Οι ΗΠΑ λένε “όχι” στα σχέδια Ερντογάν στη Συρία και αφήνουν τον Πούτιν να “καθαρίσει”

Νέο ηχηρό χαστούκι των ΗΠΑ στην Τουρκία, σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στη Συρία, που κάνει πολλούς να αναρωτιούνται εάν οι ΗΠΑ τα έχουν βρει “υπογείως” με τη Ρωσία και για τα μάτια του κόσμου το παίζουν… τσακωμένες.

Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαρκ Τόνερ, δήλωσε τη Δευτέρα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν μια “νεκρή ζώνη”, ή όπως την ονομάζει η Τουρκία “ζώνη ασφαλείας” στη Συρία, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη υλικοτεχνική δυνατότητα.

Επίσης, συμπλήρωσε ακόμα, ότι “σε ό,τι αφορά τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε, έχουμε γίνει ξεκάθαροι ότι δεν τη θεωρούμε απαραίτητη. Δεν νομίζουμε ότι θα έχει κάποιο αποτέλεσμα στο έδαφος”. Χρειάζεται και αυτή πολύ υλικοτεχνική υποστήριξη και δεν έχουν καμία διάθεση να μπλέξουν, ήταν η συνέχεια του λόγου του.

Με αυτό το ξεκαθάρισμα οι Αμερικανοί είπαν δύο μεγάλα “όχι” στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

α) Όχι στη ζώνη ασφαλείας

Η Τουρκία θέλει από το 2014 να εισβάλει στη Συρία για να δημιουργήσει μια “ζώνη ασφαλείας”.

Οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι σε αυτή τη “ζώνη ασφαλείας” θα μπορούν να καταφεύγουν οι πρόσφυγες που κυνηγά το Ισλαμικό Κράτος. Εκεί η Τουρκία ισχυρίζεται ότι οι πρόσφυγες θα είναι ασφαλείς και δεν θα χρειάζεται να έρχονται στην Ευρώπη. Αστεία επιχειρήματα.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες θέλουν να πάνε στη Γερμανία και στις χώρες της βόρειας Ευρώπης για να βρουν δουλειά και μια καλύτερη ζωή και όχι να επιστρέψουν σε συριακό έδαφος υπό την κατοχή Ερντογάν. Εάν ήταν έτσι έμεναν και στα προσφυγικά στρατόπεδα εντός της Τουρκίας. Ποια η διαφορά;

Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν επιθυμεί με αυτή τη «ζώνη» να εμποδίσει τους Κούρδους της Συρίας να ιδρύσουν ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στα νότια σύνορά του (βόρεια Συρία), στο λεγόμενο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να “ενώσει” στη συνέχεια αυτή τη “ζώνη” με τα εδάφη που έχει καταλάβει η Αλ Κάιντα στη βορειοδυτική Συρία, δημιουργώντας στη συνέχεια εκεί ένα τουρκικό προτεκτοράτο, ένα ψευδοκράτος σαν της Κύπρου.

Βεβαίως αυτός ο σχεδιασμός του Ερντογάν ανατράπηκε όταν άρχισε η Ρωσία να βομβαρδίζει την Αλ Κάιντα στη βορειοδυτική Συρία.

Για αυτό και ο Ερντογάν έχει λυσσάξει, όχι μόνο επειδή οι Αμερικανοί του λένε “όχι” στη “ζώνη ασφαλείας” (πρέπει να είναι η δεύτερη φορά που το λένε επισήμως και δημοσίως) αλλά επειδή και εξαιτίας των ρωσικών επιδρομών κινδυνεύει να χάσει και τη βορειοδυτική Συρία που την είχε “σίγουρη”.

Δείτε τον χάρτη για να καταλάβετε:

Με το σκούρο πορτοκαλί στον χάρτη είναι τα εδάφη που ελέγχει η κυβέρνηση της Συρίας.

Με το πορτοκαλί ανοιχτό είναι οι υποτιθέμενοι “μετριοπαθείς” αντάρτες και με το μπλε είναι το Μέτωπο Αλ Νούσρα, το επίσημο παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία.

Στην πραγματικότητα το ανοιχτό πορτοκαλί και το μπλε είναι μαζί, αφού η Αλ Κάιντα και οι “μετριοπαθείς” (υποτίθεται) αντάρτες έχουν συμμαχήσει και έχουν συστήσει μια κοινή δύναμη που την ονομάζουν “Στρατό της Κατάκτησης” (Τζαΐς Αλ Φατέχ).

