Οι «αγοραίοι ρήτορες» και η πραγματική οικονομία

Θρήνος πολύς ακούγεται από τους «αγοραίους ρήτορες» για την «πραγματική» οικονομία και την «ανάπτυξη». Μη όντας οικονομολόγος και αφού δηλώσω φανατικά και αμετάκλητα υπέρ της ανάπτυξης οφείλω να καταθέσω την απορία μου. Πότε πραγματικά ξεθεμελιώθηκε η ανάπτυξη; Πότε υπονομεύθηκε η πραγματική παραγωγική οικονομία; Γιατί την δεκαετία του 80, μετά την ένταξη στην Ε.Ο.Κ., αντί να αναπτυχθεί η πραγματική οικονομία αναπτύχθηκε ο «μεταπρατισμός» και ο παρασιτισμός.

Είναι το επιθυμητό μοντέλο να υπάρχουν κάτω από κάθε πολυκατοικία δυο ή τρία εμπορικά καταστήματα πραγματική οικονομία; Υπηρετούν την ανάπτυξη όσοι εμπορεύονται προϊόντα μεταποίησης που παράγονται στην Άπω Ανατολή; Πότε και γιατί έκλεισαν τα εργοστάσια της Πειραϊκής Πατραϊκής, της Αιγαίον, της 3Δ δίχως να αντικατασταθούν από άλλα; Πότε και γιατί έκλεισαν τα εργοστάσια της PIRELLI, της NISAN, της ΠΕΖΩ με τα ΠΟΝΥ δίχως να αντικατασταθούν από άλλα; Ποίο ήταν το νέο μοντέλο ανάπτυξης; Τι ακριβώς παρήγαγαν τα «νέα τζάκια» του σοσιαλισμού; Προμήθειες, Δημόσια Έργα και διαχείριση Ευρωπαϊκών προγραμμάτων (κοινοτικών και εθνικών κονδυλίων); Σε ποιο ανεπτυγμένο κράτος το ποσοστό των μισθωτών (προ κρίσης), στον ενεργό πληθυσμό, με δυσκολία ξεπερνά το 50%;

Διαβάζοντας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 15/4 για τα «κόκκινα δάνεια» και τη διαχείριση τους μου εγείρονται ακόμα περισσότερες απορίες. Από το διάγραμμα (της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ) προκύπτει ότι από το σύνολο των δανείων ύψους 240,3 δισ. τα 108 είναι «κόκκινα» δηλαδή στην ουσία καλούνται να τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι και στο μέλλον ίσως οι καταθέτες (οι μέτοχοι έχουν προ πολλού χάσει όλα τα κεφάλαια τους). Το ενδιαφέρον είναι ότι από αυτά τα δάνεια τα 145,5 δισ. είναι επιχειρηματικά ενώ 94,8 δισ. αφορούν νοικοκυριά.

Εδώ πρέπει να τονισθεί ότι θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και κατατοπιστικό να καταγραφεί και να παρουσιασθεί πόσα από τα δάνεια των «νοικοκυριών» αφορούν επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες και όχι μισθωτούς και συνταξιούχους. Γιατί προφανώς στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια (δάνεια νοικοκυριών) έχουν λάβει και οι επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες, αν όχι κυρίως αυτοί.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από τα 65,1 δισ. κόκκινων επιχειρηματικών δανείων μόνο τα 14,8 οφείλονται από μεγάλες επιχειρήσεις. Τα υπόλοιπα 50,3 δεν τα πληρώνουν (είναι κόκκινα) μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες και οι «λοιπές επιχειρηματικές δραστηριότητες» (ποίες αλήθεια είναι αυτές;). Σε αυτές τις επιχειρήσεις στηρίχθηκε στο παρελθόν και θα στηριχθεί στο μέλλον η ανάπτυξη; Επιπλέον θα πρέπει να τονισθεί ότι ιδιαίτερα αυτές οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες εκτός από τα δάνεια χρηματοδοτήθηκαν στο παρελθόν πλουσιοπάροχα (δεκάδες δισ.) τόσο από κοινοτικούς όσο και από εθνικούς πόρους (προγράμματα Ο.Α.Ε.Δ. κ.λπ.). Ορισμένες, όπως οι επιχειρήσεις «καθαρής ενέργειας», χρηματοδοτούνται και από την κοινωνία μέσω των λογαριασμών (π.χ. ρεύματος).

