Ζούμε την πνευματική επανάσταση που γκρεμίζει τον νεοφιλελευθερισμό

Η εκλογική αναμέτρηση στις 25/1/2015 ανέδειξε νικητή, τη θέληση του λαού, να σπάσει τα δεσμά του μνημονίου και να προσπαθήσει με ελεύθερο βηματισμό να συναντήσει το μέλλον του, ακόμη κι αν αυτή η προσπάθεια αποτελεί άλλο ένα test drive προς την ελευθερία.

Τα χρόνια της φτωχοκρατίας δοκίμασαν πολύ τον ελληνικό λαό, αποτέλεσαν όμως και εκπαιδευτική διαδικασία πολιτικού προσανατολισμού, καθώς ξερίζωσαν ιδεολογικά στερεότυπα και προγονικές προκαταλήψεις.

Η αριστεροφοβία, μέσω της οποίας ολόκληρες πολιτικές γενιές οδηγούνταν στην εξουσία, αποτελεί παρελθόν. Ηττήθηκε πολιτικά, θρησκευτικά μα ακόμη και μηχανιστικά, καθώς η τεχνολογία δημιουργία της στηριζόταν σε παρωχημένη πολιτική τεχνογνωσία του παρελθόντος.

Η πολιτική ορθότητα, ή αλλιώς η politically correct νοοτροπία, χάνει έδαφος, κάτω από το βάρος των ουσιαστικότερων για τον άνθρωπο αναγκών, που ιεραρχούνται πια με προτεραιότητες, που αφορούν το ιστορικό του παρόν και μέλλον.

Οι θρησκευτικοί όρκοι επαναπροσδιορίζονται, σε όρκους εντιμότητας προς την θρησκευτική αξία του ανθρώπου. Οι ιδεολογικές δεσμεύσεις αντικαθιστούν την θρησκευτική τυπολατρία και η ευλάβεια αποκτά ελεγκτικό χαρακτήρα απέναντι στο μέλλον ενός κόσμου, που συντίθεται και ανασυντίθεται, από την αναλγησία των δυνατών προς τους αδύνατους.

Μέσα σε ένα κλίμα διχαστικών για το έθνος επικοινωνιακών γραμμών, το έθνος επιχειρεί, κάνοντας μικρές ή μεγάλες ανατροπές, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης σε καινούργια μικρά ή μεγάλα κόμματα, να πετάξει από την πλάτη του τα αφεντικά και να αλλάξει την ιστορία του.

Τα αντανακλαστικά της Δημοκρατίας αρχίζουν να λειτουργούν και ο πολιτικά κακοποιημένος πολίτης σπεύδει να οργανωθεί σε ομάδες πολιτικής ομοιοπαθητικής, ανά την Ευρώπη, μα ακόμη και ανά τον κόσμο.

Κινήματα και κόμματα με διαφορετικές προελεύσεις προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την αξία της Δημοκρατίας, επιχειρώντας πιο ουσιαστική προσαρμογή της στην κοινωνία των ανθρώπων και συνενώνονται σε κοινές εκφράσεις διαμαρτυρίας, απέναντι στο bulling της πολιτικής και οικονομικής τάξης που κυριαρχεί στα πράγματα.

Οι ιστορικές στιγμές που ζούμε, χαρακτηρίζονται από την αίσθηση μιας πνευματικής επανάστασης, που βασίζεται στον αποφωτισμό των αξιών του φιλελευθερισμού και νεοφιλελευθερισμού, καθώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα πραγματικά τους νοήματα και τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους και στην επανεκκίνηση ενός μετεξελιγμένου κεϋνσιανού μοντέλου, που θα ελέγχει ή αλλιώς θα ρυθμίζει τη ροή του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτό αποδεικνύουν και οι πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα, που μέλλει να αποτελέσουν και το εναρκτήριο λάκτισμα για αλλαγές σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Καινούργια διλήμματα που αφορούν την πραγματική πάλη των λαών με την παρακμή της λιτότητας και την υποτίμηση της εθνικής τους κυριαρχίας, παίρνουν τον χαρακτήρα δημοψηφισμάτων και αφήνουν πίσω τους φθαρμένες έννοιες όπως η Ενωμένη Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υιοθέτηση πολιτικών moto, που έχουν να κάνουν με την ελληνική κοινωνία και τις ανάγκες της από πλευράς του μεγάλου καινούργιου κόμματος που αναδύθηκε στην Ελλάδα, του ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με το πολιτικό του αντίπαλο τη ΝΔ, που επιδόθηκε σε μια σειρά antimoto απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Πιο συγκεκριμένα ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε τον επικοινωνιακό του χρόνο προβάλλοντας ένα προγραμματικό λόγο, που είχε φτιάξει επάνω στις σύγχρονες ανάγκες του ελληνικού λαού, η ΝΔ αναλώθηκε σε μια ανταγωνιστική κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε επίπεδο όμως προγράμματος, αλλά κομματικής υπεροχής, με παρωχημένα ευφυολογήματα, δίνοντας έτσι στον ΣΥΡΙΖΑ διπλάσιο επικοινωνιακό χρόνο, από αυτόν που μπορούσε από μόνο του να χρησιμοποιήσει.

Είδαμε λοιπόν μια ΝΔ να πλαγιοκοπεί χωρίς εργαλεία προγράμματος το ΣΥΡΙΖΑ, με διλήμματα του τύπου «εντός ή εκτός ευρώ», που είχαν ήδη απαντηθεί από τον Ελληνικό λαό χρόνια πριν, και να επιχειρεί εμφυλιοπολεμική σύρραξη σε ένα λαό που προσπαθεί να επιβιώσει από την ανέχεια.

Αυτές οι μέθοδοι ακολουθήθηκαν και μετεκλογικά, όταν η τυπικά ανύπαρκτη παράδοση του κράτους συμβόλιζε και την ουσιαστικά ανύπαρκτη παράδοση του μέλλοντος της χώρας.

Η κάθε επικοινωνιακή καμπάνια όμως προεκλογική ή μετεκλογική αντανακλά πάντα και τον χαρακτήρα του πολιτικού αρχηγού που υπηρετεί.