Ο Ερντογάν ήλπιζε ότι οι “δικοί του”, δηλαδή το ανοιχτό πορτοκαλί και το μπλε, θα προέλαυναν νικηφόρα προς τα δυτικά και θα “έβγαιναν” Μεσόγειο.

Όλο αυτό το κομμάτι της βορειοδυτικής Συρίας θα το έκανε προτεκτοράτο του.

Αυτός ο σχεδιασμός “χάλασε” όταν μπήκαν την Τετάρτη και οι Ρώσοι στον πόλεμο και άρχισαν να βομβαρδίζουν τους συμμάχους του Ερντογάν.

Με το μαύρο χρώμα είναι το Ισλαμικό Κράτος και με το πράσινο οι Κούρδοι.

Όπως βλέπετε οι Κούρδοι απλώνονται κατά μήκος όλων των νότιων συνόρων της Τουρκίας, μιας περιοχής που λέγεται “μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας”, και εκεί θέλουν να δημιουργήσουν ένα δεύτερο κουρδικό κράτος. Το πρώτο κουρδικό κράτος υπάρχει ήδη, στο ιρακινό Κουρδιστάν, το οποίο είναι αυτόνομο αλλά όχι ανεξάρτητο.

Ο Ερντογάν δεν θέλει με τίποτα αυτό το δεύτερο κουρδικό κράτος στα εδάφη της Συρίας, γιατί θεωρεί ότι θα συμπαρασύρει σε διχοτόμηση την Τουρκία, με τους Κούρδους της Τουρκίας να ζητούν στη συνέχεια ανεξαρτησία και ένωση με το ελεύθερο Κουρδιστάν.

Για αυτό και έστειλε το φθινόπωρο του 2014 το Ισλαμικό Κράτος να σαρώσει τους Κούρδους, οι οποίοι αντιστάθηκαν στην Κομπάνι και κρατώντας την πόλη αυτή, πολιορκούμενοι επί 6 μήνες, χάλασαν τα σχέδια του σουλτάνου να τους εξολοθρεύσει.

Στη συνέχεια οι Κούρδοι πέρασαν στην αντεπίθεση και πήραν πίσω τα περισσότερα από τα εδάφη τους, εκτός από το μαύρο κομμάτι, που ακουμπά στα σύνορα της Τουρκίας, που κατέχει ακόμα το Ισλαμικό Κράτος.

Αυτό είναι το έδαφος που διακηρύττει ο Ερντογάν ότι θέλει να κάνει “ζώνη ασφαλείας”, να διώξει το Ισλαμικό Κράτος από εκεί (τα έχουν συμφωνημένα με τους τζιχαντιστές φυσικά), και να φτιάξει ένα τεράστιο προσφυγικό καταυλισμό.

Στην πραγματικότητα αυτό που επιθυμεί είναι να εισβάλει στη Συρία, να χαλάσει τα σχέδια των Κούρδων για κράτος, και ενώνοντας όλα τα κομμάτια στα βορειοδυτικά να δημιουργήσει ένα ψευδοκράτος στη βορειοδυτική Συρία όπως και στην κατεχόμενη Κύπρο.

Οι Αμερικανοί του λένε “όχι”, δεν πρόκειται να φτιάξεις καμία “ζώνη ασφαλείας”.

β) Όχι στη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων

Ο Ερντογάν βλέπει ότι οι τζιχαντιστές του δεν θα αντέξουν για πολύ στους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Πρότεινε λοιπόν, μήπως και τους σώσει, να δημιουργηθεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη βορειοδυτική Συρία. Για να μην βομβαρδίζει κανείς τους τζιχαντιστές του, φυσικά.

Ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Μιχαήλ Μπογκντάνοφ, ο οποίος δήλωσε τη Δευτέρα ότι:

«Ασφαλώς τασσόμαστε εναντίον (της δημιουργίας μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων). Πρέπει να γίνεται σεβαστή η εθνική κυριαρχία των χωρών», είπε ο Μπογκντάνοφ στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Interfax αναφερόμενος στην πρόταση που έχει διατυπώσει πολλές φορές η κυβέρνηση της Τουρκίας να δημιουργηθεί μια ζώνη αεροπορικού αποκλεισμού στη Συρία, όπου η ρωσική Πολεμική Αεροπορία άρχισε την περασμένη εβδομάδα να διεξάγει αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και άλλων οργανώσεων.