Εκτός όμως από τα κόκκινα δάνεια είναι και οι «κόκκινες» οφειλές προς την εφορία τα ασφαλιστικά ταμεία και τις Δ.Ε.Κ.Ο.. Και να μην ξεχνάμε την ανασφάλιστη εργασία και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή που κυρίως από αυτήν την κατηγορία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματικών προέρχονται.

Επομένως για ποιο είδος ανάπτυξης μιλάμε; Για εμπορικά, καφετέριες και σουβλατζίδικα, κομμωτήρια κ.λπ., σε εξωφρενικό αριθμό; Ή επιτέλους για μεγάλες παραγωγικές μονάδες που όχι μόνο θα καλύψουν την εγχώρια ζήτηση, αλλά θα έχουν και εξαγωγικό δυναμισμό; Μιλάμε για πολιτική σαν αυτή που ασκήθηκε με τη «ληστεία» του χρηματιστηρίου, όταν χρηματοδοτήθηκε κάθε πικραμένος που διέθετε προσβάσεις και εμπειρία; Τι έκαναν τότε οι «αγοραίοι» ρήτορες των Μ.Μ.Ε.; Προειδοποιούσαν τον κόσμο να προσέχει να μην χάσει τα χρήματα του ή λειτουργούσαν όπως οι αβανταδόροι στον γνωστό «παππά»; Πως χρηματοδοτήθηκαν “life style” εκδοτικές δραστηριότητες (γνωστές οι στενές σχέσεις του εκδότη με το «θείον βρέφος» της «Αλλαγής») που προωθούσαν τον καταναλωτικό παροξυσμό; Γιατί οι «ειδήμονες» δεν επεσήμαναν τότε το διπλό έγκλημα που γινόταν, αφού δεν ήταν μόνο η ληστεία των «αθώων» επενδυτών (που έπεσαν στην παγίδα του «σοσιαλιστικού Ελντοράντο» του «εκσυγχρονισμού»), αλλά και η απώλεια της ευκαιρίας να χρηματοδοτηθούν αποκλειστικά πραγματικά παραγωγικές και βιώσιμες επιχειρήσεις;

Τα λάθη δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται. Για να γίνει αυτό έχουν υποχρέωση οι «αγοραίοι ρήτορες» (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) να διευκρινίσουν τα πράγματα για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις. Για ποια αναπτυξιακή στρατηγική και σε ποιους παραγωγικούς τομείς μιλάνε; Για ποια πραγματική οικονομία μιλάνε; Για ποιες επιχειρήσεις και με ποιους κανόνες λειτουργίας μιλάνε; Για ποια ενίσχυση, με ποιους πόρους και ποιους όρους μιλάνε; Για τον περιορισμό του κράτους σε ποιους τομείς μιλάνε; Για ποιο «κοινωνικό κράτος» (Σοσιαλιστικό η Φιλελεύθερο) με ποιους πόρους, ποια όργανα και ποιους όρους μιλάνε;

Το ψάρεμα στα θολά νερά πρέπει κάποτε να τελειώνει. Δεν χρειαζόμαστε άλλους «μετά Χριστόν προφήτες». Δεν χρειαζόμαστε εξηγήσεις κατόπιν εορτής. Ακόμα και αν είναι καλοπροαίρετες που πολλές φορές δεν είναι. Σε πολλές περιπτώσεις εξακολουθούν να αποπροσανατολίζουν μεταθέτοντας τις ευθύνες ή ερμηνεύοντας στρεβλά τα δεδομένα. Έχουν υποχρέωση να μιλήσουν τώρα! Αλλά όχι με αφορισμούς και γενικολογίες. Αναλυτικά και συγκεκριμένα. Για να ενημερωθούν οι πολίτες πραγματικά και υπεύθυνα. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι για μια ακόμα φορά κολυμπάμε σε θολά νερά. Αναζητώντας «αποδιοπομπαίους τράγους» είτε αυτοί είναι φυσικά πρόσωπα, είτε είναι επαγγελματικοί κλάδοι, είτε είναι οι «κακοί» ξένοι που μας επιβουλεύονται. Γιατί δεν μπορεί, κάποιος άλλος πρέπει να φταίει που «η χρυσή τριακονταετία της αραχτής και της αρπαχτής» τελείωσε (σχεδόν).
Εμείς, ως συνήθως, είμαστε «αθώοι του αίματος».