Ο Πάγκαλος αποκαλεί την κυβέρνηση “εθνικοσοσιαλιστική” με “τάγματα αγανακτισμένων”

Νέο άρθρο ανάρτησε ο Θεόδωρος Πάγκαλος στο προσωπικό του blog την Τρίτη με τίτλο “Το Έθνος στον ολοκληρωτικό λόγο”.

Αφού αραδιάζει διάφορες αμπελοφιλοσοφίες για αρκετές αράδες, περί “νέας γλώσσας”, Όργουελ και απολυταρχισμού (λες και εκείνος δεν κυβέρνησε με “νέα γλώσσα”) καταλήγει στο δικό του καημό, στον δικό του φόβο, αυτό που του κατατρώει τα σωθικά.

Αποκαλεί την κυβέρνηση “εθνικοσοσιαλιστική” (ο Πάγκαλος ο μέγας δημοκράτης), η οποία αναρωτιέται εάν θα κινήσει και “τάγματα” αγανακτισμένων για να κλείσει το στόμα στον ίδιο και σε όσους διαφωνούν…

Και όλα αυτά τα λέει ο Πάγκαλος, που του πήρε ο αέρας μια σημαία στα Ίμια, παρέδωσε έναν Οτσαλάν στους Τούρκους και στην τελευταία του κυβερνητική θητεία είπε το αλησμόνητο “μαζί τα φάγαμε”.

Διαβάστε το απίθανο κείμενο του συνταξιούχου γκεμπελίσκου:

Είναι εξοργιστικό και απογοητευτικό με πόση ταχύτητα απαράδεκτες στρεβλώσεις εννοιών και νοημάτων ισχυροποιούνται, εγκαθίστανται στον καθημερινό λόγο, επαναλαμβάνονται και τελικά υποκαθιστούν το σωστό χειρισμό των ίδιων λέξεων.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι ποτέ αθώα. Στο «1984» ο Όργουελ μας έδειξε πως διαμορφώνεται από τη διεστραμμένη ομάδα ιδεολόγων ενός απολυταρχισμού, που είναι ένα μίγμα χιτλερισμού και κομμουνισμού, η «νέα σωστή γλώσσα» και πως η χρήση αυτής της γλώσσας με τη σειρά της διαμορφώνει κυρίαρχη ιδεολογία και γίνεται ουσιαστικό θεμέλιο του τυραννικού καθεστώτος.

Τελευταία συνηθίζεται ο Πρωθυπουργός, υπουργοί και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να περιγράφουν την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν με το επίθετο «εθνική».

Ο νεολογισμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Εθνικό μπορεί να είναι το κράτος ή οποιαδήποτε από τις επί μέρους δραστηριότητες και λειτουργίες του, καθώς και το προσωπικό που τις υπηρετεί.

Η χρήση του όρου «εθνικός» στις περιπτώσεις αυτές, ορθώνει τείχος στην προσπάθεια κομματικής εκμετάλλευσης των μηχανισμών του κράτους και οικειοποίησης της γραφειοκρατίας του.

Υπάρχει, λοιπόν, εθνικό κράτος, εθνικός στρατός, εθνική οικονομία και εθνική παιδεία, γιατί όχι και εθνική Ελλάδος στα αθλήματα. Δεν υπάρχει όμως εθνική κυβέρνηση. Σύμφωνα με το Σύνταγμα και με βάση την ετυμηγορία των τελευταίων εκλογών η κυβέρνηση είναι του κόμματος που πλειοψήφησε ή της συμμαχίας κομμάτων που συσπειρώνεται για να συγκροτήσει μια κυβερνητική πλειοψηφία.

Το κράτος είναι εθνικό. Η κυβέρνηση είναι κομματική και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογουμένως είχε μια επιτυχημένη διαδρομή. Με τη βοήθεια της συγκυρίας και της αβελτηρίας των ηγεσιών των άλλων παρατάξεων κατάφερε να πρωτεύσει στις εκλογές με μια εξαιρετική διαφορά από τη ΝΔ, να αποσπάσει το δώρο των 50 εδρών, που προέβλεπε το τρισάθλιο εκλογικό σύστημα και για λόγους, που κάποτε η ιστορία θα εξηγήσει με τη βοήθεια ενδεχόμενα και άλλων επιστημών, κατάφερε να συμπήξει μια ετερόκλιτη συμμαχία, η οποία προς το παρόν κυβερνά και δείχνει ότι είναι έτοιμη να συνεχίσει να το κάνει.

Δεν σέβομαι τις δημοσκοπήσεις και τους δημοσκόπους, ούτε εκτιμώ τους πολιτικούς οποιουδήποτε επιπέδου, που έχουν μονίμως κολλημένο το ένα τους μάτι στους τελευταίους πίνακες αποτελεσμάτων πρόβλεψης των διαθέσεων της κοινής γνώμης.

Θεωρώ, όμως, ότι οι δημοσκοπήσεις, όταν γίνονται με τρόπο άρτιο και δεν είναι κατευθυνόμενες, είναι σημαντικό όργανο στα χέρια όσων ασχολούνται με την πολιτική και κανείς στην εποχή μας δεν μπορεί να αδιαφορεί για αυτές.

Θα είχα πολλά να πω για τον τρόπο που έγινε μια τελευταία δημοσκόπηση, που δείχνει ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται θετικά από μια μερίδα της κοινής γνώμης, που μπορεί να φτάσει το 80 ή το 90 τοις εκατό, ανάλογα με την περίσταση.

Επειδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που μας κυβερνά με πολλή αυταρέσκεια, επιμένει ότι έχει μαρξιστική προέλευση, θα ήθελα να τους θυμίσω ότι υπήρξαν και άλλες κυβερνήσεις, μερικές στα σύνορά μας, που συγκέντρωναν σε τακτά χρονικά διαστήματα ανάλογα ποσοστά επιδοκιμασίας και που διαλύθηκαν και εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα ή δύο εικοσιτετράωρα, μόλις ο καταναγκασμός και οι μηχανισμοί του δεν μπορούσαν πια να λειτουργήσουν.

Το πρόβλημα, όμως, εδώ δεν είναι αν 80 ή 90 στους 100 Έλληνες έχουν λατρέψει τον κ. Τσίπρα και την πολιτική του.

Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι υπόλοιποι 10, που συνεχίζουμε να αρνούμαστε την προσέγγιση όλων των προβλημάτων ή των περισσότερων από αυτά, που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχουμε το δικαίωμα να εκφράζουμε την άποψή μας;

Αν υπάρχουν, δηλαδή, ακόμα στη χώρα μας περιθώρια όπου μια μειοψηφία, όσο μικρή και αν είναι αυτή, θα μπορεί να μιλάει, να γράφει, να διαδηλώνει ελεύθερα;

Ή μόλις τολμήσεις να φέρεις οποιαδήποτε αντίρρηση στην κυβέρνηση των εθνικοσοσιαλιστών κάποιος θα σου λέει με όλα τα μέσα, που διαθέτει, να το βουλώσεις και θα κινεί τα τάγματα των αγανακτισμένων για να καταλάβουν για πολλοστή φορά την πλατεία της πόλης όπου ζεις και διεκδικείς το δικαίωμα της ελευθερίας κινήσεων;