Στη συνέχεια ακολούθησε και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, που επίσης δεν βρίσκει το λόγο να δημιουργηθεί αυτή η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Τι καταλαβαίνετε εσείς; Ότι οι Αμερικανοί δεν θέλουν τον Πούτιν να βομβαρδίζει; Ότι οι Αμερικανοί κάνουν πλάτες στον Ερντογάν; Εμείς καταλαβαίνουμε ότι οι Αμερικανοί θέλουν τον Πούτιν να βομβαρδίζει και αδειάζουν εντελώς τον Ερντογάν. Εξάλλου υπάρχει ακόμα μια ένδειξη ότι οι ΗΠΑ είναι κόντρα στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Ποια; Η ακόλουθη…

Οι ΗΠΑ εξοπλίζουν τους Κούρδους της Συρίας

Την Κυριακή έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος Ομπάμα ενέκρινε τις προτάσεις του στρατηγού Τζόσεφ Φ. Ντάντφορντ Τζούνιορ για ισχυροποίηση του αγώνα ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, οι οποίες περιλαμβάνουν απευθείας εξοπλισμό των Κούρδων της Συρίας από τις ΗΠΑ. Τα όπλα θα μεταφερθούν μέσω του ιρακινού Κουρδιστάν.

Μόλις πληροφορήθηκε την είδηση ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ότι οι ΗΠΑ θα εξοπλίσουν τους Κούρδους σοσιαλιστές αντάρτες της Συρίας, για να πολεμήσουν πιο αποτελεσματικά το Ισλαμικό Κράτος, έπαθε μεγάλη ταραχή.

Σε ανακοίνωσή του την Κυριακή δήλωσε ότι είναι ενάντιος στην υποστήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας.

«Πιστεύω ότι αυτές οι ενέργειες εξοπλίζουν τρομοκράτες», δήλωσε ο ίδιος που εξοπλίζει την Αλ Κάιντα και στο παρελθόν το Ισλαμικό Κράτος.

«Δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK) και του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD)», δήλωσε στο τουρκικό σάιτ BGNnews.

Να επισημάνουμε ότι το κουρδικό PYD συμμετέχει στη Σοσιαλιστική Διεθνή, στην οποία προεδρεύει ο Γιώργος Παπανδρέου, και μάλιστα (να λέμε και τα καλά του Γιωργάκη) συνέβαλε τα μέγιστα ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός για να γίνει δεκτό το κουρδικό κόμμα της Συρίας στη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Το εντυπωσιακότερο όλων, με αυτές τις δηλώσεις Ερντογάν, είναι ότι κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι εξοπλίζουν τρομοκράτες! Ποιος, ο Ερντογάν!

Το σοσιαλιστικό κουρδικό κόμμα της Συρίας, το PYD, που ο ένοπλος βραχίονάς του είναι το YPG/YPJ, πέρασε στην αντεπίθεση και με ανακοίνωσή του κατηγόρησε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι υποστηρίζει τρομοκρατικές οργανώσεις όπως το Ισλαμικό Κράτος και το Μέτωπο Αλ Νούσρα.

Εσείς από τα παραπάνω τι καταλαβαίνετε; Ότι οι ΗΠΑ παίζουν το παιχνίδι Ερντογάν; Φυσικά και όχι.

Στο ερώτημα, ποιο ακριβώς παιχνίδι παίζουν οι ΗΠΑ, προφανώς σε συνεννόηση με τη Ρωσία, η απάντηση δεν μας είναι ξεκάθαρη. Θα σας υπενθυμίσουμε, όμως, το άρθρο που έγραψε ο Θανάσης Παπαδμητρίου, εδώ στο TRIBUNE, στις 15 Νοεμβρίου 2014, με τίτλο:

HΠΑ και Ρωσία διαλύουν την Τουρκία και χαράσσουν νέα σύνορα στη Μ. Ανατολή

Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε, θα έλεγα για πολλά χρόνια καθαρίσαμε. Όπως όλα δείχνουν, αυτόν τον χειμώνα πιθανόν να συμβούν όσα δεν συνέβησαν τα τελευταία εκατό χρόνια.

Οι σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, σε συνάρτηση με τα όρια που τείνει να αγγίξει η ευρωζώνη, οδηγούν στα άκρα μια σειρά από συμπεριφορές και πολιτικές κινήσεις των αρχηγών των χωρών που εμπλέκονται σε όλο αυτό το σκηνικό.

