Το Zam Zam του Salim

Έβγαινα από την πολυκατοικία όταν συνάντησα τους γείτονές μου με τον Αγιασμό στο χέρι. Προχώρησα και είδα κι άλλους με ποτήρια ή γυάλινα βαζάκια να γυρίζουν από την Εκκλησία στο σπίτι τους…

Και να ήθελα να ξεχάσω τα Θεοφάνεια, οι καμπάνες και οι μικροφωνικές δεν θα με άφηναν. Όλες αυτές οι εικόνες μου θύμισαν, δύο μήνες πριν, το Zam Zam του Salim.

Προσγειωνόμουν μετά από αρκετά χρόνια στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ του Παρισιού και ομολογώ πως ήμουν αρκετά αγχωμένος. Από την μία πλευρά η κρίση, λίγο το στρες μιας επιπλέον οικονομικής επιβάρυνσης μαζί με το στόχο του ταξιδιού ήταν αρκετά για να με αγχώσουν.

Φθάνοντας έψαξα την ένδειξη του σταθμού του τραίνου που θα με πήγαινε στο κέντρο, αλλά μπερδεύτηκα.
Εκεί ήταν που ρώτησα κάποιον περαστικό.

Ήταν σχετικά νέος, συμπαθής χωρίς αποσκευές. Κουβαλούσε μια πλαστική τσάντα.

«Και εγώ προς τον Gare du Nord πηγαίνω, μου λέει, ελάτε μαζί μου»

Μπρος εκείνος, πίσω εγώ, ανταλλάσσοντας δυο-τρεις πληροφορίες, μπαίνουμε στη Νavette που θα μας μεταφέρει στο σταθμό, βγάζω εισιτήριο και τον προλαβαίνω στην πλατφόρμα…

Καθόμαστε απέναντι και το μάτι μου πέφτει στη σακούλα όπου βρισκόταν μια μεγάλη πλαστική μπουκάλα με νερό!

Το να πας βέβαια από το κέντρο του Παρισιού στο αεροδρόμιο για να πάρεις μιας μπουκάλα νερό, το βρίσκω κομματάκι υπερβολή, αλλά δεν είπα τίποτα…

Με ρώτησα, αν είμαι για τουρισμό, του είπα περίπου. Με ρώτησε για την κρίση, του μίλησα για τη φωτογραφία. Μου είπε για το γάμο του, του είπα την αγάπη μου για τη Γαλλία αλλά και με «ευγένεια» την άποψή μου για τους Γάλλους. Τότε με ένα χαμόγελο μου είπε πως είναι μουσουλμάνος, μισός Γάλλος μισός Αλγερινός.

«Ακόμα καλύτερα» του απαντάω με απόλυτη ειλικρίνεια και μου σκάει ένα χαμόγελο.

«Να σε ρωτήσω Salim, κάτι, χωρίς να με θεωρήσεις αγενή;» τον ρωτάω στον ενικό που είχαμε καθιερώσει, ενώ το υπόλοιπο τραίνο περιεργαζόταν αυτή τη μεσογειακή αμεσότητα.

«Ναι», μου λέει!

«Πήγες στο αεροδρόμιο, τόσο μακριά, για να πάρεις μια μπουκάλα νερό;»

Μου χαμογελάει και μου λέει:

«Ναι, μόνον που δεν είναι ένα κοινό νερό. Είναι Zam Ζam, ευλογημένο νερό από τη Μέκκα. Είναι από την πηγή, που ανέβλυσε ξαφνικά, όταν ο Αβραάμ ζητούσε απεγνωσμένα νερό επειδή ο μικρός του γιος ο Ισμαήλ, νήπιο τότε, διψούσε».

Αφού άκουσα όλη την ιστορία και το μισό γενεαλογικό δέντρο της Παλαιάς Διαθήκης και τον διαβεβαίωσα ότι σέβομαι απόλυτα τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του, παρά το ότι δεν είμαι θρησκευόμενος, τον ρώτησα τι ακριβώς το κάνουν.

«Α! Το προσφέρουμε στους καλεσμένους μας. Όταν έχουμε κόσμο στο σπίτι, το προσφέρουμε γιατί είναι ευλογημένο. Πρέπει να κάνεις μια ευχή πριν το πιεις, μου λέει ο Salim, και γίνεται πραγματικότητα».
Χαμογελώντας φιλικά του λέω «Salim, εγώ μάλλον χρειάζομαι δυο-τρία ποτηράκια»!

Χωρίς να το σκεφτεί κάνει μια κίνηση προς την μπουκάλα. «Με μεγάλη ευχαρίστηση Γιώργο. Αν έχεις ένα δοχείο, δώσε μου να σου βάλω να το πάρεις μαζί σου»!

Τον ευχαρίστησα για την ευγένειά του και για την βοήθειά του. Η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα πως θα έκανε κάτι τέτοιο με τόση ευχαρίστηση!

Θέλω όμως να τον ευχαριστήσω και για κάτι άλλο.

Γιατί για μία ακόμη φορά απέδειξε πως άσχετα από χρώμα και θρησκεία, αυτό που μετράει είναι να είσαι άνθρωπος!