Η πολιτική κοινότητα αποσυντίθεται και εμείς…

Όχι απλώς δεν αποφασίσαμε την πορεία μας, ώστε απογυμνωμένοι από τις ανασφάλειες και τη δειλία μας να προχωρήσουμε μ’ εκείνους που μπορούν να συμπορευτούν, αλλά παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ευκαιριακές εκτιμήσεις και εντυπώσεις, στον στεγανοποιημένο “βολικό” μας μικρόσκοσμο, στις πολιτικές πομφόλυγες και στα επιχρυσωμένα λόγια, που μας “σερβίρουν” διάφορα κατακάθια της πολιτικής.

Και κάποιοι αναζητούν εναγωνίως τον μίτο της Αριάδνης, για να βρουν την έξοδο. Προς τα που όμως, όταν η “πορεία” δεν έχει αποφασιστεί;

Ποιοι συνιστούν την πολιτική κοινότητα; Όλοι αυτοί οι χρυσοκάνθαροι πολιτικοί που ανασύρθηκαν στην επιφάνεια από τη δύναμη των φανατισμών και των κομματικών μας αγκυλώσεων.

Όλοι αυτοί οι “λάγνοι” της εξουσίας που εμφανίζονται όχι μόνο ως “σωτήρες” μας , αλλά και τιμητές της αρετής.

Όλες αυτές οι ύποπτες συνειδήσεις που δοκιμάζουν την αντοχή των ρύπων στους κρυστάλλους.

Οι διάφοροι κατά καιρούς αρλεκίνοι της πολιτικής, που έχουν πυκνώσει τις εμπροσθοφυλακές πρόθυμοι για ό,τι εξυπηρετεί τα ανομολόγητα συμφέροντά τους, για την παραπλάνηση των πολιτών και σίγουροι για την ασυδοσία.

Κι όμως η πολιτική κοινότητα αποσυντίθεται! Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η οργάνωση του ανθρώπου στο κράτος είναι πρωταρχική, διότι ο άνθρωπος ως “ζώον πολιτικόν” συγκροτεί “πολιτική κοινότητα” και έπειτα “κοινωνία”, αυτό σημαίνει ότι η “κοινωνία” είναι “γέννημα” της “πολιτικής κοινότητας”.

Άρα πολιτική κοινότητα είναι μια συμβίωση ανθρώπων βάσει συγκεκριμένων ιδεών. Όμως, για να κατανοηθεί η έννοια της πολιτικής κοινότητας, πρέπει να γίνει αντιληπτή η έννοια της “ιδέας”.

Τι είναι, λοιπόν, ιδέα; Η κοινή σημασία του όρου “ιδέα” απαντάται, όταν λέγεται, ότι “αυτός ο άνθρωπος” έχει ιδεώδη, σε αντίθεση από έναν άλλον, που παρασύρεται από πράγματα, τα οποία τον κατεβάζουν στο επίπεδο των βιολογικών ενστίκτων. Έτσι ο όρος “ιδέα” χρησιμοποιείται πάντοτε σε αντίθεση προς τον όρο “ύλη”.

Από τους σημερινούς πολιτικούς στον ελλαδικό χώρο, αλλά και από ευρύτερες ομάδες της κοινωνίας, λείπει η “ιδέα”.

Λείπει επίσης η λογική της ολότητας. Επικρατεί το βιολογικό ένστικτο, που υπαγορεύει ότι “πρέπει να ζήσουν” και μάλιστα να ζήσουν με “κόλπα” και κυρίως με φυγοπονία. Δεν είναι απαλλαγμένοι από την βιολογική ορμή, ώστε να υψωθούν προς το χώρο της ελευθερίας, όπου κυριαρχεί όχι μόνο η απόφαση της θυσίας, αλλά της εθελοθυσίας. Το στοιχείο δηλαδή που διακρίνει τον ήρωα και τον μάρτυρα από τον κοινό άνθρωπο και που τον κάνει: Αντιγόνη!

Τι έκανε η Αντιγόνη; Ενώ γνώριζε καλώς ότι αν παραβεί τον νόμο του θείου της Κρέοντα και ενταφιάσει τον αδελφό της, η τιμωρία της θα είναι να ταφεί ζώσα και ενώ μπορούσε να πει: “Αδελφέ μου, δεν θα σε άφηνα άταφο να σε καταφάγουν τα όρνεα, αν δεν με εμπόδιζε ο νόμος”, εντούτοις αποδεσμευθείσα από την γλυκύτητα της ζωής και τον πόνο του μαρτυρικού θανάτου, υπακούσασα στην προσταγή της ηθικής και της ελευθερίας “Πέθανε και ζήσε”, προτίμησε την εθελοθυσία…

Στην ίδια προσταγή υπάκουσαν ο Λεωνίδας με το “Μολών λαβέ”, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με το “Το την Πόλι σοι δούναι ούκ εμόν εστίν”, ο “ραγιάς” με το “Για του Χριστού την πίστη…”, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με το “Ο Θεός έδωσε την υπογραφήν του δια την ελευθερίαν της Ελλάδας, δεν την παίρνει πίσω…”. Και τόσοι άλλοι, που δεν θα ήθελαν να ζουν σήμερα και να διαπιστώνουν την εθνοπροδοσία και το ξεπούλημα της Ελλάδας, από μια πολιτική κοινότητα που αποσυντίθεται, ανίκανη να αρθεί στην περιοχή της ιδέας και να να κάνει τη βούληση ανάγκη, που να ανυψώνεται στη σφαίρα της ελευθερίας.

Γιατί τι είναι ελευθερία; Είναι η αποδέσμευση του ανθρώπου “από κάτι” προς “κάτι”.

Οι πνευματικοί ή ηθικοί νόμοι είναι ψυχολογικοί, πιθαναλογικοί. Επενεργούν στον άνθρωπο, επειδή είναι ον διφυές: σώμα και ψυχή, ύλη και πνεύμα. Το αποτέλεσμα των επενέργειάς τους είναι η… ελευθερία. Αν υπερισχύσει η ύλη, εκδηλώνεται ως “Μήδεια”. Αν, αντιθέτως, υπερισχύσει η ιδέα, εκδηλώνεται ως “Αντιγόνη”.