Στο επίκεντρο είναι η χαοτική κατάσταση στη Συρία, η οποία μετατρέπεται σε τυφώνα που είναι έτοιμος να καταπιεί ολόκληρη την περιοχή, από την Τουρκία μέχρι τη Σαουδική Αραβία.

Η απόφαση για ανατροπή του Άσαντ έχει εμπλέξει όλες τις γύρω χώρες, οι οποίες απειλούνται με διάλυση. Όλα δείχνουν ότι μετά από 100 χρόνια από τη συμφωνία Σάικς-Πικό (Sykes-Picot Agreement), οδεύουμε σε μια νέα συμφωνία, η οποία θα καθορίζει νέα κράτη με νέα σύνορα.

Οι αποφάσεις για την προώθηση μιας σειράς ενεργειών φαίνεται να έχουν παρθεί στα μέσα του 2012, μετά από επανασχεδιασμό των χώρων επιρροής ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ.

Τι είναι αυτό, όμως, που οδήγησε στο να έρθουν αντιμέτωποι Γερμανία και Τουρκία με τις ΗΠΑ;

Ποια είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν τις επιλογές Ρώσων και Αμερικάνων στην ευρύτερη περιοχή τόσο της Ευρώπης όσο και της Α. Μεσογείου και της Μ ανατολής;

Ίσως διαφορετικοί παράγοντες να είναι αυτοί που ώθησαν τις δυο μεγάλες δυνάμεις να σταθούν συνεργαζόμενες, με μια λογική λυκοφιλίας, φυσικά, απέναντι στην ΕΕ όχι των Ευρωπαίων αλλά των Γερμανών.

1) Η δυνατότητα παραγωγής ενέργειας από σχιστόλιθο, γεγονός που οδήγησε για πρώτη φορά στην ιστορία τις ΗΠΑ σε ενεργειακή αυτονομία. Μάλιστα άλλαξε και ο νόμος για να μπορούν να κάνουν εξαγωγή σε τρίτες χώρες.

2) Ο εντοπισμός μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και

3) Η προσπάθεια της Γερμανίας να υποσκελίσει όλες τις υπόλοιπες χώρες μέσα στη ΕΕ ώστε να γίνει η μοναδική χώρα που θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, μετατρέποντας την ΕΕ σε Γερμανική ΕΕ.

Όντας, πλέον, αυτάρκεις ενεργειακά οι ΗΠΑ αποδεσμεύονται από την ανάγκη διατήρησης, με κάθε τρόπο, του «Status Quo» της Μ Ανατολής, οπότε μπορούν να ρίξουν τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια για μεγαλύτερο έλεγχο της ανατολικής Ασίας, δηλαδή της περιοχής με την μεγάλη αγορά και τον μισό σχεδόν πληθυσμό της γης.

Παράλληλα να προχωρήσουν στον επανασχεδιασμό των συνόρων με όρους φυλετικούς, θρησκευτικούς, διαμορφώνοντας κράτη πιο ομογενή, πλην όμως θα πρέπει να στηθούν από την αρχή, γεγονός που σημαίνει τεράστιες επενδύσεις.

Μια χαλάρωση της παρουσίας, όμως, στην περιοχή θα δημιουργούσε πρόβλημα ανασφάλειας στο Ισραήλ. Τόσο τα πυρηνικά του Ιράν, όσο και τα χημικά της Συρίας θα έπρεπε να βγουν από τη μέση, με στόχο τον καθησυχασμό του Τελ Αβίβ.

Με την αλλαγή της ηγεσίας και των προσανατολισμών της Τεχεράνης, καθώς και με το γεγονός της χρήσης των χημικών στη Συρία (όχι τυχαία) και φυσικά τον θάνατο εκατοντάδων δεκάδων αθώων, παρακολουθήσαμε να ικανοποιούνται και οι δυο όροι που σίγουρα έθεσαν οι Ισραηλινοί για μια τέτοια εξέλιξη.

Ένας ακόμα παράγοντας σοβαρός ο οποίος, σίγουρα, τέθηκε στο τραπέζι ήταν και η ΧΑΜΑΣ, που από ότι φαίνεται το μέλλον της γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.

Ο εντοπισμός των υδρογονανθράκων στην Α. Μεσόγειο είναι σίγουρα ο επόμενος σημαντικότατος παράγοντας που επηρεάζει τη διαμόρφωση των χωρών στη νέα εποχή που έρχεται.

