεις. Θα αναζητήσουμε τις εκδηλώσεις στις εποχές, θα ανασκάψουμε τη σκόνη και θα βρούμε τα σκεπάσματα των εποχών. Η θρησκευτική αντίληψη είναι μόνιμη αξία αναζητούμενη, αλλά και απωθούμενη ταυτόχρονα από τον άνθρωπο. Η επιστήμη της εποχής εμπνέεται από το ένστικτο της δυνάμεως, που έχει κατακτήσει εδώ και καιρό τον άνθρωπο. Η ίδια θρησκευτική αντίληψη έχει έλθει στο παρελθόν σε αντίθεση με άλλες αντιλήψεις, που πέρασαν για να έλθουν άλλες στις θέσεις τους.

Ηθική είναι το όνομα της εσωτερικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Οι κοινωνικές σχέσεις έγιναν με το πέρασμα του χρόνου πιο σύνθετες και περίπλοκες. τα συστατικά που τις απαρτίζουν άλλαξαν. Και έτσι αλλαγμένες εμφανίζονται και οι κοινωνικές αντιλήψεις. Απορροφήθηκε η ατομικότητα στην οποία απευθυνόταν κατ’ εξοχήν η θρησκευτική διδασκαλία και δεν έμεινε χώρος για καλλιέργεια της θρησκείας. Η θρησκεία απευθυνόταν στην ατομική συνείδηση, ενώ με την απορρόφησή της από την ομαδική συνείδηση, η θρησκευτική θέση έμεινε μετέωρη. Η θρησκεία παρέμεινε αδρανής θεατής των μετατροπών και ξένη στην καινούργια κατάσταση των ομαδικών συνυπάρξεων.

Ο άνθρωπος με την έννοια του ατόμου δεν ζει πλέον. Η τελευταία φωνή έσβησε μαζί με τον Νίτσε. Το άτομο είναι εξάρτημα και ανήμπορο να επηρεάσει οποιοδήποτε καθεστώς, να φέρει σε πέρας τα έργα της σύγχρονης εποχής, να κινήσει ή να μεταβάλει καταστάσεις, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, οπότε κάθε έργο έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του. Η ομάδα και η συνεργασία είναι πραγματικότητα, ο κανόνας της ζωής του ανθρώπου. Από εκεί παράγονται η καινούργια φιλοσοφία και οι καινούργιες προοπτικές.

Παραξενεύεται κανείς, παρατηρώντας ότι η θρησκεία με τη διδασκαλία του “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε” και η διδασκαλία του υπερανθρώπου, του απολογητή του ατομικισμού, πραγματοποιούνται από τις αντίθετες ιδέες εκείνων που υποστηρίχθηκαν από τους αποστόλους αυτών των ιδεών. Στο βάθος, η θέληση για δύναμη είναι μια χρεοκοπημένη ιδέα, που καθυστερημένη επί αιώνες ήρθε πιο έντονα στο προσκήνιο στους αιώνες που διατρέχουμε. Τι θα επιτύχει ο άνθρωπος με τη δύναμη αυτή; Ποια οικονομία θα προκύψει από την επιδίωξη αυτή;

Η δημιουργία δυνάμεως προϋποθέτει τη διάθεση άφθονης ενέργειας, αλλά μπορεί μια δράση που έχει σαν βάση τη σπατάλη ενέργειας να οδηγήσει σε αίσιο τέρμα; Αν και έχουμε λίγη πίστη στις συνταγές της λογικής, θα μπορούσε να είχε οδηγήσει τον άνθρωπο σε ευγενέστερες επιδιώξεις. Ζητούμε την αλήθεια, τον αληθινό άνθρωπο και όχι τον υπεράνθρωπο. Τον άνθρωπο της αιωνιότητας και όχι τον άνθρωπο της στιγμής. Η Δύση με τον πρωτογονισμό της ξανάρχισε τον κύκλο που είχε εγκαταλείψει η Ελληνική διανόηση, που γρήγορα έριξε το βάρος στην καλλιέργεια του ανθρώπου και εγκατέλειψε τους σκοπούς της δύναμης και της κυριαρχίας.

Με τη συνείδηση άδεια το Δυτικό πνεύμα αύξησε τη δύναμή του. Πολλοί λυπήθηκαν για τη στροφή του ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος από την έρευνα του εξωτερικού κύκλου στην έρευνα της ανθρώπινης συνείδησης. Αποτελεί τούτο μια από τις μεγαλύτερες πλάνες όλων των κατ’ εξοχήν οπαδών του ιστορικού υλισμού, που δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τις προκαταλήψεις μιας εκ των προτέρων ειλημμένης και υποστηριζόμενης θέσης.

Η έννοια του καλού που εξοικονομεί δυνάμεις είναι αντίθετη προς την έννοια της θελήσεως για δύναμη, που εμπνέεται από την σπατάλη ενέργειας. Η κοσμική λειτουργία όπως και η πνευματική λειτουργία ακολουθούν γραμμές που εξοικονομούν ενέργεια. Το πνεύμα ειδικότερα έχει πραγματοποιήσει βαθιές μεταβολές, που εκφράζουν το κοσμικό πνεύμα της οικονομίας. Καταργεί το φόνο. Καταργεί τη δουλεία. Καταργεί τον ατομικισμό. Η σύγκρουση και η εχθρότητα είναι αντιλογικές ενέργειες και απορρίπτονται, ενώ γίνεται αποδεκτή η συμβίωση όλων των κοινωνιών χωρίς συγκρούσεις.

Αυτό είναι μολαταύτα ιδανικό, που δεν έχει πραγματοποιηθεί, γιατί προσκρούει σε αμέτρητες αντιθέσεις, που ο παραμερισμός τους συναντά πολλές δυσκολίες. Γίνεται ωστόσο αντιληπτό ότι η ατέλεια της νοητικής λειτουργίας οδηγεί στη χρησιμοποίηση της δυνάμεως και στη φθορά των δυνάμεων, ενώ η πληρότητα της νοητικής λειτουργίας οδηγεί σε αντίθετα πεδία, που εξοικονομούνται δυνάμεις. Ιδού το νόημα από το περιεχόμενο μιας καινούργιας κοινωνίας…