Φοβερό κείμενο στο Facebook: “Νικήστε τον Φόβο – νικήστε τον Ελληνάκο!”

Είμαι με έναν σύντροφο που στα 47 του χρόνια καλείται να αναλάβει σοβαρές ευθύνες στην ζωή του.

Μέχρι πριν ενάμιση χρόνο είχε σούπερ δουλειά σε πολυεθνική, άριστος επαγγελματίας στην δουλειά του και προστατευμένος κατά έναν τρόπο στο περιβάλλον της εργασίας του για 14 χρόνια μισθολογικά κτλ.

Βρέθηκε ξαφνικά εκτός μετά από εθελούσιες που έκανε η πολυεθνική αυτός καμιά 400αριά ακόμα που εργαζόντουσαν από 10 χρόνια και άνω.

Ο τύπος δεν πτοήθηκε δεν τον φόβισε κάτι γιατί πήρε ένα πακέτο εθελούσιας και το κυριότερο νόμιζε ότι επειδή είναι άριστος επαγγελματίας θα έβρισκε αμέσως δουλειά μιας και το όνομά του έπαιζε γερά στην αγορά εργασίας.

Επαναπαύτηκε σε υποσχέσεις διαφόρων ότι θα τον βάλουν κάπου καλά, τον στείλανε να τον δούνε σε ορισμένες εταιρίες, απάντηση του τύπου προσλαμβάνεσαι αμέσως όπως περίμενε από την φήμη και τα μέσα που νόμιζε ότι διέθετε δεν πήρε ΠΟΤΕ.

Παρά του λέγανε “ηρέμησε, θα σε παρουν έχω μιλήσει”! Και ο καλός μου περίμενε ματαίως.

Εμένα δε με άκουγε γιατί του έλεγα πως έχουν τα πράγματα. Μάλλον καταλάβαινε ότι του λέω την αλήθεια και ήμουν η κακιά “γρουσούζα” επειδή δεν έλεγα αυτό που ήθελε να ακούσει.

Ο καιρός περνούσε και ο σύντροφός μου ακόμα παρακαλούσε και έλπιζε στο ανέφικτο. Κυριευμένος δε και από εγωισμό του τύπου “είμαι άριστος και μετράω στην αγορά” δεν ήθελε να δεχτεί το προφανές.

Ότι δεν τον ήθελε κανείς παρά αυτό που ζητούσε η αγορά ήταν “φρέσκο κρέας” κάτω των 30 για την κρεατομηχανή της ελληνικής μνημονιακής εργασιακής αγοράς.

Έφτασε στο σημείο να τον έχει κυριεύσει ο φόβος μαζί με τον πληγωμένο του εγωισμό και άρχισε να κάνει καταστροφικές κινήσεις.

Δεν ήταν έμπειρος ψυχολογικά στα 47 του για να πάρει δραστικές αποφάσεις. Φτάσαμε στο σημείο να τσακωνόμαστε και να έρχεται η απομόνωση.

Στο διάστημα των παχιών υποσχέσεων και διαβεβαιώσεων ότι θα τον βάλουν κάπου έστελνε μετά από παρότρυνση δική μου βιογραφικά στο εξωτερικό, είχε ενδιαφέρον από Γερμανία και από Ελβετία, έγιναν οι πρώτες συνεντεύξεις αλλά τις πήρε ελαφρώς μιας και δεν πίστευε ότι στην Ελλάδα θα τον φτύναν κατάμουτρα.

Δεν προετοιμάστηκε λιγάκι όπως έπρεπε και τις έκανες τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις ελαφρά την καρδία. Δουλειές που μπορούσε να πάρει αμέσως. Έφτασε στο σημείο να έχει συνειδητοποιησει το φτύσιμο το ελληνικό και να μυξοκλαίγεται και να παραδέχεται ότι δεν πήρε σοβαρά τις συνεντεύξεις αυτές.

Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που μαζευόμαστε για να γίνει αυτό που έπρεπε να γίνει πριν 2 με 3 χρόνια, να έχουμε φύγει στο εξωτερικό μιας κι εκεί θα βρούμε εργασία.

Ακόμα, δεν θέλει να το χωνέψει και έχει μπει και η ζήλια στην μέση ότι εγώ επειδή ζούσα εξωτερικό κι εργαζόμουν θα βρω από την αρχή καλοπληρωμένη δουλειά ενώ αυτός επειδή θα είναι η πρώτη φορά που θα μπαίνει στην αγορά εργασίας μιας ξένης χώρας θα πρέπει να κάνει δουλειά λίγο κατώτερη από την θέση που πρέπει να έχει στον τομέα του.

Παλινδρομεί ακόμα με υποσχεσούλες του κώλου από μικροεπιχειρηματίες και μπήκε στον πειρασμό να σκεφτεί και πρόταση να κάνει τον κούριερ για έναν από αυτούς.

Για όλα αυτά φταίει ο φόβος! Ο ΦΟΒΟΣ που μερικούς τους ακινητοποιεί και μερικούς τους κινητοποιεί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια του και να δράσουν.

Ο Ελληνάκος βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα από φόβο αποκοπής από το παλιό και φθαρμένο. Από την ζωή προ μνημονίων και ακόμα νομίζει ότι όλα θα φτιάξουν σύντομα, είτε από τον συριζα είτε με το μαγικό ραβδάκι κάποιας μάγισσας.

Ο φόβος κρατά καθηλωμένους χιλιάδες ανέργους και εργαζόμενους που χορεύουν καρσιλαμά σε ότι τους κάνει το άξεστο και άπληστο αφεντικό.

Ο φόβος ο φόβος και τα περασμένα μεγαλεία που τα διηγούνται πολλοί κλαίγοντας και λένε και το ωραία τσιτάτο στο τελος “μια χαρά ήμασταν, γιατί μας κάνανε έτσι” και δώστου το μοιρολόι και οι μύξες.

ΝΙΚΗΣΤΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Το κείμενο αναρτήθηκε στο Facebook. Το αναδημοσιεύουμε με την άδεια της συντάκτριάς του σεβόμενοι την παράκλησή της να κρατήσουμε την ανωνυμία της. Εξάλλου δεν έχει σημασία πώς τη λένε, σημασία έχει ότι αυτά που γράφει αφορούν πολλούς από εμάς. Ίσως να μας αφορούν και όλους…