Ταυτόχρονα, με την υπογραφή των μνημονίων ξεκινάει και αναμόχλευση του ζητήματος της ύπαρξης των υδρογονανθράκων και ω του θαύματος, όσα δεν έγιναν από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο που μιλούσαν για τα πετρέλαια της Ελλάδας, έγιναν σε 4 χρόνια.

Είναι γεγονός ότι η Γερμανία μπορεί να φρόντισε να ευνουχίσει τους εταίρους της από οικονομικής πλευράς, με στόχο φυσικά τη επικυριαρχία της έναντι όλων, δεν έπαψε όμως να είναι εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία κατά κύριο λόγο και να αισθάνεται όπως στη εποχή του Χίτλερ.

Τι πιο λογικό για τη χώρα που δεν έμαθε ποτέ από διπλωματία αλλά μόνο να δείχνει τα μπράτσα της, να προσπαθήσει εντελώς άγαρμπα, να αρπάξει με τίτλους κυριότητας μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας και της Κύπρου, προσανατολιζόμενη φυσικά στη διάλυση των δυο χωρών. Σταθερός εταίρος της, βέβαια, σε κάθε βρωμοδουλειά στη περιοχή της Μεσογείου εδώ και δεκαετίες, η Τουρκία.

Θα ήταν, όμως, παράλογο να πει κανείς ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα άφηναν τη Γερμανία να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης, μιας Ένωσης λαών και παραγωγικών δυνάμεων, που σε πληθυσμό ξεπερνάει Ρωσία και ΗΠΑ μαζί.

Έτσι βλέπουμε την αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ απέναντι στον Ασαντ, όπου αποφασίστηκε η μη ανατροπή του, ενώ παράλληλα μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σύστασης του ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, ως ένα από αυτά που πρόκειται να διαμορφωθούν στην περιοχή.

Καταλύτης, επίσης, για την διάλυση των δεδομένων κρατών είναι και το Ισλαμικό κράτος, το οποίο φτιάχτηκε και ενισχύθηκε από τους Αμερικάνους προκειμένου να συγκροτηθεί η μεγάλη κοινότητα των σουνιτών της περιοχής, αλλά και για να χρησιμοποιείται σήμερα ως ο μπαμπούλας στην περιοχή και να δικαιολογούνται οι ελεύθερες παρεμβάσεις των Αμερικάνων.

Σε αυτό, φυσικά, ενισχυτικό ρόλο, έρχονται να παίξουν οι σφαγές, μια πρακτική που φέρνει στη συνείδηση των λαών της Δύσης εικόνες από τον Μεσαίωνα.

Η μεγαλύτερη αντίθεση πολιτισμών που θα μπορούσε να υπάρξει βγαίνει μπροστά από τη μια με τους Κούρδους, όπου πρωτοστατεί η γυναίκα το σύμβολο της γονιμότητας και της ζωής, και με τους τζιχαντιστές από την άλλη, με τις σφαγές και τους αποκεφαλισμούς, σύμβολα της πιο απεχθούς πράξης που σηματοδοτούν το θάνατο.

Την ίδια στιγμή μπαίνουν σε εφαρμογή τα σχέδια της διάλυσης της σημερινής Τουρκίας, η οποία ονειρεύεται χαλιφάτα, σε μια εποχή όμως που άρχισε ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομίας της και τη συνοχή της. Κομμάτια της σημερινής Τουρκίας θα απαρτίζουν τους νέους κρατικούς σχηματισμούς με κυρίαρχο εκείνο του Κουρδικού.

Αυτό είναι και το γεγονός που αναφέρω σε άρθρο μου τον Μάρτιο με θέμα «Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία» που κάνει τη Γερμανία να ανοίξει το μέτωπο στη Ουκρανία, ελπίζοντας να βάλει απέναντι Ρωσία και ΗΠΑ, μια πράξη όμως που τη φέρνει να πέσει η ίδια στο λάκκο που άνοιξε, αφού σήμερα καλείται να παρακολουθεί την επιτάχυνση της οικονομικής της πτώσης.

Οι τελευταίες εξελίξεις, λοιπόν, δεν είναι κάτι το ανερμήνευτο ή το ουρανοκατέβατο.

Η Τουρκία σιγά σιγά ανοίγει τις πόρτες για να μπουν οι άνεμοι της διάλυσής της.

