Βρισκόμαστε καταμεσής του ιστορικού μας χειμώνα…

Η πολιτική απάθεια και η φοβία, σε απόλυτο εναγκαλισμό με το ασύστολο πολιτικό ψέμα και τη διασπορά ψευδεπίγραφων πολιτικών διλημμάτων στο λαό, ισοδυναμεί με με τη χειμερινή νάρκη.

Όποιος λαός οποιασδήποτε χώρας πάσχει από πολιτική απάθεια και φοβία, είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού του χειμώνα!..

Είναι καταδικασμένος να δοκιμάζεται η ανοχή του και να χειμάζεται, χωρίς μάλιστα να οραματίζεται ένα “γλυκύ έαρ”. Γιατί δεν εννοεί πόσο “ακριβή”είναι, όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Άνοιξη. Επειδή ακριβώς κατανοεί ο λαός αυτός ότι “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”.

Έτσι, αντί για δουλειά πολλή και αντίδραση με συνείδηση κοινωνική, αντί για ουσιαστικές θυσίες και όχι επιβαλλόμενες από τα ανομολόγητα συμφέροντα ξένων και εγχώριων προπαγανδιστών, προκρίνει τον κατωφερή δρόμο της απάθειας και της σιωπής υπό το κράτος πάντα του φόβου, που τόσο μεθοδικά φροντίζουν να του ενσπείρουν οι πηδαλιούχοι της πολιτικής…

Δεν διαμαρτύρεται. Φέρεται “ωσεί νεκρός”. Και βρίσκει τις μύριες όσες δικαιολογίες, προσχηματικές και μη, για να συγκαλύψει την απάθεια και τη φοβία του. Γιατί τελικά εθίζεται και θεωρεί “βολικό” το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζει, το οποίο βέβαια οι άλλοι φρόντισαν να το διαμορφώσουν, ώστε να παραμένει φοβισμένος και σιωπηλός, ενώπιον του “κινδύνου” να χάσει τα όποια λίγα ή πολλά κεκτημένα και τις συνήθειές του.

Όμως, όποιος λαός έχει πάθει ή έχει συστηματικά εθιστεί σε τόση ανοσία ή επιδεικνύει τόση ανοχή, δεν είναι ικανός να ζήσει δημιουργικά, πολύ περισσότερο ελεύθερος, ούτε και να πεθάνει!

Αυτός είναι ο Μιθριδατισμός. Απάθεια, ανοσία, ανοχή, σιωπή και φοβία απέναντι στην πολιτική δυσοσμία και τη σήψη. Και το χείριστο: Προσαρμογή στο νοσηρό κλίμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής…

Έχουμε παύσει οι Έλληνες προ πολλού να διατηρούμε ευαίσθητα τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά και αυστηρά τα ηθικά μας κριτήρια, απαλλαγμένοι από κάθε Μιθριδατισμό.

Έχουμε παύσει να διασφαλίζουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν, εμφανώς τουλάχιστον, εκείνοι ή εκείνος που ως άλλος Ρήγας Φεραίος, θα πολεμήσει εναντίον του Μιθριδατισμού, με στίχους κεραυνούς να κόψει το δένδρο της φοβίας και να μεταδώσει το ελληνικό του ρίγος στις ναρκωμένες από τη σύγχρονη δουλεία καρδιές…

Ζουν με το φόβο οι Έλληνες. Όσοι ακόμα διατηρούν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Οι πολλοί βρίσκονται στα έσχατα της ταπείνωσης και της ανέχειας. Και ζουν από τον πόνο και τη θλίψη, όπως θα έλεγε ο μεγάλος της Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελος.

Ζουν από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας επιβίωσης, δηλαδή πραγματικότητα αδυσώπητη.

Την ίδια ώρα που οι πολιτικοί τς “ξεφτίλας” απεργάζονται επικοινωνιακά τεχνάσματα για να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία, ενώ της αντίπερας όχθης προσπαθούν με σχεδία πρόχειρη και χωρίς δομημένη πολιτική σκέψη ή και δύναμη ψυχής, να περάσουν απέναντι, παραμένοντες όλοι επί της ουσίας απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα στην χειμαζόμενη κοινωνία. Και είναι σαν να οδηγούνται, συμπαρασύροντας μαζί τους το λαό, αυτόχειρες και αυτόκτονοι, “εις οδόν απωλείας”.

Έχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμερία νάρκη. Η ζωή μας αποδυναμώθηκε. Και για πολλούς διαλύθηκε. Μια ζωή που προχωρεί ράθυμα. Επαναλαμβάνεται χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Απονευρώνεται και μεταμορφώνεται σ’ ένα δίχως ορμή προόδου γεγονός.

Και καλείται αυτός ο “απονευρωμένος” και φοβισμένος λαός να παρακολουθήσει τις επόμενες μέρες τη “θεατρική παράσταση”, κακότεχνη μάλιστα, της διαδικασίας για τη ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μια ακόμη πολιτική “παράσταση” όταν το κοινωνικό αδιέξοδο δείχνει στο μηδέν. Καθαρή φρεναπάτη!..