Ο Ερντογάν αντιλαμβανόμενος τα όσα πρόκειται να συμβούν, προσπαθεί να συσπειρώσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι κάτω από θρησκευτικό μανδύα.

Από τη μια προσπαθεί να τα έχει καλά στο εσωτερικό με τους Κούρδους, από τη άλλη βλέπει να απομονώνεται στη ευρύτερη περιοχή και η μόνη επιλογή που του μένει είναι η συνεργασία και ενίσχυση των τζιχαντιστών.

Στην Κομπανί οι Αμερικάνοι, ενισχύοντας σπασμωδικά τους Κούρδους, δυναμώνουν το Κουρδικό κίνημα στη Τουρκία που βλέπει την Άγκυρα να ενισχύει τους μακελάρηδες των ομοεθνών τους. Στη ουσία οι Αμερικάνοι έδωσαν στα χέρια του Ερντογάν μια βραδυφλεγή βόμβα που δεν ξέρει που να τη εναποθέσει.

Από τη άλλη, η Γερμανία φαίνεται αδύναμη πλέον να αντιδράσει, με κορυφαία στιγμή την πρόσφατη επίθεση στα χρηματιστήρια από τα αμερικανικά κεφάλαια, τα οποία καταβρόχθισαν σε μερικές ώρες αρκετό κομμάτι από τα θύματα της οικονομική πολιτικής του Βερολίνου, δίνοντας του να καταλάβει ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Φυσικά ακόμα δεν έχουν παραδοθεί τα όπλα και θα δούμε αρκετές προκλήσεις, όπως η περίπτωση με τα Σκόπια, όπου οι Γερμανοί προσπαθούν ακόμα να δείξουν ότι μπορούν να διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού, βασιζόμενοι και στους εν Ελλάδι Γκαουλάιτερ, αλλά και πάλι είναι πολύ λίγοι.

Παράλληλα, η Τουρκία θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα στις σχέσεις του μετώπου, κάτι που πιστεύει ότι θα προκληθεί με τις αυθαιρεσίες της στην περιοχή της Κύπρου αλλά και στο Αιγαίο.

Η αποφασιστικότητα όμως των Αμερικάνων πλέον απέναντι στη Γερμανία και την Τουρκία εξελίσσεται με σφοδρότητα, όπου έρχεται να αρπάξει τα κομμάτια της ΕΕ που ετοίμασε το Βερολίνο για τον εαυτό του, κάτι που φάνηκε, όπως προανέφερα, με την αρπαγή μεγάλων μεριδίων τραπεζών στην πρόσφατη κρίση των χρηματιστηρίων.

Τη ίδια στιγμή Ο Μενέντεζ θυμήθηκε ότι η Τουρκία κατέχει παράνομα το 40% της Κύπρου.

Σε όλο αυτό το σκηνικό δεν λείπει φυσικά και η στοχοποίηση των ΜΜΕ της Δύσης στο πρόσωπο του Ερντογάν, του μοναδικού και ίσως του τελευταίου πολιτικού, ο οποίος μπορεί να κρατήσει ενωμένη την Τουρκία, με την ταύτισή του, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον Χίτλερ και τον Μπιν Λάντεν.

Το τραγελαφικό πάντως της όλης υπόθεση για άλλη μια φορά φέρνει ελληνική σφραγίδα, όπου η Γερμανοπροσανατολισμένη στο σύνολο της Ελληνική πολιτική ηγεσία αναγκάζεται, αφού τη σέρνουν από το μανίκι, να συνεργάζεται με το Ισραήλ, το οποίο βλέπει στη Ελλάδα τον πιο σίγουρο σύμμαχο για τη εξαγωγή του αερίου στην ΕΕ.

Ούτως ή άλλως πάντως για τη Ελλάδα η συνεργασία με Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ, ΗΠΑ και Ρωσία είναι μονόδρομος, κάτι που κατανοεί ο Ερντογάν και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα, φοβερίζοντας και απειλώντας. Το πρόβλημα, δυστυχώς, γι αυτόν είναι ότι ο γκρίζος λύκος της Άγκυρας έχει πιαστεί στο δόκανο και είναι βαριά λαβωμένος.

Το ξέρει καλά ότι αν θα είχε απέναντι μόνο την Ελλάδα, θα του ήταν εύκολα διαχειρήσιμη η κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι πρωταρχικά έχει απέναντι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Ακολουθεί ένας πιθανός χάρτης της νέας Μέσης Ανατολής